T A M A M L A N D I
Begonvil kitabından tanıdığınız Tanem'in arkadaşı Elis'in hikayesi. (Begonvil kitabını okumanız gerekmemektedir.)
Yeni taşındığınız evin yan evinde bir ünlü oturduğunu bilseniz ne yapardınız? Üstelik bu ünlü sizin hayran olduğu...
Bölüm şarkısı: Emrah Arıca, Belki dönmem. Medya: Kim söylüyor sizce bunu?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*** Sabah kapının çalınıp açılmasıyla irkilerek uyandım, biliyordum bitmişti. Kurtuluyordum. Alparslan odaya girip elindeki kıyafetleri yatağın üzerine bıraktı.
Şu anda tek bildiğim biraz huzur buldum.
"Hazırlan, gidiyoruz. Bugün son günün." dedi ve odadan ayrıldı. Yüzümde bitmek bilmeyen bir gülümseme hüküm sürüyordu. İçimde bir yerde hiç düşünmek istemediğim bir gerçek vardı: Annem beni almaya dört ay sonra anca gelmişti, annem artık anne diyebileceğim bir kadın değildi gözümde. Beni kaçıran adamı bile anlamamı sağlayan bir suç işlemişti. Annem katildi, bende katilin kızıydım.
Belki dönmem işte bu yüzden sana, Birkaç kelime söylemek zorundayım: Ben aslında seni senin sandığın gibi, Seni sevmez değildim, senin için deliydim.
Üzerime yatağa konulan kırmızı kazak ve beyaz pantolonu geçirdim. Ayağıma sneakerları giydim. Görücüye mi çıkarılıyordum... diye düşünmeden edememiştim. Giyinmiş bir şekilde oturdum ve ne yapacağımı düşündüm, bundan sonra nasıl bir Elis olacaktım? Nasıl değiştiğimi bilmiyordum. Kafam karman çormandı. Alparslanı tanıdığım yirmi gün boyunca onun aslında sadece bencil biri olduğunu anlamıştım. Kendini kurtarmak için beni harcamıştı. Bunun için ben ona kızabilirdim ama öyle yorulmuştum ki kızmak duygusu bile bana ağır geliyordu.
"Hazırsan çıkalım!" diye seslendi kapının önünden Alparslan o görmese de başımı salladım ve uyuşuk adımlarla odadan ayrıldım. Merdivenleri inip Alparslan'ın karşısına geçtim. Siyah takım elbise giymişti.
"Bilmem." dedim ve peşinden uyuşuk adımlarla ilerledim. Arabasına bindikten sonra ortamı sessizlik kaplamıştı o sırada ona aylardır merak ettiğim soruyu sordum: "Neden sürekli güldüğünü söyle artık." dediğinde yine güldü sonrasında uzun bir sessizlik oldu tam söylemeyeceğini düşündüğüm sırada araba durdu ve o ilk defa ciddiyetle bana bakıp konuştu:
"Çok gülenin acısı çok olur." dedi ciddiyetle. Dikkatle bana bakıyordu.
"Senin o kadar mı çok?" dedim titreyen bir sesle.
"Gülmek kurtuluş, her bakımdan. Kimse neden gülüyorsun diye sormaz. Güldüğün için iyi olduğunu düşünürler, gülüşlerin altındaki acıları aramazlar. Gülmek en güzel saklanma yoludur, kimseyle uğraşacak takatim yok o yüzden sadece gülüyorum." diye uzun uzun kendini açıkladı.
(Keserdim ama hadi yine iyisiniz!)
"Güzel yöntemmiş." dedim önüme dönerek, "Farklı şekillerde tanışmış olsaydık, en yakın arkadaş olabilirdik." dedim üzüntüyle.
"Hala arkadaş olabiliriz." dedi samimi bir şekilde gülerek.
"Üzgünüm." dedim üzüntüyle, anlamadığım bir şekilde ona kızmak istemiyordum. "Ben sana karşı kızgınlık bile hissetmiyorum o kadar nötrüm." dedim omuz silkerek.
"Anlıyorum, ben olsam daha fazlasını yapardım sen iyi dayandın." dedim eliyle direksiyonu sıvazladı. "Hadi inelim, Türkiye'ye dönüyoruz." dedi ve arabadan indiğinde bende peşinden indim az ilerideki Alparslan'a ait olduğumu bildiğim uçağa bindik.
Ailemi çok özlemiştim, hepsi burnumda tütüyordu.
Belki şimdi beni eskisi gibi Eskisinden daha az Belki hiç sevmiyorsun İlk defa bu şehre pişmanım geldiğime Çünkü sana bunları çok zamansız söyledim Olsun ama olsun inan mutsuz değilim Şu anda tek bildiğim biraz huzur buldum *** Bölüm sonu!
Bir sonraki bölümde kavuşma inşallah!
Sizi seviyorum.
Alparslan hakkındaki düşüncelerinizi ciddi manada merak ediyorum, buraya bırakabilirsiniz.
Dipnot: Ailenizden birinin eceli gelip ölmüş olmasına bile dayanamıyorsunuz, düşünün ki biri ailenizi öldürüyor. Bir katili var, ona zarar vermek için her şeyi yapmaz mıydınız? Annenizi, kardeşinizi, babanızı öldürüyor ve yaşamaya devam ediyor. Üstelik elinde sizi hapise gönderecek bir koz var. Siz ne yapardınız? Alparslan kötü karakter mi değil mi? Bunu bir düşünelim.
