Son Defa - Texting // boyxboy [Tamamlandı]

60. Bölüm

Selam, önceki bölümde bahsetmek istememiştim bu bölümü de bugün hızlı bir şekilde yayımlama sebebim aslında bahsedeceklerim...

Öncelikle bu bölüm Son Defa için yazdığım, sizin okuduğunuz son bölüm olacaktır. Kitaba final yapmaya karar verdim. Başlıca sebeplerinden biri hem yazdıklarımın değer görmemesini düşünmemdi hem de reel  hayatımda eğitim olsun iş güç olsun zorluklar ve meşguliyetler yaşayıp buraya zaman ayıramamamdı. Zaten fark etmişsinizdir son zamanlarda bölümleri çok düzensiz ve uzun aralıklarla yayımlıyordum ve o sırada da hayatımı yoluna sokmaya çalışıyordum. Maalesef buraya daha fazla zaman ayıramayacağımı bildiğimden hikayeleri kaldırmak yerine size bir son vermek istedim ve son defa'ya son defa bir bölüm yazmak istedim... Lütfen kızmayın.

Öhöm... bu yolda benimle olan, her bölümüne oy veren, yorum yapan, Umut ile gülüp üzülen, Kerem gibi sinirlenen herkese çok teşekkür ederim. Benim için gerçekten anlamı büyük bu yaptıklarınızın. Tekrar tekrar kendinize iyi bakmanız dileğiyle...

Son defa umarım beğenirsiniz, oy vermeyi ve bol bol yorum yapmayı unutmayın!

İyi okumalar!!

.

.

.

Umut'un evinin kapısının önünde beklerken ellerim, ayaklarım ve vücudumun geri kalan her yeri tir tir titriyordu. Onu anlattığı gibi göreceğim için korkmuyordum, zayıfladığından ya da saçı olmayışından yakardığım yoktu. Sadece heyecanlıydım, olmam gerekenden çok daha heyecanlıydım çünkü bu kez, yaklaşık bir yılın ardından ilk defalığına, ne yapmam gerektiğini bilmiyordum.

Bir yıldır Umut'la birlikteydim. Onunla rastgele bir mesajla tanışmış, sonraki haftalar içinde ondan hoşlanmaya başlamıştım. Haftalar aylara dönüştüğünde ona aşıktım, o da bana aşıktı ve artık birlikteydik. Her şey güzeldi. Korktuğu şeyi başına getirmeyeceğim için mutluydum: eski sevgilisinin yaptığı şeyi ona yapmayacak olduğum için ürkmesi, korkması ve kendini benden uzak tutmaması gerektiği için her şeyin yolunda olacağını biliyordum.

Uzun bir süre böyle ilerlemişti. Bazen morali bozuluyordu ki bu kadarı da normaldi; sonuçta sadece engelli değil, aynı zamanda omurilik kanseriydi. Her şeyi yenebileceğimizin farkındaydım, kolay kolay pes eden biri asla olmamıştım ve hayat denen bilmece oyununun sunduğu her yapbozu çözüp yolumuza devam edebileceğimize kendimi ikna etmiştim.

Umut'u edememiştim. O her zaman sahte gülümsemelerinin ardına sığınmış, beni her şeyin yolunda olduğuna inandırmıştı. Yan yanayken her şey güzeldi, ama uzak kaldığımız her an kendini sona daha da yaklaştırdığını göremiyordum. Benden uzak kaldığı her anda dünyadan da uzaklaştığını sezemiyordum.

Kapı açıldığında karşımda tekerlekli sandalyesiyle duruyordu. Saçı tamamen kazınmıştı ve geçen ay giydiğini gördüğümde üzerine tam oturan beyaz tişörtü şimdi boldu, bedeni neredeyse tişörtün altında yok oluyordu. Gülümsedim ve kendimi içeri davet ettim. Onu yormak istemediğim için kapıyı kapatmak adına elimi uzattığımda kendisi kapatmayı tercih etti. "Hastayım diye kapı kapatamayacak değilim."

"Öyle bir şey ima etmemiştim."

Duraksadı. Büzmemek için zor duran dudakları titrerken "Biliyorum," diye yanıtladı ve arkasını dönüp odasına doğru ilerledi. "Özür dilerim."

"Özürlerini dinlemeye gelmedim, aşkım," diyerek ben de odasına yürüdüm. Her zaman yaptığım gibi kendimi onun yatağına bıraktım ve onun da kendini sandalyesinden kaldırıp yanıma gelmesini bekledim. Gelmediğini ve sadece pencerenin önüne geçip dışarıya baktığını fark ettiğimde "Gelmeyecek misin?" diye sordum.