Yıl, 2050.
İnsanlığın teknolojiye aç olduğu bir dönem, Teknoloji Çağına girmek için bir gökdelen dikildi.
Bazılarının büyük bir umut, bazılarınınsa büyük bir kayıp olarak baktığı bu gökdelen, geleceğin toprağına umut tohumu dikerken herkesi etkisi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yıldızların süsleyemediği, ayın bile aydınlatamadığı bir gecenin içinde, dümdüz bir yolda yürüyordum. Nereye gittiğimi bile bilmeden, ne yaptığımı bile bilmeden. Sadece kaçıyordum, uzaklaşmak istiyordum ve bunun bir kâbustan başka bir şey olmamasını diliyordum.
Dizlerim kanamıştı, yüzümde morluklar ve çizikler boy gösteriyordu. Elimde burnumu sildiğimde elimin tersinin kan rengini aldığını gördüm.
Adımlarım hızlandı.
"Hayır," dedim sessizce. "Hayır. Bu gerçek değil. Gerçek değil. Gerçek değil. Sadece uyduruyorsun, sadece uyduruyorsun. Gerçek değil. Her şeyi ciddiye alma hayır gerçek değil."
Genzimden bir hıçkırık yükseldiğinde ağlamaya başlıyordum. Böyle olmamalıydı. Daha farklı olmalıydı.
Herkesin mutlu olacağı şekilde olmalıydı.
Dizlerimin üzerine çöktüm ve ağlayarak başımı gökyüzüne doğru kaldırdım. Yıldızları aradım, yoktu. Ayı aradım, yoktu. Gökyüzünün siyaha bürünmüş bir kâğıttan farkı yoktu ve ben, bu gökyüzünde esir olmuştum.
Şimdi, gökdelenin içindeydim ama dakikalar önce öğrendiğim o haber, içimdeki gökyüzümü siyaha bürümüştü. Donup kalmıştım ve sadece Eray'a bakıyordum. Bana, bunun bana yaptığı her zamanki şakalardan yalnızca biri olduğunu söylemesini istiyordum. Yalan olduğunu, sadece canı sıkıldığı için beni sinir ettiği şeylerden biri olduğunu söylemesini istiyordum.
Ama o yalnızca gözlerimin içine bakmaya devam etti.
Yüzünde öyle bir gurur taşıyordu ki, kapkara gözlerinin arkasında neler döndüğünü merak ettim. Sanki yapbozun son parçasını tamamlamış gibi, her şey olmuş gibi, isteği gerçekleşmiş gibi yüzüme bakmaya devam etti ama ben öfkeden çok uzak bir duygu içerisinde dalgalanıyordum.
Hayal kırıklığı. Eray'a öyle bir hayal kırıklığıyla baktım ki bunu anlasın istedim, görsün istedim. Bana değil, kendine ne yaptığını anlasın istedim.
Ve anladı, ama yüzündeki ifade silinmedi.
Hayal kırıklığı içersindeydim çünkü Eray'ın istediği bu değildi, biliyordum. Hiçbir zaman bu gökdeleni hayal etmemişti. Onun hayali çok başkaydı, bunu da biliyordum. Bana hiçbir zaman yansıtmamıştı ama gökdelene iyimser yaklaşmadığını biliyordum, her ne kadar nedenini bilmesem de.
O gün beni görmüştü. İlk deneme sürecine girdiğim gün yüzümü, ellerimi, kollarımı, halimi. O an ilk düşündüğü şeyin ne olduğunu biliyordum. Aklı gitmişti korkudan ama bana o kadar azını yansıtmıştı ki ben bile şaşırmıştım. Daha fazla tepki vermesini beklerdim, daha çok şey yapmasını ama o yapmamıştı.
