Moon | Kim Namjoon

〜 7 〜

☾

Hayatım boyunca insanlara karşı her zaman biraz mesafeli olmuşumdur.
Kimseye kolay kolay güvenmediğim gibi kafa dengi insan bulmak da zordu benim için. Bu yüzdendir ki iyi anlaştığım insanlar bir elin parmaklarını geçmezdi hiçbir zaman.

Son günlerde iç sesim kafa dengi bir insan bulduğumu söyleyip başımı ağrıtmaya devam ediyordu ki haksız da sayılmazdı.

Onunla sohbet ederken saniye, dakika ve saat asla hız kesmiyordu. Öylesine hızlı geçiyordu ki neredeyse doyamıyordum diyebilirdim.

Sanki yıllardır arkadaşmışız gibi kitaplardan, filmlerden, şarkılardan, doğadan ve daha birçok şeyden söz ediyorduk.

Açıkçası onunla konuşmak hoşuma gidiyordu.

Konumumu artık umursamıyordum. Onun iyi biri olduğuna tam emin değildim ama kötü niyetli olduğuna da emin değildim. Hem ne önemi vardı ki? Ben de monoton hayatımdan biraz olsun kurtulup yeni birini tanımıştım.

Bana zarar verecek olsa çoktan verirdi.

Her ne kadar düzgün bir tanışmamız olmasa da neredeyse 2 hafta olacaktı ve ben ilk günlerimin aksine burada olmaya alışmış gibiydim.

☾ ☾ ☾

Odanın banyosundan yavaş adımlarla çıktığımda bu günün ne kadar güneşli olduğunu görmemle yüzüme ister istemez bir gülüş yerleşmişti. Ama buruk bir gülümsemeydi bu. İçtenlik yoktu. Burada yüzümü güldürebilen tek şey havaydı.

Ailemi, arkadaşlarımı, kedimi özlemiştim.

Ağlamamak için başımı hızla sağa sola salladım ve düşüncelerimi dağıtmaya çalıştım.

İlerleyip odanın kapısını kontrol ettim. Hala kilitliydi. Ama bu kez kilitleyen bendim.

Önceden bıraktığı birkaç parça farklı kıyafete göz gezdirip içinden gri oversize bir sweatshirt'ü üzerime geçirip saçımın ıslaklığının bir kısmını havluyla azaltıp açık bıraktım.

Aklıma gelen "Ya burada bir yerlerde kamera varsa?" Düşüncesiyle içimden koca bir siktir çektim.
Sanırım biraz sesli çekmiştim ki odadaki tüm mobilyalar duymuştu.

Eğer gözleri olsaydı hepsi bana göz devirerek bakardı.

Şöyle bir düşündüm. Kamera olsa o gün kaçış planımı uygularken çoktan yanımda biterdi. Ah, saçmalama Moona.

Şahsen saçmalıyor olsam iyi olurdu çünkü böyle bir şeyin gerçek olması şu an için felaket olurdu.

Üzerimdeki sweatten yayılan kokuya binlerce kez mest olurken ilerleyip camdan dışarıya göz attım.

Sonbahar tam anlamıyla bitiyordu sanki. Yaz geliyordu.

Yaza adeta aşıktım. Güneşi görmek beni ayı görmek kadar mutlu ediyordu.

Mesela dışarı çıkacağımdır, hava kapalıdır ya da güneşlidir bu anında duygularıma yansır. Böyle de duygularımı biraz hava durumuna bağlıyor gibi hissediyorum ama istemeden oluyor ne yapayım?

Aşağıdan gelen köpek havlamasıyla şaşkınlıkla hafifçe yerimde sıçradım. Bu neydi şimdi? Diye düşünmeye kalmadan havlama sesi yeniden tüm evde yankılandı.

Merakla kapıya yöneldim. Kapıyı aralayıp bir süre kulak kabarttım. Ses yoktu. Acaba hayal mi gördüm diye düşünmeden edememiştim.

Merakım iyice artarken odadan çıkıp merdivenlere ilerledim. Nasıl bir manzarayla karşılaşacağımı tahmin etmeye çalışıyordum ki merdivenin son basamağını da geride bırakmıştım.