yıl 2009. o ilkbahar bitişi, bindiğim otobüsteydin.
orta kapının merdivenlerine çömelmiş, kulaklığınla insanları kendinden soyutlamıştın. insanlar sana çarpmışlardı ama sen, o direğe sımsıkı tutunup müziğinle yolu izlemeye devam etmiştin.
ve ben o...
İneceğim durak gelmişti ama, ben inmemeyi seçmiştim. Uzun zamandır her şeyim planlıydı, her şeyim sıradandı. Hiçbir riske girmiyordum, hiç heyecanlanacağım bir olaya dahil olmuyordum. Hiç kendi kendine gelişen ve beni şoke eden bir şey olmuyordu.
Kader kendini uzun süre sonra tekrar göstermişken, vazgeçmek istememiştim.
Seni izlemeye devam etmiştim. Sırtında yine siyah ve pembe renklerini taşıyan bir çanta vardı. Nereye gittiğini merak etmeden duramıyordum.
Nerede yaşadığını, nasıl bir çevreye sahip olduğunu, davranışlarını, tarzını, sesini, her bir şeyini öğrenmek istiyordum. Evet, ilk kez gördüğüm biri için bu kadar istek çok fazlaydı ama, tanınmaya değer biri olduğunu hissediyordum.
Kalbimi çaldığını da.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
