CANHIRAŞ

Nevra Har.

Canhıraş ilk bölümüyle sizlerle...

Bölüm sınırı en az 30 vote ve 100 yorum

bunlar tamamlandıktan sonra yeni bölümü yazmaya anında başlayacağım arkadaslar tamamen size kalmıştır bölüm hızının gelmesi, haberiniz olsun🤍

Keyifli Okumalar

Çürümüş hislerimin esiriydim.

Düştüğüm durumu yarım saattir bomboş, bir şey hissetmeden, sanki üçüncü bir şahısın ağzından anlatılan bir masalmış gibi dinliyordum. Gözlerime örtülmüş ıslak kumaş parçası bütün görüşümü engellemişti. Etrafımda duyduğum adım sesleri, köpeklerin uluması, insanların kendi aralarında, "bu kız teröris mi şimdi?" Diyerek konuşması... hepsini duyuyor, tepki veremiyordum. Bağlı olan bileğimden tutan adam beni kendisiyle beraber hızla yürütüyordu. Şu dakikaya kadar bıçak açmayan ağzımı, istesem de açamazdım. Kaç saattir orada yattığımı bilmediğimden dolayı kurumuş olan dudaklarımın suya ihtiyacı vardı. Arkamdaki adamlardan hiçbirinin bana yardım etmeyeceğini bildiğimden dolayı sesimi çıkarmıyordum. Beni tutan adamım telsizinden çıkan, "kız eliniz de mi?" Cızırtlısı sesi kulağımda yankılanmıştı.

Ellerindeydim... Bu duruma düşüceğim aklıma gelmezdi. Gerçi kimin, terörist damgasından dolayı hapise düşeceği aklına gelirdi ki? Telsizdeki sesi de duyunca, "aradığınız kız ben değilim." Diye bağırdım.

düştüğüm durum hakkında zerre fikirim yoktu. Asker olduğunu emin olduğum adam, bana teröristsin demiş, beni büyük bir bilinmezliğin içine itmişti.

Bir tek şey biliyordum ki, o da artık hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağıydı. Hayatım bu geceden sonra bambaşka bir kimliğe bürünmemi sağlayıp, aslında kim olduğumu, benim bile bilmediğim bir hayata sürüklemişti. Ben vatanım için kara sevdalı, askerlerimize büyük minnet duyan sıradan bir Türkiye vatandaşıydım. Teröristleri sadece haberde izleyip, onlara bolca küfürler eden sıradan bir insandım. Oturduğum yerden nasıl olurda yıllardır aranan kırmızı listelerde adımın dolaştığı, o kız olabilmiştim?

Ne günah işlemiştim ki hayat acısını bu şekilde benden çıkarmak istemişti.

Ellerimi sıkı sıkaya saran halat, derimi aşındırmıştı. Askerden yardım istemek için ağzımı açmıştım ki, "kapat çeneni." Demişti. Aldığım cevapla kuruluktan çatlamış dudaklarımı birbirine bastırdım. Onlar askerdi, Benim gibi savunmasız bir kıza zarar vericeklerini hiç sanmıyordum. Bunun rahatlığıyla biraz da olsa gönlümü ferah tutabiliyordum.

"Ben aradığınız kişi değilim. Neyden bahsettiğiniz hakkında hiçbir fikrim yok." Güçsüz, cılız sesimle kendimi açıklamak için çırpınmaya başladım. "Evimde oturuyordum. Amcamlar o akşam bize yemek için gelmişlerdi. Amcamdan pek haz etmediğim için odamdan çıkmayıp, ders çalışmıştım. Sonra acıktığımı hissedip, mutfağa indim ve sonrası yok. Ne bir darbe ne bir acı hissettim. Sanki öylece orada uyuyuverdim. Yemin ediyorum ki o aradığınız kız ben değilim. Normal hayata sahip olan bir kızım, Bana inanmak zorundasın." Bir cevap bekledim. Benim sesli soluk almalarım dışında bir ses yoktu aramızda. Onun nefes alışveriş seslerini bile duymuyordum. Tek ses benden çıkıyordu.

Bana inanmandan başka çarem yok.

"Susma, bir şeyler söyle. Bana inandın mı? Lütfen cevap ver." Yine cevap yoktu. Asker diye saygı duyuyordum ama benim de sabrım taşmak üzereydi. Olmadığım biri gibi gösterilmek çok berbat bir durumdu. Şu an ki psikolojim bunları kaldıramayacak kadar bitikti, bunu biliyordum.