The Forgotten Pain

11

The Forgotten Pain: 2Yeon part 11

“I’m sorry Mrs…you’re baby didn’t survive. Masyadong malakas ang naging epekto ng pagkakabangga sayo. I’m sorry for your loss..”

Nayeon grabbed the doctor’s white coat and glared at him. “IF YOU’RE SORRY….! BRING BACK MY BABY!!! HE’S NOT DEAD!” she shrieked and wailed her heart out. Mahigpit ang hawak niya sa gown ng doktor at hinayaan lang siya nito na magluksa.

She lost her baby before she could announce it to her family…hindi niya man lang naibalita muna ang pagbubuntis niya…she lost it…she really have lost someone dearly with her.

“Don’t let Jeongyeon about it. Please…” she pleaded her manager who just got arrived. “Sorry..” paumanhin nito. Mas napahagulgol siya sa sinabi nito. Sinabunutan niya ang sarili dahil sa nangyare. She can’t still believe it. She’s at fault.
Kasalanan niya kung bakit nangyari ito. Kung hindi sana siya nagsinungaling na tatlong araw pa siyang mawawala, kung sana umuwi na siya agad at binalita ang lahat, kung sana doon palang ay sinabi na niya kay Jeongyeon, kung sana hindi niya inuna ang gusto niyang paniwalaan, kung sana mas naging matapang siyang komprontahin ang asawa…kung sana…kung sana di na niya pinalalim ang pagdududa niya…sana…sana buhay pa ang anak nila..

“Mr. Yoo, Nayeon is rushed into the hospital. She had an anccident that caused your child’s life. Sorry dahil hindi ko agad nasabi na buntis si Nayeon…gusto niyang surpresahin kayo sa balita pero ganito ang nangyari. Tatlong araw na kaming nakauwi pero sinabihan nya ako na wag ko munang sasabihin sa inyo na nakauwi na siya. Sorry po talaga.”

Parang sirang plaka na paulit ulit ang sinabi ng manager ni Nayeon habang tumatakbo siya papunta sa kinaroroonan ng kwarto ni Nayeon. Iniwan niya muna si Yeon sa shop nang tawagan siya ng manager nito. Hingal na hingal niyang tinungo ang kwarto ni Nayeon at nakita niya itong nakatagilid na natutulog.

Napatayo si Yeri at ang manager nito at tahimik na lumabas. Dahan dahan niya itong nilapitan. Tumulo ang luha niya nang makita niya kung gaano kaputla ang mukha ng asawa. Umupo siya upuang nakalaan at hinwakan ang kamay nito. He kissed it and murmuring ‘sorry’.

Nagising si Nayeon dahil sa mabigat na kamay na nakadantay sa kamay niya. Sinilip niya ito at nakita ang tulog na si Jeongyeon. Agad siyang nakaramdam ng guilt. Hindi man lang nito nalaman na magiging ama na siya muli. Tinitigan niya ang mukha nito at naalala ang nangyari bago sya maaksidente.

“Did they slept together?” ani nya sa isip niya. That single thing is enough to break her heart. Ayaw niyang paniwalaan ang nasaksihan niya. Wala siyang maisip na ibang dahilan kung bakit pumasok sila sa isang motel. Bakit kinakailangan niyang iwan ang anak nila para lang magpunta doon?

She doesn’t want to misunderstand him but she can’t think straight. She sees no other reason. She wanted to trust her husband but she’s afraid of not believing him anymore. Once he lied, he will always lie in her face. She doesn’t know how to approach and comfront him. She’s afraid he’ll choose Rio over her. Maybe Jeongyeon had enough of her and doesn’t want her anymore.

She wanted to choose for him. Since their child died because of her, she should take a responsibility. She sees Jeongyeon’s point of view of her as a reckless and negligent mother, she will do what she sees is good for the both of them.

Nakatulog siya sa sobrang pag iisip at nagising ng umaga na. Nang magising sya, nakatitig na sa kanya ang asawa. Umiwas siya agad ng tingin nang magsalubong ang mata nila. Sobrang naguguilty siya. Hindi niya alam kung paano niya kakausapin ang asawa, ipaliwanag ang mga nagawa niya..natatakot siya.

~

Nakaramdam ng awa si Jeongyeon sa asawa. Losing a child is more painful for her than him. Masakit pa din dahil hindi man lang niya nalaman na magkakaanak na sana sila ulit. “Nayeon…” mahinang tawag niya rito. Nayeon’s tears automatically fell down. Hearing his voice after a week is heart melting.

“Let’s talk.” he added. Nakaramdam ng kaba si Nayeon ngunit kailangan niyang panindigan ang alam niyang mabuti para sa kanila. Dahan dahan siyang bumangon at tinulungan naman siya ng asawa. Nang makaupo siya ng maayos ay tiningnan niya ito sa mata.

Her distress eyes are puffing red. She’s literally drain, physically and emotionally. “Y-es…we n-need to talk.” she mustered her courage to talk. “bakit di mo sinabi sakin na buntis ka pala?” mahinahong tanong nito. “I-I’m sorry…” nakayukong sabi niya. Hinawakan naman nito ang kamay niya.

“i’m sorry for lying to you. I was here three days ago but…I lied that I wasn’t here.” she said. “Why?” he asked. “B-because….” she contemplated. Tiningnan niya ito sa mata habang tumutulo pa rin ang kanyang mga luha. “I saw you…..with R-rio.” she whispered.

Nagulat naman ito sa sinabi niya. He knows how much she can get jealous. He knew it very well. Ngayon lang niya narealize lahat ng kalokohang ginawa niya habang wala si Nayeon. Agad niyang hinigpitan ang hawak niya sa kamay nito at sinubukang magpaliwanag.

“Nayeon..I-it’s not what you think. You know…I let Yeon learn to bake some snacks that is good for her. Sabi mo tama lang sa kanya yung biscuits na natikman ninyo kaya dianal ko siya doon..but n-nothing more.” he stuttered. Binigyan niya ito ng isang malamig na tingin.

“You don’t need to lie again just to comfort me. Magiging okay din ako.” matapang na sabi niya. Because she knows the truth! “Nayeon…” tawag niya. Tinanggal nito ang pagkakawaka sa kanya ni Jeongyeon. “You don’t call me honey anymore.” madamdaming sabi niya.

Dahil pwede ng lumabas sa ospital si Nayeon, kinuha niya ang nakatuping damit sa table at nagtungo sa banyo. Nanghihinang sumandal siya sa pinto ng banyo at impit na humihikbi. Her heart is piercing and being shattered! Even her mouth is sobbing, she clothe herself on. Naririnig niyang kumakatok katok si Jeongyeon at tinatawag ang pangalan niya.

“You loss your way to call me honey…”she whispered. Pinunasan niya ang kanyang pisnge at inayos ang sarili. Hinawakan niya ang flat niyang tyan. “Sorry baby…I couldn’t protect you…I’m sorry for being a negligent mother… I’m sorry..” she apologetically sobbed.

To be continued…