Away

•28• 1η μέρα μ.Τ. (μετά Τζέιμς)

Όταν λέω ότι πρέπει να κάνω blog κανείς δεν με ακούει.

Look at me! Αν αντιμετωπίζεις θέμα με γκόμενο, πάρε αυτό το κεφάλαιο και σαν άρθρο για το πως να τον ξεπεράσεις και να προχωρήσεις με την ζωούλα σου.

Γιατί η Ρίρι είναι ΚΑΙ bloger. PERIOD.

~~~

1η μέρα μ.Τ.

1η μέρα μετά Τζέιμς, κοινώς.

1η ηλίθια εκνευριστικά βλαμμένη μέρα ξεχνόντας τον Τζέιμς.

Σκατά. Ούτε καν πρόλαβε να περάσει μια μέρα. Ακόμη είναι πρωί γαμώτο. Και όοοοολα αυτά έγιναν εχθές το βράδυ.

Που παρεμπιπτόντως ήταν το χειρότερο βράδυ της ζωής μου. Με διαφορά.

<<ΚΑΛΗΜΕΡΑΑΑΑΑΑ>> φωνάζει ο πατέρας μου και ανοίγει την πόρτα του δωματίου μου με δύναμη. <<Σήμερα χαμογελάμε όλοι γιατί είναι πολύ σημαντική μέρρααα>> φωνάζει ακόμη περισσότερο και μπαίνει μέσα στο δωμάτιό μου.

Μουγκρίζω εκνευρισμένη και τινάσω το πάπλωμα πάνω από το πρόσωπό μου.

<<Είναι ανάγκη να φωνάζεις τόσο πρωί;>> μουρμουρίζω και πετάω το μαξιλάρι μου τυφλά προς το μέρος του.

Κάθεται δίπλα μου στο κρεβάτι. <<Μα σήμερα είναι η καλύτερη μέρα της χρονιάς!>> συνεχίζει να φωνάζει και τον αγριοκοιτάζω. <<Και ξέρεις γιατί; Γιατί έχει η μαμά σου γενέθλια!!!>> βαράει παλαμάκια μόνος του. 

<<Ουάου>>

Σκύβει προς το μέρος μου και με κοιτάζει σαν κουτάβι. <<Και θα το εκτιμούσα πολύ, πάρα πολύ, αφάνταστα πολύ, αν μπορούσες να προσποιηθείς ότι το μοναδικό πράγμα που έχει σήμερα σημασία είναι τα γενέθλια της μαμάς σου>> μου λέει πολύ γρήγορα ψιθυριστά. <<Σε εκλιπαρώ. Μια μέρα είναι. Θα περάσει>>

Γνέφω και παίρνω μια βαθιά ανάσα.

Να ξεχάσω τα πάντα και να προσποιηθώ ότι τίποτα άλλο δεν με νοιάζει παρά τα γενέθλια της μητέρας μου; Εύκολο.

Μου αφήνει ο μπαμπάς ένα φιλί στο μέτωπο και αφού με ενημερώσει ότι θα της κάνουμε έκπληξη σε 20 λεπτά με μια τούρτα πιο μεγάλη και από εμένα, φεύγει από το δωμάτιο νυχοπατώντας.

Και εγώ ξαναπέφτω στο κρεβάτι.

Και σκέφτομαι τον Τζέιμς.