Away

•50• Άλλη μια φορά

50 κεφάλαιο και εγώ το γιορτάζω μπουκωμένη με πίτσα.

Το δεύτερο σκέλος της πρότασης αν άλλαζε ένα γράμμα, θα γινόταν πρόστυχο αλλά όκευ.

~~~

Ίσως ήμουν τυφλή από τον έρωτα μου για εσένα, αλλά, σε παρακαλώ Τζέιμς, πες μου την αλήθεια. Ούτε εσύ έβλεπες ένα μέλλον μαζί μου, έτσι δεν είναι;

Δεν ξέρω πόση ώρα έχει περάσει. Αισθάνομαι λες και είμαι καρφωμένη αιώνες στα τακούνια μου κοιτώντας ευθεία μπροστά και μετρώντας τις ανάσες μου, αλλά ξέρω πως είναι λίγα δευτερόλεπτα.

Γιατί όντως αυτός που βλέπω μπροστά μου είναι ο Τζέιμς. Ο κούκλος, πανέμορφος, σέξυ Τζέιμς, που δεν είχε καμία δουλειά απόψε να βρεθεί εδώ, σε αυτό το φιάσκο που αποκαλούν οι γονείς μου δείπνο.

Ο Τζέιμς που δεν είναι το αγόρι μου, και που μάλλον μετά τα αποψινά δεν θα μου είναι τίποτα απολύτως.

«Καλέ μου, καλώς ήρθες. Σε περιμέναμε» λέει η μητέρα μου και απομακρύνεται από κοντά μου για να πάει δίπλα του. «Πανέμορφα λουλούδια, δώσ'τα μου να τα βάλω σε ένα βάζο»

Εκείνος δεν λέει τίποτα απολύτως. Απλά με κοιτάζει ευθεία στα μάτια και απλώνει την ανθοδέσμη προς το μέρος της μητέρας μου.

Τι να σου πω; Πως στο διάολο να αντιδράσω;

«Και εσύ είσαι είπαμε...;» ρωτάει η Τζοάννα που στέκεται τόση ώρα δίπλα του με σταυρωμένα χέρια και τον κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω.

Νιώθω αρκετά βλέμματα να γυρίζουν προς το μέρος μου.

«Είναι...» ξεκινάω να πω και στηρίζομαι στην άδεια καρέκλα μπροστά μου. «Είναι ένας φίλος μου» απαντάω και πραγματικά, πραγματικά θέλω να ανοίξει η γη και να με καταπιεί.

Η απογοήτευση σχηματίζεται στο πρόσωπό του και δεν ξέρω αν έχω αισθανθεί ποτέ πιο σκατά στην ζωή μου.

«Χαίρω πολύ» λέει και γνέφει σε όλους. Οι περισσότεροι βέβαια έχουν επιστρέψει στις προηγούμενες συζητήσεις του, και αυτή την στιγμή μόνο εγώ και η Τζοάννα τον κοιτάζουμε.

«Οι φίλοι της Στεφ είναι και δικοί μας φίλοι!» φωνάζει ο μαλάκας ο αδελφός του μπαμπά μου. «Αν και μεταξύ μας τώρα, με τέτοια ανθοδέσμη εγώ δεν έχω πάει ποτέ σε σπίτι φίλης...»