Away

•20• Σέξυ λαγουδάκια

Ήξερες τι ένιωθα για σένα. Και όλα τα έκανες επίτηδες. Σου άρεσε μάλλον να με βλέπεις να σέρνομαι στα πατώματα για σένα, σωστά;

Σου άρεσε να με πληγώνεις;

Σου άρεσε να με βλέπεις να κλαίω;

Λυπάμαι Τζέιμς. Καιρός να σε πληγώσω εγώ, έτσι;

~~~

<<Σταμάτα να τραβάς συνέχεια το καλσόν σου, θα το σκίσεις!>> μου χτυπάει το χέρι η Κάθριν και την κοιτάζω αγριεμένη.

Να γίνει αυτό το σκατοπάρτυ, να τελειώνουμε. Από την πρωί την έχω και με πιλατεύει. Με έχει πρίξει ότι πρέπει να είμαι καρακουκλάρα σήμερα γιατί είναι η μοναδική μου ευκαιρία να του μιλήσω και μπλα μπλα μπλα.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ ΣΠΙΤΙΙΙΙΙΙΙ.

<<Ξέρεις προλαβαίνουμε να πάμε πίσω>> την κοιτάζω λες και είμαι αγγελάκι.

Τι αγγελάκι λέω και εγώ μωρέ; Καλά θα ήταν να με είχε ντύσει αγγελάκι. Και διαβολάκι, βασικά. Οτιδήποτε άλλο θα προτιμούσα πέρα από την ηλίθια στολή σέξυ λαγουδίνας.

Έλεος δηλαδή. Αναγκάστηκα να κόψω και καροτάκια και να πάρω μαζί μου για να το παίξω αυθεντική λαγουδίνα. Ήμαρτον.

Με τραβάει από το χέρι για να περάσουμε την κεντρική πύλη και τα φτάσουμε στις εστίες του πανεπιστημίου, όπου και γίνεται το πάρτυ, φυσικά!

Παντού υπάρχει ένας χαμός από κομφετί, μπαλόνια, κολοκύθες, σκελετούς και αηδιαστικές αράχνες. Ναι οκευ, ξέρω ότι είναι ψεύτικες, οι περισσότερες, αλλά και πάλι αηδιάζω και μόνο που τις βλέπω.

<<Τώρα εμείς ξέρουμε που πάμε;>> φωνάζω στην φίλη μου που προχωράει μπροστά και σέρνει και εμένα πίσω της ενώ παλεύω να μην ακουμπήσω σε κανέναν ψεύτικο ιστό από αράχνες και αρχίσω να ουρλιάζω σαν παλαβή. Κυριολεκτικά χαιρετάει τους πάντες πράγμα που με κάνει να απορώ. Πως στο καλό τους ξέρει όλους αυτούς;

<<Πάμε μέσαα!>> μου λέει στο αφτί και γνέφω ντροπαλά.

Περνάμε δίπλα από αρκετά αγόρια που δεν χάνουν την ευκαιρία να πουν την μαλακία τους για την στολή μου. Εκνευρισμένη κατεβάζω λιγάκι το φόρεμα και κρατιέμαι να μην βρίσω για άλλη μια φορά την κολλητή μου. Εκείνη την καταβρήκε με την στολή του βαμπίρ που πήρε.

ΕΓΩ ΓΙΑΤΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΝΤΥΘΩ ΣΑΝ ΤΕΤΟΙΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ;

Ανεβαίνουμε τα σκαλιά και φτάνουμε στον πρώτο όροφο όπου ο διάδρομος είναι πιο στενός πεθαίνεις. Όλοι κάθονται έξω από τα δωμάτια και φασώνονται, χαιδεύονται, γελάνε και μπλα μπλα μπλα. Ποιος ξέρει τι γίνεται μέσα στα δωμάτια.