De koningen en koninginnen van Narnia

1. Afscheid

Leegte... een grote leegte. Meer voelde ze niet. Alleen maar leegte. De levendige bossen en de bewegelijke rivieren van Narnia waren vervangen door de Londense underground. Ze voelde helemaal niks alleen leegte.

Susan voelde zich als verdoofd en kon niet plaatsen waar ze op dit moment was. Er was uiteindelijk maar zoveel wat een dochter van Eva kon verdragen. Ze werd heen en weer geslingerd tussen twee werelden. Twee verschillende werelden die toch zoveel op elkaar leken.

Op dat moment hoorde Susan een zachte snik. Ze keek naast zich en zag de ogen van Lucy verdacht nat worden. Ze wist wat ze voelde en ze zou ook willen huilen en schreeuwen om de wereld te laten weten wat ze voelde. Ze wilde het met haar hele hart. Alleen... ze voelde maar één ding een grote verzengende leegte.

Ze merkte dat de wereld om haar heen druk was en geen rekening hield met de complete verslagenheid van de Pevensie kinderen. Alle vier stonden ze geheel gedesoriënteerd op het perron. En niemand keek naar hen om.

Peter was de eerste die een beetje omgevingsbewustzijn kreeg en zocht oogcontact met Edmund. Ed begreep wat Peter hem stilzwijgend vroeg en greep Lucy bij de hand terwijl Peter zich om Susan bekommerde. We gingen zitten op het bankje waar alles voor de tweede keer was begonnen en de Pevensie kinderen keken allemaal verwachtingsvol naar Peter. Peter de oudste. Hoge koning Peter. Maar vooral Peter onze beschermer. Maar Peter zei niks, Peter kon niks zeggen.

Peter voelde zich verdoofd. Hij wist dat hij wat zou moeten zeggen. Hij wist dat hij ze moest troosten. Hij wist dat hij degene was die het voortouw moest nemen. Maar deze ene keer wist Peter ook niet wat hij moest. Hij wilde maar één ding. Terug naar Narnia. Maar diep vanbinnen voelde Peter dat het niet in zijn macht lag om die beslissing te maken.

Susan voelde een steek in haar hart. Ze zag Peter met zijn gevoelens worstelen. Ze zag de verslagenheid in zijn ogen en wist dat hij niet uit zijn woorden kon komen. Ze keek Peter aan en pakte zijn hand vast. Met meer zelfvertrouwen dan ze voelde begon ze te praten. Ik weet hoe jullie je voelen. Ik voel me precies hetzelfde, alleen nu is niet de tijd om te rouwen. Die tijd gaan we nog krijgen. Nu is de tijd om aan te pakken. Aslan zou niet anders gewild hebben. We kunnen hier niet blijven zitten we moeten verder. Het leven wacht niet en wij hebben ook niet de luxe dat wij kunnen blijven wachten. We moeten door we moeten een begin maken aan ons nieuwe leven. Susan sprak met meer vuur dan ze voelde maar ze wist dat dit gezegd moest worden. Ze moesten verder, ze konden niet stil blijven staan. Afscheid nemen was vreselijk en afscheid nemen deed pijn. Maar van zelfmedelijden was nog nooit iemand beter geworden. Afscheid nemen hoorde bij het leven en het leven was hard. 

Aslan de wijze leeuw handelde altijd uit het belang van zijn kinderen. En Aslan had vele kinderen. Alle creaturen uit Narnia en soms zelfs van daarbuiten die van hem hielden waren zijn kinderen. Hij wist dat de keuze die hij had gemaakt de juiste was geweest. De zonen van Adam en de dochters van Eva hadden hun taak volbracht. Hij wist dat het goed zou moeten zijn, maar dat was het niet. Aslan voelde een lege plek in zijn hart. Toen de kinderen in Narnia waren had hij niet direct naast hun geleefd maar hij voelde wel hun nabijheid. En nu was er maar één ding wat hij voelde. Een leegte. Een leegte waarvan hij voorheen niet wist dat hij die had. Maar nu hij zijn kinderen miste voelde hij het wel degelijk. Hij voelde gemis.