𝙩𝙝𝙚 𝙣𝙞𝙜𝙝𝙩 𝙬𝙚 𝙢𝙚𝙩 • 𝐤𝐮𝐫𝐨𝐤𝐞𝐧

𝐡𝐮𝐡?

"Hadi gel senin beni ilk gördüğün sahile gidelim, orada çok güzel ramenler yapan bir karavan vardı!" Kuroo'nun aniden ortaya attığı fikri hoşuna gitmişti çünkü karnı yavaştan acıkmaya başlıyordu. Zaten o da o karavanı çok seviyordu, sürekli giderdi.

"Olur, gidelim"

İkisi de montlarını giyip sessizce evden çıktı -Kuroo ile ne kadar sessiz olunabilirse- Sahile yürümeye üşendikleri için bir minibüse binip gittiler. Vardıklarında ise direkt olarak ramenciye gidip acılı ramen ve takoyaki sipariş verdiler.

Karınları iyice doyduktan sonra Kuroo, Kenma'yı sahilin en kıyı kesimlerine, dağlık olan taraflarına çıkardı.

"Buraya neden geldik? Karanlık çökmeye başladı." Karanlık ve yıldızlarla dolu olan gökyüzüne bakıp derin bir nefes çekti ve konuşmaya başladı genç çocuk

"Ne güzel işte, sadece yıldızlar ve biz varız." Ceketindeki telefonunu çıkarıp bir müzik açtı "ah, unutmuşum bir de müzik."Kenma'yı omuzlarından tutup çimene yatırdı, yanına da kendisi uzandı.

"Yıldızlar çok güzel.." Kuroo, Kenma'nın dediğine gülümseyip yanağına dokundu yavaşça

"En az senin kadar..."

Yanakları hafiften kızarmıştı fakat karanlık olduğu için fark etmemişti Kuroo. Onun böyle aniden gelen iltifatları çok hoşuna gidiyordu. Yanağındaki parmakları yavaşça yüzünden çekti ve ellerini birbirine kenetledi teşekkür manasında.

"Vaov, bunu beklemiyordum" Alttan alttan kıkırdadı Kenma. Onu şaşırtmak hoşuna gidiyordu.

"Her zaman sen beni şaşırtmayacaksın ya."

"Ama senin bu şaşırtmaların benim kalbimin sökülmesine yol açacak." Kuroo, Kenma'nın elini kendi kalbine götürdü. Gerçekten çok hızlı atıyordu, kalp krizi geçirecekmiş gibi. Ellerini çekti hemen daha fazla hızlanmaması için.

"Hey! Ellerini çek diye demedim!" Kenma'nın çektiği elini tuttu ve ellerini tekrardan birbirine kenetledi.

"Ama çok hızlı atıyordu!"

"Sen elini çekersen hiç atmaz."

"Salaksın, bunu biliyorsun değil mi?" Yavaşça gülümsedi Kuroo.

"Biliyorum."