En korktuğumuz şey; eve geç kalıp annemizden dayak yemekti. Böyle çocuklardık biz. Saklambaç, yakalambaç, körebe, ip atlama... En mutlu olduğumuz şeyler değil miydi bunlar? Ya şimdi? Tüm hayatın yükü üzerimizde gibi. Nerede o mutlu, yüzü gülen çocuk? Adı üstünde çocuk. Çocuk olmak bunu gerektirir. Gülmeyi, mutlu olmayı... Ne zaman kendi dertlerinin yükü ağır gelmeye başlamışsa artık sen bir çocuk değil, adamsın.
-Batuham SANAT
