ARE YOU REALLY BETA? ¦YM¦

7

ჯონგუკის სიტყვების შემდეგ ჯიმინმა კიდევ დიდ ხანს იტირა ბოლოს კი ჩაეძინა ალფა კი მასთან დარჩა და დაელოდა მის გაღვიძებას..

ერთი საათის შემდეგ ჯიმინმა გაღვიძება დაიწყო.

- ჯონგუკ? შენ ისევ აქ ხარ? მეგონა წახვიდოდი - დაბალ ხმაზე ამოილაპარაკა ჯიმინმა და თან თვალებს ისრესდა.

- როგორ შემეძლო ასეთ მდგომარეობაში მყოფი პატარა ომეგა მიმეტოვებინა და წავსულიყავი. ასეთს მიცნობ?

- არა ჯონგუკ! შენ საუკეთესო ხარ, ახლა შენი აქ ყოფნით ძალიან მეხმარები... როგორც იქნა ვიღაცასთან მაინც დავიცალე... მართლა ძალიან ცუდად ვიყავი და ვარ კიდეც.

- არ ინერვიულო ხომ გითხარი, მე შენს გვერდით ვარ და ჩემი იმედი ყოველთვის გქონდეს.

- მგონი ჯობია წავიდეთ. შენი თავი თეჰიონ ჰიონს და იუნგი ჰიონს უნდა გავაცნო.

- აქამდე ჩემს შესახებ რატომ არაფერს უყვებოდი მათ? - დააინტერესა ალფას.

- ალბათ იმიტომ რომ ჩემგან მოშორებით ცხოვრობდი და უბრალოდ იმის საშუალება არ მეძლეოდა შენზე მომეყოლა.

- კარგი, არაუშავს სამაგიეროდ ახლა გავიცნობ. მაინტერესებს იმსახურებს თუ არა ის ბიჭი შენს ცრემლებს.

- ჯონგუკ!!

- კარგი კარგი ჩუმად ვარ.

- გთხოვ მათთან არაფერი შეიმჩნიო. შევთანხმდით?

- შევთანხმდით.

ბიჭები შენობიდან გამოვიდნენ.

- ძმაო ერთ დღეს დრიფტის მასტერკლასი უნდა ჩამიტარო.

- ახლა ვერ გაჩვენებ რაც შევისწავლე, მაგრამ სხვა დროს ამ ადგილას ისევ მოვიდეთ და ყველაფერს გაჩვენებ. - წარმოთქვა ომეგამ.

- აუცილებლად მანახებ.

- ჯონგუკ ეს შენი მანქანაა?? - თითით მიანიშნა ომეგამ მის წინ მდგარ შავ მანქანაზე.

- კი ჩემია. მამას ოფისში დავრეკე და ვუთხარი ჩემთვის გამოეგზავნათ, ისიც ვუთხარი რომ მამასთვის არაფერი ეთქვათ, რადგან მინდა მისთვისაც სიურპრიზი იყოს ჩემი ჩამოსვლა.