Don't call me -hyunchan- (√)

13

Genç adam adeta olduğu yere çakılı kalmıştı, sesin sahibini görmek için arkasına dönecek gücü bile kalmamıştı.

Kalbi son hız atıyordu, sonunda beklediği an gelmişti. Ne hissettiğini kestiremeyecek haldeydi.

Tereddüt etmeden arkasına döndü ve aylardır zihnini dolduran o kişinin yüzüne baktı.

İlk kez görse de gözleri şaşkınlıkla büyümüştü. Siyah, dağınık saçlı, uzun boylu ve kaslı, belirgin yüz hatlarına sahip bir adam karşısında duruyordu. Yaşıtı olduğu belliydi fakat bedeni yapılı ve kaslıydı, mükemmel görünüyordu.

İncelemesinin ardından gözlerine bakan gencin gözlerine baktı ve duygu dolu bakışlara eşlik etti, özlemle kavrulan irisleri turladı ve burukça tebessüm etti.

İkisi de daha fazla dayanamadı ve birbirlerine sımsıkı sarıldılar. Hyunjin daha adını bilmediği adamın boynuna kafasını gömerken konuştu.

"Artık bana adını söyle."

"Chan, adım Bang Chan." Sesi de her ayrıntısı kadar etkileyiciydi yapılı bedenin. Bir süre öylece sarılmışlardı, ardından ise Hyunjin ayrılıp eve girmeyi teklif etmişti. İkisi de yorgun gözüküyordu.

İlk kattaki küçük eve girdiler iki genç, evde her zamanki gibi kimse yoktu. Ailesi doktor olduğu için nadiren eve uğrayabiliyorlardı.

Salona geçip koltuğa oturdular ve bir süre sessiz kaldılar. Ne yapmaları gerektiğini, ne söylemeleri gerektiğini bilmiyorlardı. Sessizliğin aksine Hyunjin'in zihninde onlarca soru cirit atıyordu.

"Neden gittin?" Yüzlerce sorudan sadece birini seslice sordu ve gözlerini karşısındaki özlem dolu gözlere çevirdi.

"Şimdilik bunları konuşmayalım, seni çok özledim güzelim."

--------

Sonunda sınavlarım bitti ve ben de bittim :') bölümü atıp uyumaya gidiyorum muah <3