Away

•27• Τελείωσες;

Το χειρότερο βράδυ της ζωής μου. Η αρχή της καταστροφής ήταν Τζέιμς.

Τουλαχιστον για μένα. Γιατί εγώ ένιωθα κάτι. Εσύ; Εσύ απλά γελούσες.

~~~

<<Είμαι ερωτευμένη μαζί σου>>

Το είπα. Νιώθω ένα τεράστιο βάρος να φεύγει από πάνω μου. Τα πόδια μου σχεδόν έτοιμα να με εγκαταλείψουν και τα χέρια μου τρέμουν ανεξέλεγκτα.

Το είπα. Τέλος. Δεν μπορώ να το πάρω πίσω.

Ούτε είναι Πρωταπριλιά για να το πω πως έκανα πλάκα.

Τέλος. Το έμαθε.

Προσπαθώ να κοιτάξω το πρόσωπό του. Η μια και μοναδική λάμπα που βρίσκεται δίπλα από το αυτοκίνητο, τρεμοπαίζει και ξαφνικά νιώθω λες και παίζω σε θρίλερ.

<<Τι;>> ρωτάει απλά και ανασηκώνεται.

Ξεροκαταπίνω.

Προλαβαίνω να φύγω; Βασικά μπορεί να ανοίξει η γη και να με καταπιεί;

Παίρνω μια βαθιά ανάσα. <<Ει-είμαι ερωτευμένη μαζί σου>> λέω ξανά πιο δυνατά και πιο αποφασιστικά.

Τι μπορεί να μου κάνει; Τίποτα απολύτως.

Νιώθω λες και είμαι έτοιμη να λιποθυμήσω. Όλα γυρίζουν. Μου έρχεται ναυτία.

Και όοοολα αυτά επειδή του είπα την αλήθεια. Χριστέ μου, πρέπει να ηρεμήσω.

Ρίχνω το κεφάλι μου μπροστά. Λες και έχω κάνει κάποια αταξία και περιμένω να με μαλώσουν οι γονείς μου.

Και έπειτα ακούω κάτι σαν γελάκι.

Δεν μπορεί.

Σηκώνω απότομα το κεφάλι μου και τον κοιτάζω.

Γελάει.

Γελάει δυνατά. Ρίχνει το κεφάλι του πίσω και γελάει.

Τι στο διάολο; Γιατί γελάει; Δεν είναι αστείο γαμώ.

Θέλω να τον βρίσω, να τον χαστουκίσω, να... αγκχ θέλω να κλάψω.

<<Με έκανες και γέλασα Στέφανι!>> λέει ευδιάθετα και μένω ακίνητη.

Τον έκανα να... γελάσει;

<<Είσαι σοβαρός;>> φωνάζω εκνευρισμένη. Το παλτό μου πέφτει από τα χέρια μου και καταλήγει κάτω στον χωματόδρομο αλλά είναι το τελευταίο που με νοιάζει αυτή την στιγμή.