Aşkın Hafızası

-Bölüm 2 'Dikizlemek'-

Multimedya Bade

-

"Hayatının merkezi haline getirdiğin insanı uzaktan izlemek.Her zaman yanında olmak fakat asla dokunamamak."

2015 İstanbul

Yine mi ya?Yeter artık!Gözlerimi Poyraz'ın evinden çıkan kıza diktim.Gerçekten mi?Kızda güzel olsa bari.Yüzünde bir ton fondöten olduğuna kalbımı basabilirim.Duvara biraz daha yaslandım ve gözlerime hücum eden yaşların yanaklarımdan akmasına engel olamadım.

Poyraz'ın hayatından çıkmıştım.Ama o benim hayatımdan çıkamamıştı.İki sene boyunca hep takip ettim.Gittiği yerleri,takıldığı kişileri,...Her gün evinden başka kızların çıkması kadar hiçbir şey canımı acıtmıyordu.Onsuz gülmeyi unutmuştum.Etrafta ruh gibi onu takip etmekten başka bir şey yapmıyordum.Uzaktan da olsa onu görmek iyi hissettiriyordu beni.Kollarıyla sarmaladığı sıcaklığı hiç geçmemiş gibi üzerimdeydi sanki.Kokusu burnumda tütüyordu her zaman.Eskiden bana güldüğü zaman ki heyecan koruyordu kalbimdeki yerini.Onu her gördüğüm an yanına gidip sarılma isteği sarıyordu içimi.

Sırtımı yasladığım duvardan ayırıp tekrar bakmak için arkamı dönmemle birine çarpmam bir oldu.Çarpmanın etkisiyle yere düştüm.O nasıl bir bedendi öyle?Bildiğimiz taş.Acı içinde kalçamı tutarken "Kıçım." diye inledim.

"Önüne baksana!" diye biri bağırınca kafamı kaldırdım.

Ne!?Bu gerçek mi?Gözlerimi kırpıştırarak karşımdaki hayal mi olup olmadığını anlamaya çalıştığım Poyraz'a baktım.Kalbimin derinliklerindeki heyecan baş göstermeye başladı.Şu an kalkıp ona sıkıca sarılıp hiç bırakmamak istiyordum.Böyle bir şey yapamayacağım için kenara çekilip tüm gün boyunca adını sayıklayarak ağlamak daha uygundu benim için.Saniyeler geçtikçe kalbim daha hızlı atıyordu.Bu heyecanı tatmayalı uzun zaman olmuştu ve bunu da özlemiştim.Poyraz ile ilgili olan her şeyi özlemiştim.Gözlerini kısarak beni baştan aşağıya süzmeye başladı.

"Beni mi dikizliyodun?"

Sesi yine aynı mükemmelliğindeydi.Bu sesi iki sene boyunca duymak için yaşamadığım macera kalmadı.Eskiden bana şarkılar söyleyen sesi, şimdi karşısında yabancı varmış gibi çıkıyordu.Bu kalbimdeki acının yüzeye çıkmasını sağlasada heyecanım bunu engelliyordu.Söylediği sözü yeni algılamam heyecanımın etkilerindendi.Ayağa kalkarak sırtımı dikleştirdim.

"Ne dikizlemesi be!" diye çıkıştım.

Dikizledğimi nereden anlamıştı ya.Bundan sonra daha dikkatli olmam gerekiyordu.Ama şu an bunun tadını çıkarmak istiyordum.Filmlerdeki gibi kafasını vurmak ve eskileri hatırlamasını istiyordum.

"Off çekil önümden acelem var.Seninle mi uğraşacam." diyip yürümeye başladı.

"Nereye?"

Yerinde durarak bana döndü. Sinirli bir şekilde "Sana ne oluyor lan!" dediğinde söylediğim şeyin farkına vardım.

"Dikizliyordum ya."

NE DEDİM BEN?Rezilliğim boyumu geçti.Heyecandandır.Normalde böyle değilimdir.Az önce onu dikizlediğimi resmen itiraf etmiştim.Ölsem yeridir.Yoldan geçen bir deliden farkım yoktu.Poyraz söylediğimle şaşırsada sonra kaşlarını çattı.Ah kaşlarını çatınca yine eskiden beni kıskanmaları geldi aklıma.

"Lan bas git!Manyak!" diyerek arabasına doğru yöneldi.Yerimde durup onu izlemeye başlayınca arabasının kapısını açıp gözlerini kısarak son kez bana baktı.Arabasına binip gittikten sonra gözlerimin dolmasını umursamadan yoldan şans eseri geçen taksiyi çevirip bindim.Her zaman dediğim "Öndeki arabayı takip et." lafını diyerek arkama yaslanıp dışarıyı izlemeye başladım.