Το κόκκινο του πάθους

Part 2

Άργησα πάλι.Κοιτάω το ρολόι οχτώ ακριβώς.Πάλι θα δίνω ευκαιρίες στο αφεντικό μου να λεεί τα χειρότερα . Δεν φοβάμαι μην με απολύσει,ξέρω πως χωρίς εμένα δεν θα είχε καταφέρει και πολλά.Το θέμα είναι οτί εγώ τι κάνω εκεί μέσα; Μια απλή βοηθός με μεγάλα όνειρα πιστεύοντας πως μια προαγωγή θα την βοηθήσει να πάει μπροστά. Όλες αυτές οι σκέψεις γυρνάνε στο κεφάλι μου καθώς δεν εχω παρατηρήσει οτι βρίσκομαι ήδη στο ασανσέρ της εταιρίας . ''Καλημέρα Izabella πάλι βυθισμενη στις σκεψεις σου εισαι;'' πετάγομαι τρομαγμένη και βλέπω τον Adam να μου χαμογελάει.''Σταμάτα συνέχεια να με πειράζεις'' του ανταποδίδω ένα χαμόγελο.''Αν δεν σε ήξερα θα έλεγα ότι είσαι ερωτευμένη''.Κοιταζόμαστε και οι δύο ταυτοχρώνος και σκάμε στα γέλια.Εκείνη την ωρα σταματάει το ασανσέρ στον όροφο που θέλει να κατέβει με κοιτάει και μου λεει ''Καλή σου μέρα να έχεις Izabella και μην με σκέφτεσαι τόσο'' . ''Θα προσπαθήσω όσο μπορώ Adam αλλά δεν σου υπόσχομαι και πολλά,καλή μέρα να έχεις και εσύ'' δεν σταματούσα να του χαμογελάω,μέχρι που έκλεισαν οι πόρτες. Συνέχιζα να ανεβάινω στον οροφό μου και άφησα πάλι τις σκέψεις να με πλημυρίζουν. Τον Adam τον ξέρω από τότε που ξεκίνησα να δουλεύω στην εταιρία . Είναι ένα αρκετά πολύ εμφανίσιμο παιδί ,ψήλος με καστανομελί μαλλια και μάτια. Η καλύτερη μου φίλη η Katerina λεεί πως είναι ερωτευμένος μαζί μου ,εγω διαφωνώ πλήρως.Όντως βρίσκω πως μου έχει κάποια ιδιαίτερη συμπάθεια αλλά ποτέ δεν μου έδωσε τέτεια εντύπωση,εξάλλου όλοι ξέρουν πως πολύ δύσκολα ανοίγω την καρδιά μου.Μόλις ανοίγουν οι πόρτες λέω απο μέσα μου ''Καλώς ήρθα στον κόσμο μου''. Παράδεισο θα τον έλεγα καλύτερα. Προχωράω ευθεία στον διάδρομο βλέπωντας τον Bob να φωνάζει στο τηλέφωνο, αναρωτιέμαι με ποιόν τρελό συγγραφέα διαφωνεί πάλι. Στρίβω δεξιά και βλέπω την Megy να με κοιτάει με αυστηρό ύφος άργησες μου λέει και δεν έχει καθόλου κέφια σήμερα.Μόλις φτάνω έξω από την πόρτα της ξεροκαταπίνω και ετοιμάζομαι να ακούσω τις φωνές και τις προσβολές τις. Χτυπάω την πόρτα και την βραχνή φωνή της να λέει ''Περαστε''. Μπαίνωντας μέσα παρατηρώ ότι το γραφείο της βρίσκεται στο πιο φωτεινό σημείο όλης της εταιρίας και όμως όσα χρόνια δουλέυω εδώ δεν κάνει απολύτως τίποτα για να το κάνει λίγο πιο ευχάριστο.Το κλίμα και γενικα όλη η εικόνα του ευθύνεται απο αυτήν.Δεν σηκώνει καν το βλέμμα της να με κοιτάξει. Πλησιάζω και βρίσκω το θάρρος να μιλήσω,''Καλη σας μερα,ορίστε ο καφές σας και τα χαρτιά που ζητήσατε χθες είναι όλα συμπληρωμένα,μίλησα με τον υπεύθηνος της εταιρίας που ζητήσατε και μου..'' Σηκώνει το βλέμμα της γεμάτο επιθετικότητα και με διακόπτει''Γιατί άργησες; '' Παίρνω το θάρρος και την κοιτάω μες τα μάτια..''Συγγνώμη αλλά καθηστέρησα με τα χαρτιά ,υπήρχαν κάποιες λεπτομέρεις που έπρεπε να διορθωθούν τελευταίας στιγμής.'' Υπάρχει απόλυτη ησυχία και καθώς την κοιτάζω παρατηρώ το πόσο υπέροχα μάτια έχει το βαθύ τους γαλάζιο ειναι τόσο γοητευτικό και όμως το ύφος της και ο τρόπος που σε κοιταεί δεν σου αφήνει να απολάυσεις αυτό που βλέπεις.Το ονομά της Liz Maklamen η πιο επιτυχής εκδότρια και διάσιμη σε όλη την Νέα Υόρκη.Το ειδωλό μου. Η θέση της , το ονομά της όλα όσα θα ήθελα να έχω,ο τρόπος που τα λέω ακούγεται ζήλια αλλά θα έλεγα πως είναι καλύτερα θαυμασμός.Ξέρω πως και αυτή η ίδια με θαυμάζει και ας μην το παραδέχεται η δεν πρόκειται να το παραδεχτεί ποτε. Ο χαρακτήρας μου και η επιμονή μου με έκαναν να κερδίσω την δουλειά .Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου εδώ μέσα.Με είχε καταδικάσει από την συνέντευξη και όμως ούτε προσπάθησα να την καλοπιάσω ούτε τίποτα. Το ήξερα απο την πρώτη στιγμή πως θα έπαιρνα αυτήν την δουλεία και ας χρειαζόταν να κάνω τα πάντα.Με απέρριψε και όμως τα τηλεφωνήματα μου η προσπάθεια να τις μιλήσω από κοντά και όλοι μου οι κόποι δεν πήγαν χαμένοι.Φάνηκε πως εντυπωσιάστηκε από το πάθος μου για αυτήν την δουλεία. Θυμάμαι πως μου είχε πει πως κάποια μέρα θα φτάσω στον σκοπό μου χάρις του χαρακτήρα μου αλλα ποτέ δεν θα γίνω σαν και αυτήν.Στην τελική δεν ζήλευα τίποτα απο την ζωή της.Όσο επιτιχυμένη και γνωστή ήταν,για μένα την θεωρούσα μια γυναίκα με κακία και πως κανείς δεν ήθελε να είναι σαν και αυτήν φαινόταν το πόσο κόμπλεξ είχε με τον εαυτό της και όλο αυτο φαινόταν απο το πόσο τελειωμανής ήταν με την δουλεία της και τον εαυτό της. Δεν είχε κανένα κοντινό άτομο γύρω της , ούτε φίλους ,ούτε σχέση.Ναι εντάξει και εγώ η ίδια είμαι αυτή που δεν έχω η είχα κάποια σχέση αλλά ήταν καθαρά επιλογή μου. Δεν πιστεύω στον έρωτα. Πιστεύω ότι είναι κάτι στάσιμο και οτι έρχεται και φεύγει έτσι απλά. Από φίλους όμως είμαι ευχαριστημένη δεν μου λείπει τίποτα.Διασκεδάζω και είμαι αρκετά ευτιχισμένη με τον εαυτό μου.Καθώς έχουν περάσει όλες αυτές οι σκέψεις απτο μυαλό μου με κοιτάει με αυτα τα γαλάζια μάτια της και με ένα αυταρχικό ύφος μου λέει, '' Δεσποινις Izabella Swuan την επόμενη φορά η υπομονή μου και η στάση μου απέναντι σας δεν θα είναι η ίδια , ελπίζω να μην επαναληφθεί ,είμαι κατανοητή; '' Την κοιτάω γεμάτη σιγουρια ,''φυσικα,δεν πρόκειται να ξαναγίνει'' παίρνω τα χαρτιά και αποσύρομαι απο την αίθουσα. Μολις κλείνω την πόρτα βλέπω τους υπόλοιπους υπαλλήλους να με κοίτανε τρομαγμένη ένιωθα λές και δίαβαζα τις σκέψεις του ,θα αναρωτιούνται αν με απέλυσε γέλαω απο μεσα μου και ρίχνω ενα μικρό χαμόγελο. Γιατί να την φοβούνται τόσο πολύ; Ήμουν σίγουρη πως δεν θα με απέλυε.Όσο σκληρή και να είναι με έχει ανάγκη το ξέρω. Κάθησα στο μικρό γραφείο μου άνοιξα τον υπολογιστή μου και αμέσως έπιασα δουλεία. Άφησα στην άκρη της σκέψης μου κοίταξα την ώρα και ξεκίνησα με αφοσίωση.