De koningen en koninginnen van Narnia

Het landhuis

Iets in de ogen van de jongen beviel Peter niet. Peter die het grootste deel van zijn leven altijd al voor zijn broer en zusjes gezorgd had bekeek vreemde altijd met andere ogen dan zijn broer en zussen. Peter zijn vertrouwen had je niet meteen, die moest je winnen. Deze jongen vertrouwde Peter zeker niet. Iets in de blik van de jongen triggerde iets in Peter. Misschien was het verbeelding maar de jongen was niet oprecht in Peter zijn ogen. Peter nam de jongen zwijgzaam op.

Susan die de stilte die was gevallen ongemakkelijk begon te vinden besloot dat zij het woord zou doen. Waarom komt de professor ons zelf niet halen? Ze keek de jongen vragend aan. Gideon die continu zijn aandacht op Peter gevestigd had verplaatste die naar Susan.

Peter zag meteen wat hem niet aanstond toen de jongen zijn zus aankeek. Het was onmiskenbaar. De jongen keek met een vreemde twinkeling in zijn ogen naar Susan. Peter voelde een rilling over zijn rug lopen. Deze jongen stond meteen op het lijstje van Peter van mensen die hij in de gaten zou gaan houden. Hij vertrouwde hem niet. En Peter kon niet meer gelijk hebben in zijn voorgevoel! Alsof Edmund  die naast Susan stond het wantrouwen van Peter voelde handelde hij zoals zijn broer zou willen. Hij schoof ongemerkt een beetje voor Susan om haar ook al was het misschien niet nodig te kunnen beschermen.

Gideon die Edmund zijn geschuifel niet opmerkte antwoordde op de vraag die Susan gesteld had. De professor heeft het enorm druk. En bovendien kan de professor niet goed met paarden omgaan. De verklaring klonk logisch in de oren van drie van de Pevensies en Lucy en Edmund waren al bezig om hun bagage in de kar te doen.

Peter snapte op dat moment ook dat het niet handig was om nu niet met deze jongen mee te gaan. Hoe zouden ze anders bij het huis van de professor aankomen? Peter merkte ook aan het gedrag van zijn zussen dat zij helemaal geen wantrouwen tegen Gideon hadden. Het zou wel aan hem liggen dacht hij. Hij volgde het voorbeeld van Lucy en Edmund en legde ook zijn weinige bagage in de kar. en stapte in de kar gevolgd door Susan, Edmund en Lucy.

De reis duurde niet lang en binnen enige tijd herkende ze het immense huis in de verte als het landhuis van de professor. Wat was alles anders nu dan de vorige keer dat ze het huis zagen. Ze waren ouder en wijzer geworden. Narnia had hun gevormd tot de personen die ze nu waren.

Lucy voelde dat er allemaal herinneringen bij haar naar boven kwamen. Herinneringen aan een vorig leven. Wat was ze jong geweest toen ze hier voor het eerst kwam. Jong en onwetend. Meer herinneringen kwamen in haar naar boven, ze dacht aan de kast, meneer Tumnus, de bevers en zoals altijd als ze aan Narnia dacht kwam Aslan in haar hoofd op. Aslan haar leraar en beste vriend. Oh wat hoopte ze dat ze een manier zouden vinden om allemaal weer terug te gaan naar haar thuis.

Schokkend kwam het rijtuig tot stilstand. Peter stapte als eerste uit gevolgd door Lucy en Edmund. Peter die de bagage wilde gaan pakken zag in zijn ooghoeken dat Gideon uitstapte en zich naar zijn oudste zus toe draaide. Hij keek Susan met een schuine glimlach aan en pakte haar bij haar middel om haar van het rijtuig af te helpen. Susan die enorm overrompeld was door het gebaar van Gideon liet het zich gebeuren. Peter voelde woede in zich opborrelen. Wat moest deze jongen van Suus. Susan die achter het gebaar veel minder zocht dan Peter veranderde meteen weer in haar droevige zelf en sloot zich weer af van de buitenwereld. Dit was één van de enige momenten in het leven van Peter dat hij niet wist wat hij moest doen. Moest hij de jongen voor de ogen van zijn broer en zussen aanspreken op zijn gedrag of kon hij dat beter één op één doen. De keuze werd voor hem gemaakt. Ik kom zo bij jullie sprak Gideon, lopen jullie maar vast naar binnen ik kom zo.

De instructies irriteerde Peter. Waar bemoeide deze jongen zich mee. Ze hadden tenslotte maanden op deze plek gewoond en kende het huis en de tuin op hun duimpje. Hij besloot niks te zeggen legde een arm om de schouder van Susan en liep naar de deur. De rest volgende hem en ze gingen naar binnen. De tijd op deze plek had overduidelijk stilgestaan, niks was er veranderd. Dit was nog steeds precies het huis waar ze ooit gewoond hadden. Het was stil in het huis, net als de vorige keer dat zij hier waren. Alleen dit keer was de huishoudster mrs. Macready er niet. Ergens voelde het vreemd dat de bemoeizuchtige en enigszins onvriendelijke huishoudster er niet was. Ze keken enigszins verdwaasd om zich heen niet wetende wat te doen.

Op dat moment hoorde ze een bekende stem. Welkom kinderen, wat goed om jullie weer te zien. Alle vier keken ze tegelijk om en keken ze in het oude gezicht van professor Kirke. Lucy die altijd de meest uitbundige van de Pevensies was geweest keek de professor blij aan en rende naar hem toe. Ze sloeg haar armen om hem heen en voelde dat ze hem toch ergens wel gemist had. De professor een echte Engelsman was compleet overrompeld door het oprechte gebaar van het kleine meisje.  De andere Pevensie kinderen stonden ongemakkelijk naar de professor en Lucy te kijken. Zij waren niet zo ongedwongen als hun jongere zus. De professor zag dit en maakte Lucy voorzichtig van hem los, aaide haar over haar hoofd en liep naar de andere Pevensies. Hij stak eerst zijn hand uit naar Peter, welkom terug jongen wat ben ik blij om jullie weer te zien. Peter keek de oude man aan en zag oprechte blijdschap, deze man had altijd hoog in het aanzien van Peter gestaan. Hij was één van de twee eerste mensen die ooit in Narnia was geweest. Dat moest toch wat betekenen! Peter drukte de professor stevig de hand en knikte naar de man. Vervolgens drukte hij zowel de hand van Edmund als van Susan. Van de laatstgenoemde schrok de professor. Het ooit zo eigenwijze, enigszins betweterige meisje was veranderd in een teruggetrokken jonge vrouw. De handdruk de die professor van Susan kreeg was ronduit slap te noemen, ze keek hem niet aan en had bovendien nog geen woord gezegd sinds de Pevensies aangekomen waren op zijn landgoed. Hij herkende iets van zijn eigen enigszins weggesleten verdriet wat hij had ervaren nadat hij Narnia had verlaten.

De goede manieren van Susan kwamen toch weer bovendrijven. Wat kon je ook anders verwachten van de vrouw die ooit koningin was geweest. Ze keek de professor aan een lachte naar hem. Dankuwel dat u ons op uw landgoed wilde ontvangen. De lach was nep en het koste haar veel moeite om te praten. Ze wist toen ze in de ogen van de professor keek dat hij van haar was geschrokken, ze wist dat ze er belabberd uitzag. En toch kon het haar ten diepste niks schelen wat er van haar gedacht werd. Ze schrok van haar eigen gedachten. Dit was ze niet, ze was een strijder, een koningin, een uitverkorene van Aslan. Ze wist dat ze moest veranderen. Maar dat kon ze niet. Dit was de nieuwe Susan.

Er klonk opeens een harde klap in de gang. De deur sloeg dicht en drie van de vier Pevensie kinderen keken om. In de deuropening stond Gideon die klaarblijkelijk niet door de personeelsingang binnen moest komen. Dat betekende dus dat hij waarschijnlijk niet voor de professor werkte. Wat moest deze jongen in dit huis. Peter moest het weten en was vastbesloten om daar achter te komen.