სანახაობის საყურებლად შეკრებილი სტუდენტები პირღია დარჩნენ მომხდარით. თეჰიონმა ჯონგუკს ხელი ჩაავლო და სწრაფად გაიყვანა.
-ამას ასე არ დავტოვებ, ნაბიჭვარო კიმ! — ცოფებს ყრიდა იონჰო და ტუჩიდან სისხლს იწმენდდა.
ქერამ გუკი უნივერსიტეტის უკანა ეზოსკენ წაიყვანა.
-ჰეი, ხომ კარგად ხარ? რამე დაგიშავა?
-კი, კარგად ვარ თე, არაფერია.
-მაპატიე გუკი, რომ არ შემიძლია ყოველთვის შენს გვერდით ყოფნა, როცა დაცვა გჭირდება.
-შენ მაპატიე თე, რადგან მე თვითონ არ შემიძლია თავის დაცვა მსგავს სიტუაციაში.
-სულელო ბაჭიავ, რა სისულელეებს ამბობ. — თეჰიონმა ჯონგუკი მიიხუტა.
შავთმიანი გულდამშვიდებული უფრო მჭიდროდ მიეკრო ქერას, ცხვირი მის ყელში ჩარგო და თვალები დახუჭა. საშუალება რომ ჰქონოდა, ალბათ სამუდამოდ გააგრძელებდა ამ წამს.
-გინდა დღეს ჩემთან წავიდეთ?
-კარგი. — გაიკრიჭა ჯონგუკი.
-მაშინ წავედით!
-მაგრამ ერთი ლექცია რომ დაგვრჩა?
-არაუშავს გუკი, ამ ერთხელ გადავიტან მის გაცდენას.
-ოუ, სად გაქრა ის კიმ თეჰიონი, ვინც მკაცრად მაფრთხილებდა, რომ ლექციების უმიზეზოდ გაცდენა სისულელეა. — ტუჩები მოკუმა ღიმილით.
-ჰეი, ჩემს საწინააღმდეგოდ ამას ცუდად იყენებ, საზიზღარო.
უნივერსიტეტიდან შეუმჩნევლად გავიდნენ და თეჰიონის სახლისკენ დაიძრნენ.
დაღლილი ჯონგუკი შესვლისთანავე მოწყვეტით დაეშვა დივანზე.
-ქერათმიანო, მშია.
-კარგი, რამეს მოგიმზადებ.
-ზოგჯერ როგორი მზრუნველი ხარ. — თვალები სწრაფად დაახამხამა და უცოდველი სახით შეხედა.
YOU ARE READING
Look at me
Fanfictionშეძლებს სეულის უნივერსიტეტის ორი სტუდენტი ერთად შექმნას ახალი, უკეთესი მომავალი? [დასრულებული]
