Alihan Karasu bir kadına vurulmuştu. O öylesine bir kadın değildi. Çoğu zaman onu nasıl seveceğini, ona nasıl yaklaşacağını bilemezdi insan. Yabani bir çiçek gibiydi bu kadın, ona her zaman 'gelme' derdi.
Fakat aşk kaç heceydi ki? Kaç dilde tam ola...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Beni bir gün unutacaksan, bir gün bırakıp gideceksen, boşuna yorma derdi; boş yere mağaramdan çıkarma beni. Alışkanlıklarımı özellikle yalnızlığa alışkanlığımı kaybettirme boşuna. Tedirgin etme beni. Bu sefer geride bir şey bırakmadım. Tasımı tarağımı topladım geldim. Neyim var neyim yoksa ortaya döktüm. Beni bırakırsan sudan çıkmış balığa dönerim. Bir kere çavuş olduktan sonra bir daha amelelik yapamayan zavallı köylüye dönerim. Beni uyandır."
Oğuz Atay, Tutunamayanlar
🎭
Genç kadın dairesinden içeriye girdiğinde, nihayet bu gece yalnız kalabildiği için rahatlayarak derin bir nefes verdi. Sanki akşamdan beri nefesini tutuyormuş gibi hissediyordu. Boğulmak ve ölmek üzereymiş gibi göğsü sıkışıyor, bütün bu yaşananların hala bir kabus olduğunu düşünerek kendine işkence ediyordu.
Oysa olan biten her ne ise, bir an önce kabullenmek ve yoluna devam etmek yapılabilecek en doğru şeydi. Sare bunu çoğu zaman beceremiyordu. Yaşadığı her şeyin beynine ve ruhuna saplanıp kalması yaşayan, yaşamaya çalışan ruhu için tehlikeliydi. Geçmişin bir toz bulutu gibi üzerine sinmesine, onu ele geçirmesine göz yumuyor, adeta onu parçalamasına izin veriyordu.
Hissettiği suçluluk ruhunda kapkara bir gölge gibiydi. Onlarla birlikte ölmediği için suçlu hissediyordu. Ama geride Saruhan da kalmıştı. Keşke Saruhan o gün hem Sare'ye hem de kendi kafasına sıksaydı. Sare o kadar çok acı çekiyordu ki bu aklına bile gelmemişti. Sonrasında ölmeyi denemiş, bütün tehlikeli operasyonlarda kendini bile isteye öne atmış ama yine de ölmemişti.
Saruhan ise ölmeyi denemiyordu bile. Sare onun zaten öldüğünü biliyordu, ancak abisi yaşayan bir adamdan çok yaşayan bir robottu sanki. Sare'den başka hiç kimse onun bam teline basamıyordu. Hissetmeye zorlayamıyordu. Genç kadın onun hala bir insan olduğunu, canı yandığında ya da tehlikeli bir işe gireceklerinde anlıyordu. Öyle zamanlarda Saruhan kaybetme korkusunun verdiği azapla onun üzerine titriyor, onu tam bir koruma altına almak istiyordu.
Sare ölmeyi bu kadar istemeseydi, Saruhan bunu kolaylıkla yapabilirdi. Ama genç kadın ona hep zorluk çıkarıyordu. Son zamanlarda araları bu yüzden biraz limoniydi.
Bazen uyuduğunda rüyasında küçük kız kardeşi Serra'yı görüyor, onunla her zaman yaptığı gibi ya kavga ediyor ya da sohbet ediyordu. Onu gördüğü her rüyada, kız kardeşi hiç gülmüyordu. Oysa Serra gülmeyi çok severdi. Sare onu her zaman ciddiyetsizlikle suçlardı, ama on yaşındaki küçücük bir kız ciddiyetten ne anlardı ki?
Işıkları yaktı ve şöyle bir etrafa baktı. Burası onun iniydi. Saruhan ile birlikte kalıyorlardı ama Saruhan çoğu zaman eve uğramazdı bile. Sare onun ne yaptığını, nereye gittiğini hiç sormazdı. Buna rağmen anlatılacak bir şey varsa Saruhan onunla paylaşırdı. Nefretin, pisliğin kol gezdiği dünyada onlar birbirine destek olmak zorundalardı. Saruhan en azından yaşamayı, ölü de olsa yaşamayı deniyordu. Bunu Sare adına da yapıyordu. Onu yaşatmak için iki katı çaba harcıyordu.
