•55• όπλο πολυβόλο

1.6K 78 8
                                    

«Δηλαδή ήπιες πολύ;» ρωτάει για 5η φορά ο Νέιτ και ένα μικρό χαμόγελο ζωγραφίζεται στα χείλη μου όσο πλένω τα πιάτα.

«Όσες φορές κι αν ρωτήσεις, την ίδια απάντηση θα λάβεις» πηγαίνω κοντά στο ηχείο του κινητού μου για να ακουστώ πάνω από το τρεχούμενο νερό.

«Άρα έκανες κάτι που δεν έπρεπε;» ρωτάει ξανά και για λίγο μένω στάσιμη να κοιτάζω το ταψί μπροστά μου.

Αν έκανα κάτι που δεν έπρεπε; Για πρώτη φορά ίσως έκανα το μοναδικό πράγμα που έπρεπε.

Έφτυσα τον Τζέιμς. Και είμαι απόλυτα υπερήφανη για τον εαυτό μου. 

Βέβαια δεν τον έφτυσα στα μούτρα ακριβώς όπως θα ήθελα και θα έπρεπε να κάνω, αλλά και το γεγονός ότι του έριξα ένα από τα καλύτερα μου χαστούκια νομίζω έφτανε.

«Είχα απόλυτη επίγνωση των πραγμάτων που γινόντουσαν τριγύρω μου» απαντάω χωρίς ακριβώς να απαντήσω στην ερώτησή του.

Μου αρέσει ο Νέιτ. Μου αρέσει υπερβολικά πολύ. Και το να τον γεμίσω με όλες τις μαλακίες που κουβαλάω αναφορικά με τον Τζέιμς είναι κάτι που θέλω να το αποφύγω όπως και δήποτε.

Θα τον προστατεύσω από όλη αυτή την τρέλα. Εφόσον κανείς δεν με προστάτεψε εμένα εξ αρχής...

«Γαμώτο!» γκρινιάζει και σκουπίζω τα χέρια μου στην πετσέτα. «Δεν φαντάζεσαι πόσο θα ήθελα να σε έχω εδώ αυτή την στιγμή» πιάνω το κινητό μου και τον κοιτάζω χαμογελαστή έτσι όπως ξαπλώνει στο κρεβάτι του.

«Προτείνω να κοιμηθείς. Τι ώρα είναι εκεί;» κοιτάζω το ρολόι μου εδώ και βλέπω ότι η ώρα είναι αρκετά περασμένη.

«Ούτε που ξέρω και ούτε που με νοιάζει» γυρνάει μπρούμητα και χώνει το πρόσωπό του στο μαξιλάρι του. Το μόνο που βλέπω είναι τα μάτια του να με κοιτάνε σαν κουτάβι. «Όσες ώρες και να δουλέψω, το μυαλό μου δεν φεύγει από σένα» μουρμουρίζει και ξεφυσάω.

«Και τι δεν θα έδινα για να ερχόμουν ξανά...» παραδέχομαι όσο παρατηρώ την μαμά μου να κάνει αγκαλίτσες με τον μπαμπά στον καναπέ. Δεν νομίζω καν να κατάλαβαν ότι κατέβηκα για να φάω και ύστερα έπλυνα τα πιάτα. Οριακά από μπροστά τους πέρασα για να μαζέψω κάτι ποτήρια, αλλά εκείνοι εκει, αφοσιωμένοι στην ταινία.

«Τότε έλα!» ανακάθεται και γελάω. «Πάρε δύο ρούχα, την πρώτη πτήση για Βερολίνο και έλα τώρα»

Ανοίγω μια καρέκλα στον πάγκο της κουζίνας και κάθομαι. «Δεν είναι τόσο εύκολο..» στηρίζω το κινητό στο βάζο μπροστά μου.

AwayWhere stories live. Discover now