Her unheard weeps (Affliction Series #2)

10

Chapter 10

Family day

Maliit lang ang gap ng pintuan ng kwarto namin ng ate. I was off to school nang mapadaan ako sa maliit na hallway na kung saan matatagpuan ang kwarto namin.

I heard some noises coming out from her room. Kaya kaagad kong tinakbo iyon.

Nandito pa pala siya? Akala ko ba pumasok na siya sa trabaho? She usually goes off early before i can even go to shower myself.

I opened the door and my sister was not on her bed. Instead, the noise can be heard from her bathroom.

"Ate?"

I knocked a couple of times at doon ko pa lang natanto na ang ingay no'n ay ingay ng pagsusuka.

kumunot ang noo ko. Is she not feeling well? May sakit ba siya?

"Ate! Okay ka lang?"

Lumuhod ako sa tabi niya dahil bahagyang nakaupo siya sa tapat ng inidoro. Exhaustion was evident on her face. It wasn't a good sign. She's not supposed to tire herself like that!

"Okay ka lang? May sakit ka ba? Saan masakit? Masakit ba dibdib mo? Teka—tatawagin ko lang si mommy!" bahagyang nagpa-panik na ako roon.

Aakmang tatayo ako nang hawakan niya ako sa braso at hinila pabalik.

"W-wag na. Okay na ako" she forced a smile.

Nagulat ako nang tumayo siya bigla bago ko pa siya maalalayan.

"Ano bang nararamdaman mo? Teka..."

I placed the back of my hand on her forehead pero mukhang hindi naman siya mainit.

Bahagya siyang ngumiti tsaka umiling, kasabay no'n ay ang pagbaba niya ng kamay ko na nakahawak sa kaniyang noo.

"Okay lang talaga ako. Wala akong sakit" medyo paos pa ang boses niya.

Naglakad na siya palabas ng banyo at sumunod naman ako sakaniya.

"E bakit ka nagsusuka?" Halukipkip ko.

"Siguro dahil sa dinner natin kagabi. Hindi lang ako natunawan kaya medyo sumama 'yong tiyan ko."

Tinaasan ko siya ng kilay.

"Sigurado ka? Baka mamaya..."

"Oo nga! Ang kulit!" she laughed.

"O sige... Sandali. Kukuhanan lang kita ng gamot sa baba. Diyan ka lang"

"Wag na. Ako na. Bababa na din naman ako." Pigil niya. "Ikaw. Umalis ka na dahil baka ma late ka na naman. Babiyahe ka pa!"

I pouted. Hinayaan ko na lang din siya. True to her words, bumaba nga siya. Magkasabay kami at nakahawak pa siya sa braso ko.

I looked at her every move, at umiwas ako kaagad ng tingin bago pa niya ako mahuli. She chuckled a bit. Nahuli nga siguro akong nakamasid.

Naroon sa kusina, sa taas ng mga cupboards nakalagay ang mga gamot niya. imbes na dumeretso roon, nagtaka ako dahil inakay niya ako diretso sa main door ng bahay. Lumabas kami.

Tumigil siya at pinakawalan na ako. Siya pa mismo ang nagbukas ng pintuan at energetic na kumaway sa akin. Hindi ko mapigilan ang pagtaas ng kilay.

Weird. Is she doing this to try to convince me na Mabuti nga talaga ang pakiramdam niya?

I just shoved the thought away and just continued with my walk out of the village.

The other days went well. Same normal days. Nothing unusual, except for the days na ilang umaga ko na ding naririnig ang ate na nagsusuka. I was bothered by it...and worried.