Andromeda

Pamir

Mavi gökyüzünde beyaz buluttan bir ejderha süzülüyordu. Çimenlere uzanmış, ellerini başının arkasına koymuş olan Pamir öyle düşünüyordu. Ya da bulutların öyle görünmelerini istiyordu. Bu masmavi gökyüzünün altındaki Kenor'da büyümüştü. Köylülerin sakin hayatlarını sürdürdükleri, hiçbir büyülü yaratığın uğramadığı insan diyarı. Ama bolca büyülü hikâye anlatılırdı. Pamir hikayelerde anlatılan alevli kuyruğuyla korkunç ejderhalardan birini görmek isterdi. Ya da sırtında kuyruğuna kadar elmastan çıkıntılar olan melez bir vaşak. Bulutlar dağılıp ondan uzaklaşırken aklındaki düşünceler de yer değiştirdi. Yattığı yerden doğruldu. Hiçbir Kenor'lu köyden ayrılmamıştı. Bunun nedeni küçük çocuklara anlatılan dehşet verici hikâyelerdi. Dışardaki dünyanın ne kadar kötü ve acımasız olduğunu tekrarlar dururdu bu hikâyeler. Bebek yiyen cadılar, insan kurban eden büyücüler, orman cüceleri tarafından yakılan insanlar, ... Bütün hikâyelerde insanların başlarına türlü türlü belalar gelirdi. Ama bunlara rağmen merak ediyordu. Köyün dışındaki kasabaları, şu tepesi karlarla kaplı dağları, balta girmemiş ormanları hikâyelerde adı geçen yaratıkları. Bazen büyüye dair olan hikâyelerin yaşlı bir kadının uydurduğu kulaktan kulağa yayılmış masallar olduğunu düşünürdü.

Köy meydanındaki handa, uzaklardan gelen yabancıların anlattığı hikâyeler geldi aklına. Gezgin seyyahların, kâşiflerin, anlattığı gerçek hikâyeler. Keşfedilmemiş yerler, altından saraylar, hazineler, kurtarılan prensesler, vahşi hayvanlarla ilgili olanlar. Büyülenmiş gibi dinlerdi onları. Pamir de bir gün heybesini sırtına vurup maceraya çıkacaktı. Ama ne zaman çıkacağına bilmiyordu. Kendi kendine gülümsedi.

Arkasından gelen Mina' nın sesini duydu. Arkasına döndü. Sütunlarını sarmaşıkların sardığı rengârenk bahçesiyle çiftlik evini gördü. Verandada mavi elbiseli bir siluet bir kol hareketi ile Pamir'i çağırıyordu. Pamir oturduğu yerden kalktı. Taze çimlere basarak eve doğru yürüdü. Eve yaklaştıkça gözlerinin önünde zayıf, uzun boylu, yüzü solgun bir kadının görüntüsü netleşti. Annesi onu bekliyordu. Yüzünde endişeli ve gergin bir ifade vardı. Buzda kayıp düştüğünde, ya da ahıra kurtlar saldırdığında hep böyle bir ifadeyle bakardı. Ama bu seferkinin nedeni bunlar değildi.

-Bir misafirimiz var. "dedi Mina ona doğru yaklaşırken. Pamir şaşırmıştı." Öyle mi ?"Bİr cevap beklemiyordu. Evleri köyün bayağı bir dışındaydı. Genelde misafirleri olmazdı. Üstelik Mina'yı endişelendiren bir misafirdi gelen. Ahşap kapıyı itip içeri girdi. Girer girmez gözü masanın bir ucuna oturmuş cüsseli yabancıya takıldı. Yabancının siyah cübbesinin üstüne dökülen gri uzun sakalları vardı. Düz uzun saçları hafif nemli gibiydi. Kemerli burnun üstündeki bir çift siyah parlak göz ona doğru bakıyordu. Neredeyse sevecen bir şekilde. Pamir yabancının bakışlarından rahatsız oldu. Varlığıyla bütün odayı doldurmuştu sanki .

"Oğlumuz Pamir ,Bay Balaban." dedi Babür gür sesiyle. Babası pos bıyıkları ve iri gövdesiyle sağında duruyordu. Tedirgin bir ifadeyle Pamir'e dönüp masaya oturmasını işaret etti. Pamir masanın uzak bir köşesine oturdu.

"Hoş geldiniz efendim "dedi Pamir kuruyan boğazını temizledikten sonra. Başlarının üstünde asılı kalan gergin havayı iliklerine kadar hissetti. Yabancı sıcacık bir gülümseme ile karşılık verdi ona. Gerginlik dağılır gibi oldu ama varlığı hala sürüyordu. Yabancı uzun parmaklarının arasında küçük kalan kupadan bir yudum aldı.

-Genç bir delikanlı olmuşsun evlat. Dedi tekrar gülümseyerek. Pamir yabancının bakışlarının kendisini delip geçtiğini hissetti. Ama aynı zamanda gözleri sıcak ve güvenilirdi.Bir anda kafasında bir şimşek çaktı. Küçüklüğünden beri Mina' dan dinlediği hikâye geldi aklına. Karşısında oturan yabancı hikâyedeki yabancıydı. Tıpkı Mina'nın anlattığı gibi görünüyordu. Uzun gri sakalları, siyah keskin gözleri vardı. Portmantoda asılı sivri uçlu koni şeklinde bir şapka ve masaya dayalı duran ucu garip bir şekilde kıvrılmış değnek. İçini büyük bir korku kapladı. Onun için gelmişti.