Don't call me -hyunchan- (√)

14

"Peki ne yapacağız, Chan?"

"Seni o kadar özledim ki, tek istediğim seninle zaman geçirmek. Yine de rahatsız olmandan korkuyorum..."

Bu kadar ince düşünmesi hoşuma gitmişti, ben de onu çok özlemiştim. Ve ne kadar kabul etmesi zor da olsa ona karşı bir şeyler hissediyordum. İlk başta merakla başlayan duygular özlemle harlanmış ve ortaya aşkı çıkarmıştı. Şimdi ise ona karşı ilk kez tattığım türden duygular hissediyordum.

Her şey çok hızlı gelişmişti, ilk başta tek amacım ondan kurtulmak iken şimdi onsuz geçen her dakikadan nefret ediyordum.

"Ben de seni çok özledim.." Kısık sesle konuşup ona sarıldım. Kafamı boynuna gömüp kendine özgün kokusunu içime çektim.

"Yorgun gözüküyorsun, uyuyalım mı?" Sesim beklediğimden daha kısık ve yumuşak çıkıyordu.

"Olur bebeğim, ben gideyim o zaman." Gitmek için kalkacağı sırada onu kolundan tutup kendime çektim.

"Hayır, beraber uyuyalım." Gözlerimi kapatıp iyice ona sokulduğumda bir elini saçlarıma çıkartmıştı.

"Nasıl yani?"

Onu kolundan tutup odama sürükledim yavaş adımlarla, kokusu beni mayıştırmıştı. Kendimi yatağın sağ tarafına atıp yanımı patpatladım.

Daha sonra aklıma gelen şeyle hemen ayağa kalktım.

"Ah, üzgünüm. Bunlarla rahat yatamazsın, sana pijama vereyim." Siyah bir eşofman ve lacivert bir tişört alıp ona uzattığımda gülümsediğini gördüm. Gülüşü çok güzeldi.

Salonda giyinmesini bekliyorken birden ayaklarımın yerden kesilmesiyle küçük bir çığlık attım.

Kesinlikle küçük bir çığlık.

Chan beni kucaklamış sesli bir şekilde gülerken az önce yattığım tarafa geri yatırmıştı. Ben de ona gülerken yanıma yatmıştı.

Birkaç saniye düşünüp ona geri sarıldım, kokusunu gerçekten çok sevmiştim. Her saniye dibinde durmak istiyordum.

Ellerini saçlarıma çıkartıp oynamaya başladığında kendimi uykunun rahat kollarına bıraktım.

------

Yedekteki son bölüm, diğer bölüme de başladım ama daha bitmedi :(

Yarına kadar yazabilirim umarım~