Evet, yalnızlaşıyor insan. Büyüdükçe. Sanırım, büyük olmak bunu gerektiriyor. Anne, Baba, Amca, Dayı, Anaanne, Babaanne'den başlayıp yavaş yavaş alıyor elindekileri hayat. Bir yandan insanları kaybederken, diğer yandan yeni insanlar giriyor hayatımıza. Ama kendi yerlerine çekiliyorlar, gidenin boşluğunu dolduramayacaklarını bildikleri için. Yalnızlaştıkça korkusuz oluyor, gülüşlerini de kaybediyor insan. Keşke gün geçtikçe bayatlayan ekmek gibi olsaydı acılar, gün geçtikçe bayatlasa. İlk günkü gibi taze kalmasa.
