Perceived

Chapter 3

R18+: violence and physical abuse.

Sobrang bilis ng pagtakbo ng bisikleta ko. Hindi ko maramdaman na nangangalay ako dahil isa lang ang nasa isip ko at yun ay ang makalayo. Makalayo sa kaniya.

Hindi parin ako makapaniwala at naguguluhan kung bakit pula ang mga mata ni Al. Kung hindi pa siya sumigaw hindi kikilos ang dalawa kong paa.

Is he a monster, engkanto, kaluluwang ligaw?!. Umiling ako dahil hindi naman totoo ang mga yun and they're not existing.

Malayo na ako sa street namin at ngayon ay malapit na sa park. Pagkalampas ko rito ay entrance na ng subdivision. Lumingon ako sa likod at nanlalaki ang mga mata. He is there!. Al is standing in the middle of the road I passed!. Malapit siya sa post light kaya nakikita ko siya and his crimson eyes shines so bright in the middle of the night.

A sudden flashback cross in my mind. My dark room, the rush wind, and the man in the dark after kong lumingon. Hindi ko sinara ang kurtina ng mga oras na yun.

Parang siya yung nasa kwarto ko!. Hindi ako nag kakamali. Because the way he stand in the dark and his built is also the same to that person.

"Ahhhh!" Tumilapon ako dahil may nabangga ako, agh careless!.

Tumingin ako sa bike and to my surprise, bumaliko ang gulong nito dahil---

"Al! What did you do? Why are you doing this?!"

Napaurong ang aking dila dahil sa walang kahirap-hirap niyang itinapon ang bike ko. Now he's intently staring in my wound. Paano siya nakarating sa harap ko 'eh nasa malayo siya at nakatayo lang. Also, malayo narin ako sa bahay nung umalis ako.

He has this incredible strength and speed!. "No,no,no. Wag kang lalapit sakin. Come to your senses, Al!."

Patuloy parin siya sa paglapit sakin, wala siya sa katinuan!. No! this not the end of my life because of this monster. Hindi ko ininda ang hapdi ng sugat ko at tumakbo ng mabilis. Malapit naman na ako sa entrance at hihingi ng tuloy kay Manong guard.

My thoughts stop when he suddenly appear in front of me at sinakal niya ako. I grab his arm at tinadyakan ko siya. Nabitawan niya ako. This is the only way for me to survive and that is to fight!. I know some of self defense because I used to attend class in my highschool year.

I swing my right foot and luckily I hit him hard on the face. He face me with so much anger. Wala na akong nagawa kundi ang tumakbo ulit.

But he grab my hair at tinapon ako pabalik kung saan ako kanina.

"Aaahh!---Ano bang kailangan mo sakin, ha?. You are the one who trespassed at my house and my room last night!. If you want money, magulang ko ang mayaman hindi ako!. I can give it to you, so please, please, please! let me go." I cried. I can't take it anymore.

Ang sakit ng balakang ko dahil sa pagbagsak. Tinaas ko ng konti ang palda ko and I saw a large bruise on my right leg.

He cupped my face forcibly with his left hand. "Blood" he muttered. Pinipilit kong alisin ang kamay niya but he is too strong.

He said that too before I passed out that night. Bakit hindi ko naalala ang mga yun pag gising ko?. Di he just exterminate all of that in one snapped?.

"Tulong! Tulungan niyo ako!" I shouted dahil nakakapag takang walang tao kahit saan. Kanina lang may mga tao pa rito pero ngayon wala na kahit isa.

Tumawa lang siya sa pag sigaw ko. "Stupid, walang makakarinig sayo. I covered the whole place and you are under my illusion."

No! Hinila niya ako patayo hawak parin ang mukha ko. I gasp when he lick my right jaw, and there I saw a blood running down to my collarbone!. Sinadya niyang ibaon ang mga kuko niya sa pisngi ko!.