You can't trust me! [L.S]

4.

با احساس نور خورشید که مستقیما روی صورت و پشت پلکهایش میتابید، چشمهایش را به سختی از هم گشود ولی نور کورکننده باعث شد بلافاصله دوباره پلکهایش را محکم روی هم فشار دهد.

بدنش کرخت بود و حس میکرد زیر گرمای خورشید ذوب میشود.

به قصد سایبان کردن دستش روی صورتش، دستش را تکانی داد.ولی تازه ان لحظه بود که متوجه شد دستهایش بسته است‌ و توان تکان انها را ندارد.

- شت...

سرش را پایین انداخت و نگاهی به دستهایش که با طنابی روی دسته ی صندلی که رویش نشسته بود گره خورده بودند انداخت.

پنجره ی شیشه ای بزرگ و قدی که روبه رویش بود با تمام توان نور خورشید را جذب و داخل ساختمان روی او متمرکز میکرد‌.

نمیخواست چشمهایش را ببندد، باید میفهمید کجاست، و اصلا برای چه آنجاست؟
پس با تکان سر، موهای به هم ریخته اش را روی پیشانی اش انداخت تا به این ترتیب مانع برخورد مستقیم نور به چشمهایش شود.

روی صندلی تقلایی کرد و با کشیده شدن پایه ی صندلی روی زمین صدای گوشخراشی در ساختمان نسبتا خالی اکو شد.

- صبح بخیر لو!! پس بالاخره بیدار شدی؟!
...کم کم داشتم ازت قطع امید میکردم!

صدای اشنایی از پشت به گوشش رسید، صدای قدمهایش را میشنید که به او نزدیک میشود.

هری گوشه ی صندلی را گرفت و انرا نیم دور چرخاند، طوریکه حالا نور فقط به نیم رخ لویی میتابید.

- اس هول...

لویی با دیدن هری که با نیشخند روبه رویش ایستاده بود خونش به جوش امد.

دلش میخواست به او حمله ور شود، دوباره ناامیدانه دستش را که محکم با طناب بسته شده بود تکانی داد و با نرسیدن به نتیجه زیرلب زمزمه کرد :

-‌مثلا سعی داری چیکار کنی؟ ها؟

هری با خونسردی به ستون روبه روی لویی تکیه داد و گفت :

- سعی ندارم کاری کنم! من هرکاری که میخواستم و کردم!!

- اونوقت من چرا اینجام؟

- بهت که گفته بودم! هر چیزی به وقتش، و حالا... وقت تو رسیده لویی!

لویی پوزخندی زد و سرش را پایین انداخت.
- باید همون روز کارمو تموم میکردی!

هری پشتش را از ستون جدا کرد و قدمی به سمت پنجره برداشت و با تعلل گفت :

- شاید به نوعی ازین تعقیب و گریز خوشم میاد!

- گریز؟‌ گریزی درکار نبود!

لویی به سمت هری نگاهی انداخت.
- از کجا میدونستی میام؟

هری چرخی زد و به لویی نگاه کرد، ناخوداگاه لبخندی زد و با صدای خش داری جواب داد :

- از چشمات!