The Lost Man

CHAPTER 1

Gabi na nang naka uwi ako sa bahay. Sobrang saya ko na may trabaho na uli ako makaka tulong na kahit papaano sa kaylangan sa bahay at sa pag aaral namin ni bunso.

"Ma may trabaho na po ko"

Masaya kong bungad sa kanya pag pasok ko ng bahay pero hindi ko maintindihan ang mukha ni nanay parang masaya na parang nag aalala.

"Nak masaya akong may trabaho kana pero anak paano ang pagaaral mo? Diba pina tigil kita noon sa mga trabaho mo para maka focus ka sa pag aaral"

Sambit ni mama na may halong pag aalala.

Tama si mama marami na akong trabaho na pagdaanan klasi-klasi pero pinapatigil niya ako dahil daw baka mapag iwanan ko daw ang pag aaral ko.

"Ma wag kang mag alala ma ako pa"

Sabi ko sakanya sabay ngiting kampanti. Alam kong hind sangayon si mama sa sinabi ko.

"Kaya ko panaman anak"

"Ma okay lang po talaga gusto ko pong maka tulong"

Ngumiti ako sa kanya at ganon din si mama niyakap ako ni mama nang mahigpit. Alam kong kaya ko at kaya namin ito ang mga yakap ni mama ang nagpapalakas sa aking sarili.

"Uy anong nang yayari bakit ako hindi kasali sa hug nyo?"

Pilyong sabi ni bunso pag pasok sa bahay naka top less lang ito at sinablay ang damit sa balikat at basang basa sa sariling pawis.

"Wag kang lalapit ang lapot mo ma ligo ka muna bago ka mag hug sakin"

Sabi ko sa kanya na may halong pangasar.

"San kaba galing bunso?"

"Gago ka kuya kinalimotan mo bang nag tatrabaho ako sa palingki nag kakarga nang gulay pag katapus ng klasi"

Natatawang sambit ni jan sa akin.

"Ay gago ka bunso hindi ko alam no"

Nag tawanan lang kaming dalawa

"Jan may trabaho na ako pwedi ka ng tumgil sa pag kakarga sa palingki"

Naaawa ako sa kapatid ko dahil imbis na mag aral at mag enjoy sa kabataan niya nag tatrabaho na ito.

"Ayaw ko kuya okay na ako na nagtatrabaho ako para hindi na ako nanghihingi sa inyu para sa pagaaral ko"

Nakangiting sabi ni jan na para bang wala lang sa kanya

"Basta bunso mag ingat ka at mag aral mabuti"

"Kain na nga tayo"

I don't know if I'm strong or nasanay lang ako. I always question myself if I am good enough, I don't really know the answer because all I know is I'm alive right now because of my family I want them to live comfortably, I want them to see the world.

Pag ka tapos kong maligo pumasok na ako sa kwarto hindi ko maintindihan ang aking nararamdaman I feel like the walls of my small room is colliding and it suffocates me.

Shitt I'm having panic attack I I don't know what to do, I feel like dying.

I can't breathe, I'm crying like there's no tomorrow. I hug my knees and I bow my head and cry silently.

I don't know how many minutes I cry and breathing harshly on my knees but I feel okay now.

"You need to be strong you have no rights to feel hurt or sad"

I still remember vividly when I'm in highschool nag ka panic attack ako at hindi ko alam anong gagawin ko nasa harap ang mga kaklase ko tinatawan lang ako. Pag katapos non palagi akong tulala gusto ko nalang mawala non sa mundo wala akong gana sa buhay.