Sonunda Istanbul'a geldim.Hemen bir taksiye binip evin yolunu tarif ettim.Sabah olmak uzereydi.Telefonumu açtım.Teyzemden 7 tane,Busedense 15 cevapsız arama vardı.Buse çok merak etmişti herhalde beni.Umrumda değildi.Eve gitmeliydim bir an önce.Annemde en az benim kadar üzülmüştür.Atlatmasına yardım etmeliyim.Ve babamın cenazesine katılmalıyım...Kendimi boşlukta hissediyorum.Evin önünde taksiden indim.Kapının önüne geldim ve hemen kapıyı çaldım.Kapıya annem çıktı.Ancak annemi beklediğim gibi görmedim.Yani benim gibi ağlamaktan gözleri kızarmış ve uykusuzluktan gözünün altında halkalar görmeyi düşünüyordum.Ama o tam tersine çok mutlu gözüküyordu.Hatta makyaj bile yapmıştı.Beni görünce yüzündeki neşe kayboldu.Ama yinede ona sarılmak için kollarımı açtım.Ve beklemediğim anda bana tokat attı.Bu tokat dengemi kaybedip düşmeme yeterli olmuştu.Uzun sarı saçlarım önüme düştü.Acıyla inledim.Bana neden tokat atmıştı ki?Daha öncede annemden tokat yemiştim ama bu sefer hepsinden daha çok acıdı.Olduğum yerden kalkmaya çalışırken annem geldi ve bileklerimi sert bir şekilde kavrayarak beni ayağa kaldırdı."Gerizekalı.Niye Istanbul'a geldin.Teyzenler çok telaşlanmış.Sana gelmemeni söylemiştim.Hem sen burd..." diye beni azarlarken birden arkadan bir erkek sesi geldi ve annemin lafını yarıda kesti."Kim gelmiş?"dedi yabancı ses.Bir dakika.Babam öleli daha bir gün olmadı fakat evde bir adam var.Anneme inanamıyorum.Annem bu sesi duyunca acele içinde kulağıma şunları fısıldadı;"Defol buradan.Sakın bir daha bu eve gelme.Kimseye de şuan olanlardan bahsetme" diyerek kapıyı kapattı.
Neye uğradığımı şaşırdım.Gözlerim yine dolmaya başladı.Hemen valizimi alıp ESKİ evimden uzaklaştım.Sokakta boş boş yürümeye başladım.Bu olanlar fazlaydı.Babam öldü.Annemin hayatına anında bir erkek girdi.Beni evden kovdu.Bana tokat attı.Ben bunları hak etmiyordum.Israrla çalan telefonumu açmamakla kararlıydım.Ama Buseye mesaj atmaya karar verdim."Ben güvendeyim.Beni merak etmeyin"yazdım ve telefonumu kapattım.Bu mesaj bir yalandan ibaretti sadece.Ben güvende falan değildim.Kalacak hiç bir yerim yoktu.Evim yoktu artık.Gerçekten ben nerede kalcaktım?Antalya'ya mı dönmeliydim acaba?Teyzemden başka akrabamız yoktu ki bizim.Belki başka akrabalarımız olsaydı onlarda kalabilirdim ama yoktu işte.Hiç biri yaşamıyordu.Halam hariç.Halam ise yurt dışında kalıyor.Tek çarem Antalya'ya dönmekti.Yada...Evet,buldum.Yanımda bir miktar para vardı hâlâ.Bir süre otelde kalabilirdim.Buralarda bir yerde otel vardı.Oteli arayarak en sonunda buldum.Otelden içeri girdim.Bana boş bir odanın anahtarını verdiler ve hemen odaya çıktım.Kapıyı kilitledim.Valizimi boşalttım ve renkli olan tüm kıyafetlerimi kesmeye başladım.Artık benim hayatımda pembe yoktu,mavi yoktu,yeşil yoktu,sarı yoktu...Benim hayatımda artık sadece siyah vardı.Siyah hariç tüm kıyafetleri kestim.Annemin bana verdiği bir kıyafeti bulduğumda ise ağlamam daha da şiddetlendi.O benim annemdi ne olursa olsun annemdi.Biliyorum.Beni hâlâ seviyor.Sadece renklilerden bunu kesmemeye karar verdim.Saklayacaktım.Benimde bir annem vardı diyecektim.Üstümdekinide çıkardım ve siyah pantolonumla siyah bir bluz giydim.Bu yırtık kıyafetlerin hepsini camdan aşağı attım.Umrumda değildi.Kendimi yatağa atıp ağlamaya devam ettim.Uykumda yoktu.Ya da ben yok sanıyordum.Herşeyden nefret ediyorum.Telefonumu açıp Elif'i aramaya karar verdim.Cevapsız aramaları görmezden gelerek rehberden Elifin ismini buldum ve aradım.Telefona annesi çıktı.Almanya'ya taşınmışlar.Elif bana bundan hiç bahsetmemişti.Artık benim en yakın arkadaşım bir daha görüşmemek üzere gitti.O da gitti.Dayanamıyorum.Param sadece iki geceyi karşılıyor.Iki gece sonra gideceğim ama nereye bilmiyorum.Antalya'ya dönmek istemiyorum.Teyzem bana hep annemi hatırlatıyor.Hareketleri,yüzü...Annemi hatırlayıp üzülmek istemiyorum.Belki artık sokakların kızı olmalıyım.Bilmiyorum.Yanımdaki paranın neredeyse hepsi otele gitti.Belkide bileklerimi kesip şu lanet hayattan kurtulabilirim.Ben gidersem sadece teyzem ve Buse üzülür.Birde sınıf arkadaşlarım belki üzülebi...Aman tanrım!Sınıf arkadaşlarım demişken ben okula şuanki koşullara göre ara vermek zorundayım.Bu cidden berbat.Tamam,sakin ol Marie.Bunlar geçecek.Şuan ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.Ama artık ağlamamı kesmem gerekiyor.Yüzümü yıkamak için lavoboya gittim.Aynadaki yansımam berbattı.Bundan sonra güçlü bir kız olmam gerekiyor.Yüzümü yıkadım.Bileklerimi kesmeyi çok istiyordum.Fazla derin kesmeyecektim.Olanları kısa bir sürede olsa unutmak istiyordum.Bunun için uyku ideal ama uykum yok.Bu yüzden fiziksel acıya başvuracağım.Yanımda jilet vardı.Hemen valizimden jileti çıkardım.Tekrar lavaboya gittim.Aynadan kendime baktım yine.Yüzümde sinsi bir gülümseme vardı.Nedenini bilmiyorum sanırım psikolojim bozulmaya başladı.Jileti bileğime bastırdım.Kesilmediği için bu sefer daha çok bastırdım.Ve aynı şekilde bir kaç çizik daha attım.İşte amacıma ulaştım.Bileğimden akan kanı görmek kahkaha atmama neden olmuştu.Bir yandanda gözlerim dolmaya başladı.Çünkü gereğinden fazla kesmiştim ve canım çok acıyordu.Sonunda kahkaha atmam bitmişti.Niye güldüğümü bilmiyorum.Bileğimdeki kan akmaya devam ediyordu.Kanama artmıştı.Kimim umrunda... Kolum uyuşmaya başladı.Bir an kendimden geçmeye başladım.Bayılmıyordum değil mi?Kanamayı durdurmam gerektiğini o an anladım.Kanamayı bir pamukla zar zor durdurdum.Yinede tam durmamıştı.Başım dönmeye başladı.Kendimi zar zor yatağa attım.Farkına bile varmadan uyudum veya bayıldım.
Yorum yaparsanız sevinirim.Ayrıca ilk bölümde bazı yerleri düzelttim.
