Küreklerim yoktu belki diğer çocuklar gibi ama her zaman mutluydum. Evet ben mutlu bir çocukmuşum.
Terliklerim dalgaya karışıp gittiğinde, inatla winksli terliklerin peşinden denize koşarken boğulan bir çocuk.
İçimde hiç büyümeyen o küçük kız çocuğu, komşuların şikâyetini umursamadan, cesurca, bağır çağır şarkı söylerken nasıl azar işitmekten korkmadıysa şimdilerde de hiç korkmadım hayattan.
Kıvrımlı yolumda dikine gittim, bazen de zigzaklar çizdim. Kimin umrunda ki ben mutluyum böyle.
Büyüdüğüm bu mahalleyi seviyordum. Sıcacık ortamı, ihtiraslı dedikoduları, annemlerin kısır partileri, sokak boyu börek çörek kokuları.
Doğup büyüdüğüm bu ev en güzel beşiğimdi. Mahallenin orta yerinde 2 katlı, lila renkli dedemden kalan şirin mahalle evinin balkonundan sarkan çiçekler bile huzura şahitlik ediyordu.
Ara ara kızışıp, bağırışıyorduk ama çokça gülüyorduk. Mahallenin lafı, kavgası, kafkaçı eksik olmazdı ne de olsa.
Dar sokakta karşılıklı evlerin arasına asılan çamaşırların deterjan kokusu hiç silinmezdi hatrımdan. Beyoğlunun en güzel sokağıydı burası.
Arnavut kaldırımlarında düşe kalka büyüdüğüm eğlencesi eksik olmayan bir yerdi Lavinya Sokak.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
