Infinite Love (Black Soraia Series #2)

14

Team song up there. ^
Song: Before I Let You Go
By: Freestyle
_______________________________________

Nakasingkit ang mga mata ko habang binabasa ang mga gamot na binigay sa 'kin ni Ate Ayah. Hay. Kailan kaya 'to matatapos?

Lumabas ako ng k'warto at nagpunta sa cr. Pero habang naglalakad ako pabalik ay nasa malayo palang ako'y tanaw ko na si Joshua na sumisilip sa uwang ng pintuan ko. Hindi ko kasi kinabig iyon.

Ano'ng ginagawa nun?

Lumapit ako dahan dahan at ginulat siya nang makalapit ako sa kan'ya ng tuluyan. "Shiloh naman!" aniya habang hawak ang dibdib. Tumawa ako nang makita ang 'itsura niya.

"Ano'ng ginagawa mo?" tanong ko at tinaasan siya ng kilay. Napakamot siya sa ulo saka bumungisngis.

"Wala lang hehe. Tingnan lang sana kita kasi... wala akong magawa." kumunot ang noo ko. Anong klaseng dahilan naman 'yon? Sira na ba ulo nito? "Fine. Hirap talaga magsinungaling sa 'yo. Aayain kita lumabas. Diyan lang tayo sa tapsilogan."

"What? We're gonna escape again?" I asked. Well, masaya 'yon pero hindi na masaya kapag nahuli!

"Nope," he said proudly. "Ate Ayah allowed us." he shrugged.

"What? How?"

"Si Nurse Venice ang nagsabi... sa kan'ya 'ko nagpaalam tapos pumayag naman si Ate Ayah and nagkausap na kami kanina." sumama ang mukha ko sa narinig. Akala ko ba hindi na siya ang iaassign kay Joshua? "Shiloh?"

"Ayoko. Ikaw na lang." sambit ko at dire diretso na pumasok sa k'warto.

"Huh? Tara na! Sayang naman-" hindi natuloy ang sasabihin niya dahil bigla niyang hinawakan ang bibig at hinawakan ang tiyan. I looked at him confusingly and worryingly.

"Joshua?"

Bigla na lang siyang nagtatakbo palabas kaya naman sinundan ko siya. Pero huminto rin ako kaagad dahil sa male's comfort room siya dumiretso. My eyes widened when I heard that he's vomiting! Walang pag-aalinlangan akong pumasok at nakita siya sa faucet na sumusuka.

"Joshua!" I ran towards him and caressed his back. "What happened? Bakit ka nasuka? Okay ka lang ba? Ano ba'ng kinain mo?" sunod sunod na tanong ko.

Hindi siya sumagot at ngumiti lang. Doon ko lang napansin na medyo namumutla siya. I held his arm to support him. Baka mamaya bigla siyang mag passed out.

"Let's go to your room. You should rest." I said seriously.

"I'm okay..." namamaos niyang sagot.

"No you're not, you stubborn! Let's go!" I was about to pull him when he suddenly held his head. At pagbawi niya ng kamay niya, sumama ang iilang hibla ng buhok niya. I saw how his eyes watered. He did it again and it happened again. Nalalagas na ang mga buhok niya... "C-come on..."

He didn't say anything and let me do what I want. I brought him to his room and told him to rest.

"Sige na, magpapahinga na lang din ako. Hindi naman ako kakakain nang hindi ka kasabay." sambit ko para naman gumaan ang loob niya.

"I will rest don't worry." he smiled. "But before I rest and before I lost this memory of ours, my favorite memory, let me tell you this."

I listened and didn't talk.

Iyak ako nang iyak habang nakasubsob ang mukha sa unan. Hindi ko matanggap ang narinig mula kay Ama. Hindi mapigil ang aking emosyon. Tila nakalimutan ko ang aking kalagayan.