yıl 2009. o ilkbahar bitişi, bindiğim otobüsteydin.
orta kapının merdivenlerine çömelmiş, kulaklığınla insanları kendinden soyutlamıştın. insanlar sana çarpmışlardı ama sen, o direğe sımsıkı tutunup müziğinle yolu izlemeye devam etmiştin.
ve ben o...
Yıl 2009'du. Mayıs'ın son günleriydi. Okuldan bezmiş bir halde çıkıp, kendimi aceleyle otobüse atmıştım. Bir an önce eve gidip şarkılarımı dinlemek istiyordum. Dış dünyayla bağlantımı kesebildiğim tek yöntem şarkı dinlemekti çünkü o zamanlar.
Hızımı alamayıp birine çarpmış, özür dileyerek etrafıma bakınmaya başlamıştım. Yine boş yer kalmamıştı, kaçıncı olduğunu sayamadığım bir iç çekiş daha bırakmıştım dışarıya. Orta kapının yanındaki direğe tutunduktan sonra kulaklığımı yanıma almadığım için bir küfür daha savurmuştum içimden.
Otobüsün çıkardığı rahatsız edici sesler, o iğrenç koku ve umursamaz insanlar midemi kaldırmıştı. Resmen işkenceydi.
Ta ki seni görene kadar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
