Son Defa - Texting // boyxboy [Tamamlandı]

27. Bölüm

Oy vermeyi ve bol bol yorum yapmayı unutmayın! Destekleriniz için teşekkür ederim <3

İyi Okumalar!

Hayatımın en güzel günü diyebilirdim. Hem Umut'la birlikteydim, hem Umut artık erkek arkadaşımdı, hem de onu onun kendinden nefret ettiği anlarda bile benim ondan nefret etmeyeceğime ikna etmeyi başarmıştım. Ağlayarak başladığı bu karanlık güne neşeli bir şekilde devam ediyordu, bunun sebebi olmak beni sevindiriyordu. Belki söylemekten çekiniyordu, bilmiyordum, ben olsam ben de çekinirdim muhtemelen, ama aylardır içimi kemiren şeyden de emin olmuştum: Umut sonunda hayata tutunmaya karar vermişti.

Belki benim sayemdeydi, belki değildi ve bunun hiçbir önemi yoktu. Önemli olan sonuçtu.

Hala yataktaydık, yana yana vakit geçiyorduk ve bu vakit benim için çok kıymetliydi. Yine de hiçbir şey yapmamaktan sıkılmış olduğunu düşündüğüm için "Ne yapmak istersin?" diye sordum, uyuyor olma ihtimaline karşı fısıldıyordum. Onu uyandırmak istemezdim çünkü yine göğsümde yatıyordu ve huzurlu görünüyordu.

Onu seviyordum.

"Annem gelecek birazdan," dedi mırıldanarak. "Yemek yeriz."

"Ben eve geçsem iyi olur," diye yanıtladım ama o sıra dank etti: "Gerçi babamla tartıştım."

Umut başını kaldırıp bana baktı. "Ne tartışması?"

Omuzlarımı silkip doğruldum ben de. "Sana bahsettiğim terapisti sabahın köründe eve çağırmış, eşcinsel oluşum hakkında benimle konuşacakmış."

"Hele hele laflara," dedi beni neşelendirmek için takındığını bildiğim gülümsemesiyle. "Ne yapmayı düşünüyorsun?"

"Evden çıkarken bugün beni beklememelerini söyledim," diye yanıtladım. "Ama ne yapacağım hakkında bir fikrim var desem yalan söylemiş olurum."

Umut elini omzuma yerleştirdi, yüzünü bana yaklaştırdı ve yanımdan geçti, nefesi kulaklarıma vuruyordu. Fısıldadı: "Benimle kalmaya ne dersin?"

"Yine de eve dönmek zorunda kalacağım," derken dayanamayıp yanağına bir öpücük bıraktım. Umut'u öpmeyi seviyordum, ne yapabilirdim ki?

Yanımdan uzaklaşıp tekrar karşıma geçti. "Bizimle yaşamaya başla derken şaka yapmıyordum," dedi göğsümden ittirip gülümseyerek. "Annemin hayır diyeceğini sanmıyorum. Zaten benim dediğim her şeye evet diyor genel olarak."

"Çok isterim, Umut," dedim doğrulup yataktan kalkarken. "Ama babamın eline benden nefret etmek için bir koz daha bırakmak istemiyorum."

"Herif seni sevse ne, senden nefret etse ne?" diye karşı çıktı. Kollarından destek alıp kendini sandalyesinin üstüne attı ve ben odada volta atmaya başlarken o da tekerlekli sandalyesiyle beni takip ediyordu. "Orada mutlu değilsin, bunu ikimiz de biliyoruz." Duraksadı, sonraki sözlerini tartıyor gibiydi. "Ben de burada sensiz mutlu değilim."

Durup gözlerimi ona çevirdim. "Keşke ikimiz de başka bir yere gidebilsek," dedim buruk bir gülümsemeyle. "İkimizden başka kimsenin olmadığı bir ev, bambaşka bir hayat." Elimle yatağı işaret ettim. "Kalkmamız için hiçbir sebep olmadan, hiçbir dert çekmeden birlikte yaşadığımız bir dünya."

"Dileğinde bir eksik var," dedi gülerek. "İşe keşke gökten para yağsa diye başlaman lazımdı."

"Doğru dedin, öyle bir sorun da var." Omuzlarımı silktim. "Babama erkek arkadaşım olduğunu söylersem kalpten gider belki, sevgilisini de ben kovarım ve ikimiz orada yaşamaya başlarız?"

"Bir iyimsere göre bile fazla iyimser bir düş," diye dalga geçti Umut. Ben tekrar arkamı dönüp volta atmaya hazırlanırken elini uzattı ve benim elimi kavradı, beni kendine çevirdi ve beni kendine çekerek diz çökmemi sağladı. "Şu an buna inanmak istemiyorsun, biliyorum, ama her şey yoluna girecek."