ÇUKUR ~Akın Koçovalı~

9

"Amca? Doğru mu bunlar? Yas-"

"Doğru Akın. Arıyoruz. Meşgul etme bizi hadi "

"Ben de geleyim"

"Hayır sen o kızın yanında dur. Manyak zaten iyice delirip yanlış bir şey yapmasın"

"Amca yine mi ya?! Bari bu durumdayken yapma! Şımarık bir çocuğun peşinde bakıcı yaptın beni!"

"Bağırma!" Diye kükredi resmen Yamaç. "Onun sağı solu belli olmuyor! Ona da Kulkan'a da dikkat et , bitti!" Diyerek sözünü ünlemle bitirip, çocuğun konuşmasına bile fırsat vermeden telefonu kapadı.

"La havle!"

Kendi odasından çıkıp kızın odasının önünde durdu. Kapının kilidini açıp içeri girdiğinde, kızı oturup dizlerini kendine çekmiş bir vaziyette, ileri geri sallanırken buldu. Dolan gözleri oldukça endişeli bakıyordu. Akın Koçovalı o gözlerde ilk defa korku görmüştü.

Kız Akın'a bakmıyordu bile. Onu odaya kilitlediği için çok kızmıştı. Ama başka bir çare bırakmamıştı ki. Celasun ve Meke gittiği an biraz durup, kendine geldiğinde kaçmaya yeltenmişti.

Kız öfke dolu gözlerini Akın'a çevirince, Akın da ona kızgın kızgın baktı. Çocuğun yatağını kırmıştı bu deli! Kız çocuğun kolları arasında tepinince çocuk onlara daha yakın olan odasına sokmuştu kızı zorla. Ama kızda deli gücü vardı! Boğuşup bağırırlarken yatağa çarpıp çökertmişlerdi. Hepsi bu psikopat yüzündendi!

Aniden kulaklarına dolan melodiyle kız ileri geri sallanmayı bırakıp oturduğu yerden kalktı ve yatağa oturdu. Bu sefer de tek ayağıyla ritim tutuyordu. Kaşlarını çatarak telefona baktığında Akın da merak edip yaklaştı.

"Özel numara mı? " Dedi. İyice meraklanmıştı şimdi. "Açsana bir"

"Deli misin ? Görüntülü arıyor " diye kızdığında , Akın gözlerini kocaman açıp kızın yanına oturdu hemen.

"Hemen aç hemen. Kesin Çağatay şerefsizi!"

O böyle söyleyince, kız yine donakalmıştı . Bu yüzden Akın kapanmadan elinden alıp açtığında karşılarında Ozan'ı görmeyi beklemiyordu.

"Ozan?" Dedi kız ağlamaklı çıkan sesiyle.

"Abla?" Gülümsedi. Ama Açelya anlamıştı, bu gülümsemede tuhaf bir şey vardı.

"Ozan Yasmin nerede? İyi mi?"

Açelya'nın sinirleri şimdi daha da bozulmuştu. Bu yüzden çozuğun elinden telefonu alıp arkasını döndü. Önüne gelen tutamları kulağının arkasına atıp kızarmış burnunu çekti.

"Abla ağlama lütfen. "

"Ozan sakın korkma tamam mı ? Seni kurtaracağız biz. Ben geleceğim yanına. Dayan tamam mı? Diren."

Ozan gülümsedi.

"Biliyorum ablacım. Sen her zaman beni bir şekilde kurtarırsın. Ne yapmışsam olayım."

"Neredesin? Biliyorsan söyle gelip alayım seni. Çok özledim seni kardeşim ."

Ozan yine gülümseyerek başını iki yana salladı.

"Bilmiyorum." Demesiyle kızın gözlerinden daha çok yaşlar akmaya başlamıştı.

"Ağlama ama" diye sitem etti Ozan.

"Abla? Eğer bana bir şey olur-"

"Kapa çeneni Ozan! Hiçbir şey olmayacak sana! Ne olabilir ki sana? Hiçbir şey olmayacak."