Το κόκκινο του πάθους

Part 1

Κρασι. Το μονο που θυμάμαι τις τελευταίες δυο εβδομαδες .Κρασί κόκκινο. Εγώ να βρίσκομαι σε ένα άδειο δωμάτιο και απέναντι μου να βρίσκεται ένα ασημένιο ποτήρι κρασί . Τίποτα το περίεργο και τίποτα το φυσιολογικό. Και εγώ εκεί με μια επιθυμία να θέλω να το γευτώ αλλά να μην μπορώ να ειμαι δεμένη σε ενα κρεβάτι και να ικετέυω τον εαυτό μου να πιεί κρασί. Το μόνο ατομό που υπήρχε στο δωμάτιο αυτό ήμουν εγώ απεναντί μου να υπάρχει ένας μεγάλος καθρέφτης και το μόνο που αντίκρυζα ήταν την δικιά μου σιλουέτα ξαπλωμένη,ταλαιπωρημένη,σχεδον γυμνη επιθυμώντας να πιέι έστω και μια σταγόνα απο το απέναντι δισκοπότηρο . Τίποτα γνώριμο δεν μου φαινόταν απο αυτό το δωμάτιο. Τα πάντα ηταν στο βαθύ κόκκινο, τα σεντόνια, οι κουρτινες,τα ξύλα.΄Ενιωθα λες και με είχαν απαγάγει και με είχαν κλείσει σε ένα μέρος που πέρασα κάποιες δοκιμασίες ,δυσκολιες, λες και όλα αυτα είχαν γίνει για έναν και μόνο σκοπό. Για το ποτηρι με το κρασί. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί να βλέπω τον τελευταίο καιρό το ίδιο όνειρο; Δεν έβγαζε νοήμα. Κάθε μέρα έλεγα πως θα το ψάξω αλλά δεν με απασχολούσε και πολύ . Η κολλητή μου πάντα μου έλεγε..''Η μεγαλύτερες επιθυμίες μας γίνονται όνειρα και μας επισκέπτονται κάθε βράδυ στον ύπνο μας.''.. Και δηλαδή η δικιά μου η επιθυμία ηταν το κρασί ; Δεν καταλαβαίνω τίποτα . Τις πρώτες έβδομαδες δεν το θεώρησα πως ήταν κάτι σημαντικό αλλά τώρα; Ίσως να σημαίνει κάτι; Μια προειδοποίηση; Η ίσως είμαι τόσο δραματική και μεγαλοποιώ τα πάντα. Τι κακό θα μπορούσε να μου κάνει ένα κόκκινο κρασί; Δεν πρέπει να απασχολώ τον εαυτό μου με αυτές τις ανοησίες και προς το παρόν δεν θέλω να ξαναδώ κρασί μπροστά μου. Άνοιξα το λάπτοπ μου μήπως και χαθώ από αυτές τις ανόητες σκέψεις. Είχα πολύ δουλεία να κάνω. Με περίμενε δύσκολη μέρα στο γραφείο .Αν δεν αγαπούσα τόσο πολύ το γράψιμο,την ανάγνωση και τα βιβλία δεν θα πάλευα για να αναγνωρίσουν την αξία μου εκεί μέσα. Αλλά τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να γίνω ακόμα καλύτερη λόγω του αφεντικού μου Liz. "Ανοητη Ιzabella θα μπορούσες να είσαι κάτι παραπάνω από βοηθός μου;; Ποιό μεγάλο γραφέιο της Νεας Υόρκης θα σε δεχόταν με αυτά τα προσόντα; '' Οκ ναι ειμαι αρκετά φιλόδοξη και έχω μεγάλα όνειρα . Από μικρό κορίτσι ήταν το όνειρο μου να ανοιξω την δικιά μου εταιρεία και να γινω η μεγαλύτερη εκδότρια σε όλη την Νέα Υόρκη. Θυμάμαι την μητέρα μου να μου λέει'' Πιστεύω σε εσένα Izabella και σε ολες τις φιλοδοξίες σου,θα έχεις πολλές επιτυχίες στο μέλλον σου και είμαι σίγουρη πως θα με κάνεις περίφανη κάποια μέρα.'' Όμως τα όνειρα μένουν όνειρα.Έχασα τον πατέρα μου σε ηλικία τεσσάρων χρονών . Τον δολοφόνησαν. Δεν θυμάμαι και πολλά απο αυτόν . Ίσως καλυτερα αλλά ίσως και όχι. Δεν ένιωσα την πατρική αγάπη,πως είναι να γυρνάς σπίτι και να βρίσκεις και τους δύο τους γονείς σου εκεί . Θυμάμαι την μητέρα μου να τσιρίζει μες τη νύχτα βλέπωντας εφιάλτες κάθε βράδυ φωνάζωντας το όνομα του πατέρα μου. Μόνο αυτή την ανάμνηση έχω καθαρά στο μυαλό μου. Δεν ξέρω πολλά γιαυτόν .Ούτε το ονομά του,ούτε πως πέθανε,ούτε μια φωτογραφία του ακομα..Η μητέρα έλεγε πως πρέπει να τον ξεχάσω για το δικό μου καλό . Πως είναι καλύτερα να μην θυμάμαι πολλά γιατί h αναμνήσεις προκαλούνε πόνο και δύσκολα φεύγουν απτην ψυχή του ανθρώπου και δεν τον αφήνουν να προχωρήσει και να πάει παρακάτω γιατί όσο και να θέλει να ξεχάσει πάντα θα του θυμίζει στιγμές και θα τις αναπολεί . Θυμαμαι να μου λεει '' Η κακές στιγμές μένουν πάντα χαραγμένες στην ψυχή και στο μυαλό το καλύτερο που μπορούμε να πάθουμε είναι μια αμνησία για να ζήσουμε.'' Θεωρώ πως είναι λίγο υπερβολική . Ισως ο πόνος του θανάτου του πατέρα μου να της προκάλεσε μεγάλη ζημία αλλά πιστευώ πως υπάρχουν και άλλοι τρόποι ζωής και μετά τον θάνατο. Αν θυμόταν στιγμές μαζί του αν δεν προσπαθούσε να τον ξεχάσει ίσως να ηταν πιό ευτιχσμένη.Φυσικά πιστευώ πως αυτός ήταν ο λόγος που δεν άντεξε να ζήσει . Όταν ήμουν σε ηλικία δεκαέξι χρονών γύρισα απτο σχολείο και βρήκα την μητέρα μου νεκρη,είχε αυτοκτονήσει . Να φανώ ειλικρινής όσο σκληρό και αν ακούγετε το ήξερα πως θα συμβεί. Δεν έκλαψα καθόλου για τον θανατό της ήμουν θυμωμένη. Ένιωσα πως με παράτησε,πως δεν την ένοιαζε που είχε μια κόρη.Πως μπόρεσε και με άφησε στην πιο κρίσιμη ηλικια της ζωης μου; ΄Εζησα με την γιαγιά μου μέχρι τα δεκαενιαχρονών της ηλικίας μου. Μετά τον θάνατο της μητέρας μου πίστευα οτί είχα αντέξει τα πάντα . Οτί δεν υπήρχε κάτι που πλέον θα με κάνει να πονέσω πιο πολύ . Ήθελα να νιώσω για μια φορά και μόνο στην ζωή μου ότι ήμουν σημαντική . Οτί και εγω μπορώ να πετύχω πράγματα που κανείς δεν θα μπορούσε. Το πιο ακατόρθωτο όνειρο για μένα ήταν να γίνω η μεγαλύτερη και πιό επιτυχης γυναίκα σε ολη την Νέα Υόρκη. Και το ήξερα οτι κάποια στιγμή θα γινόταν.