förflunta och framtiden

6

Bu bölüm iamtarmy 💕 sayesinde geldi çnk fici çok sevdiğini ve bölüm beklediğini söyledi ben de kıyamadım 😔 bekleyen birini görünce birazcık ilham geldi gibi oldu ben de oturdum o minicik ilhama sarıldım iki haftadır yazmaya uğraşıyorum zorlaya zorlaya 😔 o yüzden teşekkür ederim 💕❤️ benim arada böyle itilmeye ihtiyacım olabiliyor 🥺 beklettiğim için özür dilerim 😔

✁

"İyi akşamlar, Hindistan cevizi var mı acaba?" Tezgahtaki elmaları dizen yaşlı adam arkasını döndü. "Maalesef bizde yok. Caddenin öbür tarafında, biraz ileride özel bir market var orada bulabilirsin."

"Teşekkür ederim efendim, iyi akşamlar." Taehyung oyalanmadan manavdan çıktı ve adamın bahsettiği markete doğru hızlı adımlarla ilerledi. Acele ediyordu çünkü evde onu bekleyen bir sevgilisi vardı. Hava çoktan kararmıştı ve Jeongguk'un da uykusu gelmişti ancak önceki tecrübelerinden de bildiği gibi, istediği şeyi yiyemeden uyuyamazdı Jeongguk. Bir keresinde gecenin bir yarısı canı şeftali çektiği için uyanmıştı ve Taehyung'u uyandırmaya kıyamadığı için bir şey dememişti ama sabaha kadar da uyuyamamıştı. Ertesi gün Taehyung'dan güzel bir azar yemişti bunun için ve sonrasında da aşerdiğinde ne olursa olsun Taehyung'a söylemeye söz vermişti.

Taehyung markete girdikten sonra birkaç adımda meyve reyonuna ulaşmış ve gözüne çarpan Hindistan cevizlerinden üç tanesini bir poşete koyup koşar adımlarla kasaya gitmişti. Ödemeyi yaptıktan sonra eve dönüş yolu boyunca aklında sadece Jeongguk'un önceki hamileliğinden kalan bastırılmış hatıralar dönüp durdu. Bu anıların hepsi acı doluydu onun için. Bu yüzden düşünmemeye, başka şeylere odaklanmaya çalışıyordu ama zehirli düşünceler aklını boş bulduğu an saldırmaktan çekinmiyordu.

Evin önüne geldiğinde derin bir nefes alıp sakinleşmeye çalıştı. Hiçbir sorun olmayacağına ve birlikte bu dönemi de atlatarak üç kişilik sevimli bir aile olacaklarına inandırmaya çalışıyordu kendini. Kapının şifresini girerek açılmasını sağladıktan sonra içeriye girdi. Giriş katındaki bütün ışıklar kapalı olduğundan telefonunun feneriyle önünü aydınlatarak mutfağa ulaştı. Hindistan cevizlerini tezgaha bıraktıktan sonra yukarıya çıktı. Yatak odalarının ışığı açıktı, oraya yöneldiğinde Jeongguk'un yumuşak sesini işitti. "Taehyung, sen mi geldin?" Açık kapıdan içeriye girerken aklındaki bütün kötü düşünceler toz olup havaya karışmış ve geriye saf bir mutluluk bırakmışlardı. "Kahramanın Hindistan cevizleriyle birlikte geri geldi hayatım." Jeongguk kıkırdadığında Taehyung da güzel gülümsemesiyle ona eşlik etti. Eğilerek Jeongguk'u kucağına aldı ve kıpırdandığında onu Hindistan cevizlerine götüreceğini söyleyerek sakinleştirdi. Alt kata inip mutfağa girdiklerinde Taehyung, Jeongguk'u tezgahın önündeki bar taburelerinden birine oturttuktan sonra doğrulup belini kıtlattı. Acı çekermiş gibi bir ifade takınarak söylendi. "Şimdiden çok ağırlaştın sen. Dikkat et biraz yoksa seni taşıyacak bir sevgilin kalmayacak."

"Sen de şimdiden bebeğimizin lokmalarını mı saymaya başladın? Çok ayıp Taehyung-shi, hiç yakıştıramadım size. Tanrı bilir Hindistan cevizini de gramla almışsındır. Cimri işte ne olacak-" Jeongguk homurdanmaya devam ederken Taehyung dayanamayıp tezgahın üzerinden uzandı ve dudaklarına sesli bir öpücük kondurdu. "Koskocaman üç tane ceviz aldım bebeklerime." Geri çekilirken kararsızlıkla devam etti. "Ama nasıl kıracağımı bilmiyorum. Sen daha önce kırmış mıydın?"

"Küçükken babam yapardı, bir havluya sarıp çekiçle vurman gerekiyor."

"Öyleyse azıcık bekle beni, çekiç alıp geleceğim."

Ve bundan sadece yirmi dakika sonra ikili mutfak tezgahına yan yana oturmuş, ne kadar zorlansalar da bir o kadar da eğlenerek parçaladıkları Hindistan cevizlerinin beyaz kısımlarını kemiriyorlardı. Sütünün bir kısmını Myeong özendiği için -durmadan miyavlayarak ve başını tezgahın ayaklarına sürtüp üzgün gözlerini Jeongguk'a dikerek belli etmişti özendiğini- ayırmış ve küçük bir kaseyle Myeong'un mama kabının yanına bırakmışlardı. Kendileri sohbet edip meyvenin etli kısımlarını yerken tombul kedileri de mutlu mutlu sütünü içiyordu. O an bu rahat ve neşeli hallerinin daimi olmasını umuyorlardı yalnızca.