Serena, Festival ve Kasabanın Kahramanı

Bölüm 9

"Cesursun Serena... Ve güçlüsün. Tıpkı kasabanın kahramanı gibi. Ancak o senden daha da güçlüydü. Ama Serena... Ama hala yeterince güçlü değildi. Bu durumda senden canavara meydan okumanı isteyemem. Turnuvayı kazanmış olsan bile."

"Denemeden bilemeyiz öyle değil mi?"

"Serena..."

Serena yaşlı adamın sözlerini yadırgamıştı. Daha fazlasını duymak istemedi.

"Kalos'dayken başladığım hiçbir işin sonunu getiremeyen, karşılaştığım ilk zorlukta hemen vazgeçen zayıf bir kızdım. Sonra bir yolculuğa çıktım. Yeni arkadaşlar tanıdım. Bana inanan arkadaşlar... Bana asla vazgeçme diyen arkadaşlar... Onları ardımda bırakırken kendi kendime bir söz verdim. Arkadaşlarımın güvenlerini boşa çıkarmayacağıma dair, asla vazgeçmeyeceğime dair... Bu yüzden bugün olmaz! Burada olmaz! Ben asla vazgeçemem!"

Serena'nın son sözleri mağarada yankılandı. Ardından ise sessizlik... Sanki herkes her şey susmuş Serena'yı dinliyordu.

"Bu adamın yardıma ihtiyacı var. Dışarıda yıllardır onu bekleyen bir ailesi var. Turnuvayı kazandığıma göre onu kurtarmak da benim sorumluluğum. Ve yapacağım!"

Serena yüzünü sahanın karşısındaki karanlık tünele döndü ve ileriye doğru birkaç adım yürüdü. Mağara o kadar sessizdi ki adımları mağaranın duvarlarında yankılandı. Hatta aldığı derin nefesin sesi bile.

"Ben Vaniville Kasabasından Serena! Buradaki kötü canavara meydan okuyorum!"

Bir anlık sessizlikten sonra tünelin içinden ürkütücü bir çığlık duyuldu ve bütün mağarada yankılandı. Çığlıkla aynı anda tünelden şiddetli ve soğuk bir hava akımı dışarı esti ve Serena'ya çarptı. Esinti o kadar soğuktu ki Serena'nın teni sanki buza değmişti. Kollarını gözlerine siper etti. Rüzgarın dinmesinin ardından tünelin içinde bir çift ayak sesi duyuldu. Bunlar Serena'nın narin ayaklarının çıkardığı tıkırtılar değildi. Dev bir davula vuruyormuşçasına çıkan gümlemeler. Zeminin sarsılmasına da bakılırsa oldukça gelen şey çok ağır olmalıydı. Ayak seslerini hırıltılar eşlik ediyordu. İşte canavar tünelden çıkıyordu. Serena belli belirsiz Büyükbaba'nın sesini duyabildi.

"Kaçın çocuklar! Buradan hemen gidin! Alex, Zoe çıkışa koşun!"

Soğuk Serena'yı ürpertmişti. Şimdi de canavarın yavaş yavaş tünelden çıkıyor oluşu... Dizleri titremeye başladı. Kalbi göğsünü delecek gibi delicesine çarpıyordu. Belki de soğuktandır diye düşündü. Ama hayır. Kendine itiraf etmekten çekinse de Serena korkuyordu. Sonunda canavarın kafası tünelin karanlığından dışarı çıktı. Korkunçtu! Sanki yüzüne buzdan bir maske geçirmişe benziyordu. Serena'nın pokemonları önüne fırladılar ve tünel ağzına odaklandılar. Birkaç saniye sonra ise canavar tamamen dışarıdaydı. Gerçekten iriydi. İki ayağı üzerinde yürüyen bir ejderhayı andırıyordu. Başını havaya kaldırdı ve bütün mağarayı inletircesine kükredi. Serena'nın pokemonları korkup geriye doğru birkaç adım attılar. Kükremesi bitince canavar sustu ve Serena ile pokemonlarını bir süre sessizce süzdü. Aslında bir dakika bile sürmese de Serena'ya saatler gibi gelen bir bekleyiş. Bu sırada Serena'nın bütün bedeni titriyordu. Pokemonlarına bir saldırı komutu vermek istiyor ama yapamıyordu. Bir eliyle boynundaki kurdelesini sımsıkı tutuyor, bu sayede kalbinin gümbürtüsünü dindirmeye çalışıyordu. Canavar burnundan buharlar çıkartarak tısladı ve ani bir hareketle başını geriye, tünelin karanlığına çevirdi. Sonra tüm bedeni geriye döndü ve adımlarıyla zemini titrete titrete tünelin karanlığında tekrar kayboldu. Birkaç dakika sonra gümbürtüler ve hırıltılar kesildi ve mağara yeniden sessizliğe gömüldü. Bu süre boyunca Serena hep ayaktaydı ama canavarın gittiği kesinleşince Serena'nın son direnci de kırıldı ve dizlerinin üzerine zemine düştü. Bir eli hala boynundaki kurdelesindeydi. Bir süre sonra ise güçlükle konuştu.

"Ne-neden benimle savaşmadı?"

Büyükbaba eğilerek bir elini Serena'nın omzuna koydu.

"Meydan okumanı kabul etmedi Serena. Üzgünüm... Denedin..."

"Ama?"

"Bugün burada yaşananlar tamamen vazgeçtiğin anlamına gelmez. Dışarıda hala kahraman için yapabileceğin bir şeyler olabilir. Haydi artık gidelim."