De koningen en koninginnen van Narnia

3. De professor

Soms heb je van die momenten in je leven waarvan je weet dat ze er toe doen. Van die momenten dat je weet dat er iets belangrijks te gebeuren staat. Zo een moment had Peter Pevensie nou. Het was zes dagen geleden dat hij de brief voor de professor had verstuurd. Zes dagen waarin hij iets geheim moest houden voor zijn broer en zussen. Maar nu had hij het antwoord van de professor in handen. Hij kende het belang van deze brief. Wist wat het voor hem en zijn broer en zussen zou kunnen betekenen. Hij kon niet langer wachten en opende de brief.

Lucy de jongste van de Pevensie kinderen was altijd degene die het meest onderschat werd. Ze zag dingen die andere niet zagen en bezat de gaven mensen voor zich te winnen met haar zonnige karakter. Als jongste van de Pevensie kinderen moest ze altijd moeite doen om gehoord te worden. Bij belangrijke veldslagen moest ze afstand houden en bij het bespreken van de strategieën werd er nooit wat aan haar gevraagd. Het ironische van haar situatie was dat ze al volwassen geweest was. Ooit in een heel ver verleden was Lucy volwassen. Het reizen tussen verschillende werelden vergde offers. Offers die ze allemaal op hun eigen manier hebben gemaakt. Ook al was ze de jongste, toch zag Lucy nu iets wat haar broer en zus niet zagen. Lucy zag een verandering, een verandering in haar oudste broer Peter. Ze waren allemaal van slag geweest door het abrupte vertrek uit Narnia maar Peter zijn gedrag verschilde teveel van de rest. Hij voelde niet de complete neerslachtigheid die de rest voelde. Nee ze zag wat anders bij Peter. Lucy zag hoop.

Peter hield ongemerkt zijn adem in toen hij de brief opende. Hij sloot even zijn ogen en zuchtte diep. Toen las hij wat de professor had geschreven.

Beste Peter Pevensie,

Het verheugd mij dat je mij geschreven hebt.
Ik zou jullie heel graag op mijn landgoed ontvangen.
Narnia heeft altijd een bijzonder plaatsje in mijn hart gehouden en ik wil graag van jullie avonturen horen.
Ik ga ervan uit dat deze brief jullie op donderdag bereikt, ik stuur vrijdag middag mijn huishoudster naar het treinperron om jullie op te halen.
Als ik mij niet vergis is dit ooit in een grijs verleden ook op deze manier gegaan.
Peter ik zie enorm uit naar jullie komst.

Hartelijke groet,

Professor Kirke

Peter had tijdens het lezen van de brief zijn adem ingehouden. Ook al had hij dit antwoord verwacht, toch was het spannend voor hem. De professor was de eerste en enige volwassenen die hun verhaal ooit had gehoord en vervolgens ook had geloofd. Peter gaf het niet graag toe maar hij had diep respect voor de oude man. Nu stond hem nog maar één ding te doen. Hij moest aan zijn familie toegeven dat hij met hele andere dingen bezig was dan met het vertrek uit Narnia. Peter wist wel dat het niet verstandig was om zijn hoop gevoelens uit te spreken aan zijn broer en zussen. Hij wist wat hoop met een mens deed. Hoop doet leven. Maar als de hoop wegvalt kan het zelfs de meest optimistische persoon doen vervagen.