AĞIR PSİKOPAT (TAMAMLANDI)

>9.BÖLÜM<

Multimedyadaki yaser :))))

"Yapma" dediğimde bu sefer sesim gerçekten yüksek çıkmıştı. Biran duraksadı ve gözlerimin içine baktı tekrar boynuma yönelecekti ki

"Sana yemin ederim ben bakireyim yalvarırım yapma" gözleri tekrar gözlerimi bulduğunda ben hıçkırarak ağlıyordum üzerimden kalkıp boxrını giydi, yatağın bir köşesinr oturup başını acuçlarının arasına aldı. Benim ağlamam dahada şiddetlenmişti.

"Ağlama" diye bağırdı bana. Üzerime çarşafı dolayıp banyoya koştum. Yaşadıkları yüzünden normal birşekilde davranamıyordu ona hak vermiyor değildim ama bukadarı fazlaydı bana zorla sahip olmak istemesi. Ahh tanrım... Soğuk suyu iliklerime kadar hissediyordum. Aynanın karşısına geçtikten sonra dona kaldım!!! Boynum ,dudaklarım, vücudumun birçok yeri morluklar içerisindeydi. Bana bunu nasıl yapmıştı nasıl dokunabilmisti bana nekadar zamandır banyodayım bilmiyorum ama banyodan bu şekilde bornozla çıkmak istemiyordum beni bu şekilde görmesini istemiyordum. Ben nasıl banyodan çıkacağımı düşünürken banyonun kapısı çalındı. Yaser olduğunu biliyordum kapıya yaklaştım ama cevap vermedim.

"Sana zarar vermeyeceğim ezra aç kapıyı kıyafet getirdim giyin konuşalım" karşısına bu şekilde çıkamazdım, kapının kilidini açtım kapıyı çok az aralayıp elimi uzattım kıyafetlerimi aldıktan sonra kapıyı tekrar kilitledim. Giyinmiştim. Peki nasıl çıkacaktım banyodan ? Nasıl bakacaktım yüzüne. Cesaretimi topladım ve banyodan çıktım. Yatağın bir ucunda oturuyordu beni görünce

"Gel otur" ilk önce çekindim.

"Ezra birşey yapmayacağım gel"

Yatağı işaret etti. Yavaş adımlarla gösterdiği yere oturdum. Çok sakin bir sekilde konusuyordu sanki birkac saat önce bana bunları yapan o değildi.

"Ezra... Bak ben... Özür dilerim" suratımdaki dudağımdaki morlukları inceledikten sonra devam etti.

"Hayvan herifin tekiyim" pişmandı. Yüz ifadesinden anlamıştım bunu.

"Sen kötü bir insan değilsin yaser"

"Beni bilmiyorsun geçmişimi bilmiyorsun" geçmişini biliyordum ama bunu onun anlatmasını istiyordum

"Sende benim geçmişimi bilmiyorsun, o yüzden bana babanın tuttuğu bir sürtükmüşüm gibi davranıyorsun, para karşılığı bu evliliği kabul ettiğimi sanıyorsun ama öyle değil "

"Ya ne ezra ? Neden kabul ettin, Paramı istemiyorsan neden kabul ettin" gözlerimin içine anlamsızca bakıyordu

"Çaresizdim, mecburdum çünkü" anlamsız gözleri şaşkın bir sekilde bakıyordu bu sefer

"Mecburmuydun ?"

"Bak ben sana geçmişimi anlatacağım ama aynı şekilde sende bana geçmişini anlatacaksın tamam mı " olumlu şekilde kafası salladı.

"Bak ben ailemi 10 yaşındayken yangında kaybettim. 8 yıldır halam ve eniştemin yanında kalıyordum. 8 yıl boyunca eniştemden dayak yedim tacize uğradım bana defalarca tecavüz etmeye çalıştı ama birsekilde kurtuldum. Evden kaçmadan önceki yediğim en büyük dayak ise ünüversiteye gitmek istediğim içindi. Çok dövdü yaser daha fazla dayanamadım ve evden kaçtım. Dünyadaki tek amacım, ünüversite benim için hayal olmuştu , neden yaşıyordum ki ozaman dedim kendi kendime ve ölmek istedim kendimi yola attığımda baban kaza yaptı. Tamamiyle benim suçumdu, baban sürekli hastahaneye durumumu öğrenmek için uğruyordu. O çok iyi biri yaser. Geçmişimi babanda biliyor ilk ona anlattım ve bana bu evliliği teklif etti ilk başta kabul etmedim ama bana beni ünüversiteye göndereceğini söyledi başkada bir şansım yoktu zaten bende kabul ettim" gözünden istemsizce bir damla yaş aktı geçmişimi hatırlamak bana sadece acı veriyordu. Gözlerim yaseri bulunca şaşkın bir şekilde bakıyordu bana ama eskisi gibi bakmıyordu... Daha derindi bakışları daha anlamlı...

"Şimdi sıra sende" biranda gerildi. Bir kaç dakika sustuk. Sessizlik... Sonunda sessizliği bozmuştu

"3 yıl önce kız kardeşim öldü. Sorumlusu benim sevdiği adamı öldürdüm ben kötü biriyim " gözlerinde acıyı, hüzünü, suçluluk duygusunu, nefreti gördüm o an. Nefreti kendineydi biliyorum.

"Mutlaka bir sebebi vardır"verdiğim cevaba şaşırmış olmalı ki

"Ezra ben sana bir adamı öldürdüğümü söylüyorum, isterse bir sebep olsun" sebebini biliyordum kız kardeşini kullandığı için o adamı öldürmüştü. Aslında öldürmedi sadece kendini savunuyordu kendini korumasaydı şuan o yaşamıyor olacaktı. Eminim ki yaserde onun ölmesini istememiştir...

"Sen kötü biri değilsin" diye söze atladım.

"Nerden biliyorsun,daha az önce sana yaptıklarım.. İyi bir insan olsam sana bunları yaşatmazdım ezra"

"Yaşadıkların seni duygusuz bir adam yaptı ama içinde...senin içinde iyi bir adam var"kalbine dokundum ve devam ettim

"Sen o adamı öldürdün, çünkü kız kardeşini kullanıyordu, öldürmekte denemez aslında o sana bıçak çekmişti eğer kendini savunmasaydın senin yerine o şerefsiz yaşıyor olacaktı. Kız kardeşin onun nasıl bir pislik olduğunu bilmiyordu gözleri kördü çünkü çok aşıktı bu yüzden intihar etti ölürken senden nefret ettiğini söylemiş yaa... Bence o seni çok seviyordu yaser... Gerçekleri bilseydi böyle olmazdı bunu sende biliyorsun. Kendini suçlama artık." biraz duraksadı gözlerimin içine dikkatle bakıyordu. Söze girdi

"Sen- Sen bunları nerden biliyorsun" melodinin anlattığını söylemeyecektim bu onun sonu olurdu.

"Ne önemi varki bak sende benim geçmişimi biliyorsun artık" bir an sessizlik olunca tekrar söze atıldım.

"Yaseer?"

"Efendim"

"Beni yanlış anlama ama birşey dicem"

"Söyle"

"Seninle pisikoloğa gidelim mi ?" vereceği tepki ve cevaptan gerçekten korkuyordum

"Ben manyakmıyım ezra" dudağın üstü içe doğru kıvrılınca düşündüğüm gibi tepki vermemişti aksine alaya vurmuştu oldukça sakindi şaşırmadım değil.

"Hayır ben öyle birşey demedim. Bak arkadaş olabiliriz.. Bir arkadaş önerisi diyelim"içten gülümsedi.

"Arkadaş mı ?... Sana az önce yaptıklarımdan sonra benimle arkadaş olmak istediğine eminmisin?"

"Bir daha aynı şeyi yapmayacağını biliyorum" elini uzattı.

"Peki ozaman arkadaşım anlaştık seninle psikoloğa gidicem" gülümsedim ve elini sıktım...

Yaser;

Bu kız bana neden bukadar güveniyordu. Beni tanımıyordu ama koşulsuz güveniyordu. Az önce ona tecavüz etmeye çalıştım.. Ahh... İğrenç bir adamım ben. O bakire. Üstelik yaşadıkları,geçmişi, nasıl bukadar güçlü olabiliyordu küçücük bedeniyle. Bana şuan arkadaş olalım diyor,ben hala onu deli gibi arzularken nasıl arkadaş olacaktım onunla... Bu zamana kadar kötü davrandım ona haketmediği halde. Her tarafı morluk içindeydi nasıl kendimi kaybettimde onu bu hale getirdim ben kim bilir canı nasıl yanmıştır. Yaşadıkları beni sarsmıştı. Onu artık korumak istiyordum. Sonuçta anlaşmalıda olsa benim karım sayılırdı yarından itabaren soyadımı taşıyacaktı. Arkadaşım...

"Ben uyuyacağım yorgunum" ezranın sesi üzerine düşüncelerimden sıyrıldım.

"Tabi ben koltukta yatarım"istemesemde. Elini elimin üzerine koydu

"Koltukta yatmak istemediğini biliyorum"gülümsedi. İçimi okudu bu kız. Yatağa uzandı ve örtünün diğer tarafını kaldırdı

"Gel"benden çekindiğinin farkındaydım. Korkuyordu çekiniyordu ama belli etmiyordu.

"Emin misin ?" dedim. Biran duraksadı ve sonrasında

"Evet" demisti.

Bu kızın Kocaman bir Yüreği vardı...

Sacma veya kisa olmus olabilir yazim yanlislarida olabilir simdiden üzgünüm oy ve yorumlarinizi bekliyorum tesekkurler...