Remember Us

Part 4

Kısa bir bilgilendirme: Arkadaşlar bu hikayeyi sosyal medya hesaplarınızda paylaşırsanız çok mutlu olurum çünkü görüntülenmeler çok az ve bu benim motivasyonumu gerçekten çok düşüren bir şey. Destek olursanız çok mutlu olurum.

Hamileydim evet hamileydim. Göz yaşlarımı tutamıyordum. O mucizevi şey benim içimdeydi. Karnımı ellerimle tuttum. O kadar içten tuttum ki ona sarıldığımı hissedebiliyordum. O minik kalbin sıcaklığını içimde hissedebiliyordum.

"Fifi ben şimdi ben anne mi olucam"

Dedim gülerek mutluluk gözyaşlarımı silerken

"Hem de Dünya'nın en güzel annesi"

Hayat gerçekten çok garipti. O bir dakika içinde tarif edilmesi imkansız olan ne kadar da çok yoğun duygular yaşamıştım. Tam dünyam başıma yıkılmışken şimdi ise mutluluktan ağlıyordum.    Onu istemediğimi zannederken aslında ne kadar da bağlanmıştım...

Birden duraksadım 

"Serkan, Serkan'a söylemem lazım"

"Eda dur"

Artık dışarıdan gelen hiç bir şeyi duymuyordum. Beynimde tek bir düşünce vardı. Serkana söylemek. Tuvaletten çıktım, hızlı adımlarla ve kararlılıkla odasına doğru yürüyordum. Fifi de arkamdan geliyordu. 

Odaya girdim ve yüksek sesle

"Serkan!"

diye seslendim. Başını bana doğru çevirdi. Gözlerinin içine baktım. Nefes nefeseydim... Tam o anda gözlerindeki boşluğu gördüm. Yoktum gözlerinde, yoktum kalbinde, yoktum anılarında... Dank etti kafama o sırada hatırlamadığı beni.... bizi. Gözlerim dolmuştu. Hamile olduğumu öğrendimde o kadar mutlu olmuştum ki. Sevinçten unutmuştum belki de bu yaşananları. Fifi yanıma geldi omzuma dokundu.

"Eda'cım hadi biz gidelim."

Serkan şaşkınlık içerisindeydi. Bu 10 saniye içerinde yaşanan ama anlayamadığı şeylere anlam veremiyordu. Serkan'ın bu kaybolmuşluk içinde bana şaşkınlıkla bakması gene ama gene kalbimi acıtmıştı. Gözümden bir yaş süzüldü.

"Hadi Eda gel"

Melo da neler olduğunu öğrenmek için bize doğru geliyordu.

"Neler oluyor?" diye sordu Fifi'ye dönerek.

"Eda'yı götürmemiz lazım burdan."

--------------------------------------------------------------------

Kızlar beni eve götürmeye koyuldu. Arabaya bindik. Arabada sessizlik hakimdi. Ama gene de Melo'nun meraklı bakışlarını fark etmiştim. Eve geldik, arabadan inerken Melo daha fazla dayanamadı.

"Dada'm neler oluyor böyle?? Fifi sen de biliyorsun neler olduğunu ama bize söylemiyorsunuz. İkinizde bu hastane olayından sonra bir garipsiniz."

"Kızlar ben biraz yatıcam yarın konuşuruz..."

Şu an ben de ne yapacağımı bilmediğimden kimseyle konuşmak istemiyorum. Yalnız kalıp biraz kendimi toparlamam lazımdı. Odama girdim, kapıyı kapattım. Yatağa oturdum. Artık kendime dikkat etmemin gerektiğinin farkındaydım. Sonuçta iki canlıydım ve başka bir canlının da sorumlulukları benim üstümdeydi. Bu üzgün, depresif havadan çıkıp hayata geri dönmem gerekiyordu. Neticede ben artık bir anneydim ve ileride bir çocuğum olucaktı. Güçlü olmalıydım.