Her unheard weeps (Affliction Series #2)

12

Chapter 12

Meeting your family

"Baby...ash, it's okay! Hindi mo kailangang nerbyosin." my teasing boyfriend chuckled still eyes on the road.

I clasped my hands together and each second, i would rub them at kung minsan ay hindi din ako mapakali ay papatayin ko 'yong AC, isiswitch ko 'yong radyo sa ibang station at minsan ay tinataas-baba ko 'yung bintana.

Hindi naman ako sinasaway ni Oliver. Bahagyang tatawanan lang which makes it more annoying.

Ganito lang siguro ako. Mabilis mainis pag ninenerbyos!

"Oh? Kalmado naman ako ah?"

Hindi siya nagsalita at inilingan lang ako.

It's the first week of July first, a weekend...meaning...today is his mother's birthday. And we are on our way to their house na kung saan ay unang beses ko pa lang ang pagpunta roon!

At hindi pa kami nakarating ng tuluyan ay mukhang matatae na ako sa nerbyos. The anxiety is overpowering me. Kahit kailan ay hindi ko pa nakilala ang pamilya niya. Kahit sino sa kanila.

Ano kaya ang mangyayari mamaya?

Will they like me? O baka naman hindi nila ako magugustuhan and just like on movies, gagawin ng pamilya niya ang lahat para paghiwalayin kami? Is that even possible?

Napangiwi ako. Sobra na ata akong napapraning!

Of course! They have the money!

"What is my love thinking?" A voice said na nagpabalik sa akin sa kasalukuyan.

"What if they'll realize that I'm no good for you?" I whispered, still deep in daze.

"They won't. You're amazing." he simply said, oblivious that the words stirred something in me.

Nagawa ko pa talagang kiligin sa sitwasyon na to ah?

"Pero paano nga?"

"Baby, I assure you, they won't. Hindi sila gano'n. Besides, hindi ba't nasabi ko na sa iyo na alam na nila ang tungkol sa atin? They should've discussed their concerns to me earlier bago pa tayo nagtagal."

Okay, hindi ko naman maipagkaila na may point siya. Kaya tumahimik na lang ako.

Isang oras din ang tinagal ng biyahe namin dahil medyo traffic. Plus another half an hour of just entering their community, malayo-layo pa ang binyahe namin bago kami makarating sa tapat ng guard house. Yes, it's not called a subdivision but a community! Filled with high-priced looking huge mansions and villas. Even the guard house ay pepwede nang tirahan sa pagkalaki!

"Wow..." i uttered amazed looking at the clear view of the mountains sa likod mismo lang ng mga buhay.

iniisip ko na siguro ang ganda ng childhood ni Oliver dito, imagining waking up to this awe-filled scenery.

Kada bahay ay ang layo ng mga agwat. Sobrang laki at tataas.

"Here we are!" he said when the car stopped at a large gate.

He made a honk at doon ko na lang tuluyan nakita ang kabuoan ng bahay nang bumukas iyong gate.

Oh my God! Sobrang laki at ang ganda! No doubt this is the house of a Filipino-Chinese businessman. The walls were made of glass and steel with alternate colors of grey, white and brown.