Psikoterapi ve Ruh Sağlığı Merkezi

5. Bölüm (Final)

Geçmiş zaman;

"Babacığım nereye gidiyoruz? Bu kez lunaparka da gideceğiz değil mi? Lütfen gidelim, hem atlıkarıncalara bineriz." küçük bir çocuk gibi heyecanla yerimde zıplıyordum. Babamın iş gezisi sebebiyle gitmesi gerekiyordu ve hep beraber gitme kararı aldık. Annem ön koltukta oturuyordu ben ise arkada oturmuş yeşilliklerle dolu yolu izliyordum. Yükseltilerden geçiyorduk ve bu biraz beni ürkütüyordu.

"Olur Helya'cığım tabi ki gideriz ama biliyorsun önce işlerimi halletmem gerekiyor." olumlu bir şekilde başımı salladım. 

Babam geç kaldığını düşündüğü için hızlı sürüyordu ve bu beni daha çok ürkütüyordu. Yollar çok engebeliydi ve bulunduğumuz yer dağlıktı. Ben her zaman sorunlu bir kız olmuştum, arkadaşlarımla anlaşamazdım ve çoğu zaman zorbalığa maruz kaldım. Ailem bana arkadaş olmuştu onları gerçekten çok seviyorum, hayatımın her alanında yanımdalardı. Arabanın hızını tekrar hissettiğimde kalbimin ritmi değişti, hızı beni ciddi anlamda ürkütüyordu.

"Baba biraz yavaş sürer misin lütfen? Bu beni ürkütüyor." dediğimde gülümseyerek başını salladı fakat araba yavaşlamadı. Annem babama baktı, babam anneme... 

"Baba yavaş sürer misin? Korkuyorum." dediğimde sesim olduğundan daha yüksek çıkmıştı fakat yine yavaşlamadı.

"Helya, seni çok sevdiğimizi unutma." dedi babam, annem dolu gözlerle babama baktı.

"Berkay bir şey yap arabayı durdur ne olursun bir şey yap." annem ağlıyordu ben ise şoka uğramış gibi sadece yolu izliyordum.

"Olmuyor, fren çalışmıyor! Allah aşkına neden böyle oldu şimdi!" babam bir şeyler söylüyordu fakat zaman mekan sesler varlıklar benim için anlamını yitirmişti. Sona yaklaştığımın farkındaydım. 

Babam direksiyonu bıraktığında sadece gözlerimi kapattım, hiçbir şey yapmadım bir şey demedim sadece gözlerimi kapattım ve kaçınılmaz sonumun beni sonsuzluğa uğurlamasını bekledim. 

Ve ölüm aniden geldiğinde hiçbir şey yapamayacağımızın farkına vardım, öleceğimiz zaman kimsenin aklına gelmeyeceğimizi anladım. Dün doğum günümü kutladım ve bugün ölüyorum, dün, bugün öleceğimi bilmiyordum ve bu ihtimali tamamen göz önünde bulundurmamıştım. Yaşadığımız andan on dakika sonrasını bile garantiliyemiyoruz... Az önce babama lunaparka gitmek istediğimi söylüyordum fakat varmak istediğimiz yere bile varmadan ölüyoruz. 

Bedenim ağırlaşırken ve damarlarımda akan kanın hızını hissederken sadece bu acının bitmesini ve sonsuzluğa kavuşmayı diliyordum. Bedenim yaralar ve zedelerle doluyken ruhumun çektiği acıyı hissediyordum hala ölmemiştim ağrıyan yerlerimi seçebiliyordum, ruhum bedenimle henüz ayrık değildi. Daha fazla direnecek gücüm kalmadığında sımsıkı tutmaya çalıştığım bedenimi gevşettim ve ruhumu yaratıcıya teslim ettim.

Günümüz;

Gözlerimi ağır ağır açtım, beyaz tavanla göz göze geldik birkaç saniye hareket etmedim. Her şeyin farkındaydım... Yanımda Karan duruyordu diğer yanımda ise doktor vardı. Karan buruk bir şekilde gülümsedi, doktor yanıma yanaştı.

"İyi misin?" dediğinde az önce gördüklerim gözlerimin önünden iki saniyelik film şeridi gibi geçti, ya da hayatım gözlerimin önünden geçti desem daha doğru olurdu.

"Ben her şeyi hatırlıyorum. Ailemin ölümünü, kız kardeşimin ölümünü, küçük yeğenimin benden alınıp çocuk esirgeme kurumuna verilişini hatırlıyorum." dedim korkuyla ve dolu gözlerle, ekledim. "Karan'a olan aşkımı hatırlıyorum." dedim Karan'a bakarak, elimi tuttu.

"İyi olmana sevindim." dedi doktor gülümseyerek ve ekledi, "özel bir yöntem kullandık, tehlikeliydi, uyguladığımız şok dalgasına dayanamayıp ölebilirdin ama o kadar emindim ki sağ çıkacağına bunu uygulamak istedim ve inancım boşa çıkmadı, çıkarmadın."

"İyi miyim? Ne?" 

"İleri düzey şizofreni ve çoklu kişilik bozukluğu hastasıydın. Bazen kendi yarattığın kişilere bile farklı davranıyordun. Artık onlar yok Helya, gerçekler var."

"Ya siz de benim yarattıklarımsanız?" kafayı yiyecektim, Limay, Kamer hepsi yoktu...

"Biz gerçeğiz merak etme," dedi gülümsedi ve ekledi, "aileni kaybedişine dayanamadın ve bunu başka bir kişi yaşamış gibi davrandın. Limay'ı yarattın, ailesini kaybetmişti daha sonra yeğeni geldi, Kamer... O senin yeğenindi aslında. Limay'ın yeğeni ailesini kaybetmişti, tıpkı Limay gibi... Limay'da tıpkı senin gibi... Yani kısaca, kendi hayatın sana ağır geldi, bunu kaldıramadın ve hayali kişiler yarattın kendi yaşadıklarını onlar yaşamış gibi lanse ettin." hepsi şaka gibiydi.

"İyileştim mi?" 

"İyileştin, artık gerçeklerinle yaşayabilirsin, birkaç ay da olsa bana çok şey kattın, çok güçlüsün. Bu akşam çıkışın yapılacak. Evet, onları bir daha göremeyeceksin." dediğinde kırık bir gülümseme gönderdim.

"Onları özleyeceğim." gülümseyerek Karan ve doktora baktım. Ekledim, "onları öldürdüm mü?" 

"Onları öldürmedin Helya, kendini kurtardın, hayatını kurtardın. Ve sana bu yolda en çok desteği veren Karan oldu. İyileşme sürecin boyunca her zaman yanındaydı." dedi ve başımı okşayıp odadan çıktı. Karan ve ben yalnız kalmıştık.

"Çok güzelsin, sana hayranım." dediğinde oturması için yanımda yer açtım.

"Seni seviyorum." dedim ve yüzünü ellerimin arasına aldım, çok özlemiştim.

"Bana aşkla bakmanı özlemişim." dediğinde yüzlerimiz arasında birkaç santimlik ara kalmıştı.

"Ben... seni tanıyamadığım için üzgünüm, her gördüğümde içimde değişik bir his uyandırdın hatta seni Limay'a bile anlatmıştım." dediğimde durakladım gözlerimi kapattım ve birkaç saniye bekledim daha sonra tekrar açtım. "Ona bile anlatmışım, sana olan sevgimi sorgulamamalısın koca adam." gülümseyerek saçlarını karıştırdım.

"Haklısın" dediğinde iki eliyle yüzümü eline aldı ve baktı boynuma küçük bir öpücük bıraktı ve konuştu, "keşke seni sonsuza kadar öpebilseydim." 

"Keşke beni sonsuza kadar öpebilseydin." dedim gülümseyerek.

"İnan bana zamanın nasıl geçtiğini anlayamazdım." 

"Biliyorum, ben de anlamazdım, seni seviyorum sevgilim. Varlığını hissetmek bana huzuru bulmuş gibi hissettiriyor." dedim, gözlerimin ışık saçtığına yemin edebilirim fakat kanıtlayamam.

"Asla huzurunu kaybetmeyeceğine yemin ederim." dediğinde sımsıkı sarıldım. 

İyileşmiştim ve her şey yolundaydı artık. Acılarıma ortak olduğunuz için ve yanımda olduğunuz için size de teşekkür ederim...

Yazarınızdan;

Her zaman sorunlarla karşılaşırız, ve bu bizim elimizde olmadan gerçekleşir, kim kendi isteğiyle sorun yaşar ki? Elbette bu saçma olurdu. Her zaman çıkış yolu vardır, her zaman...

Çıkış yolunuzu her daim bulmanız dileğiyle, sizi çok seviyorum Honey's <8

***FİNAL***

Selaaamm, nasılsnııızzzz?

Kısa bir final hazırladığımı biliyorum fakat çok beğendim umarım siz de beğenmişsinizdir. Sizi ters köşe yapmak istemiştim umarım başarmışımdır ashgjsdsgjhjakj

Sizi çok seviyorum, bunu çok samimi söylüyorum... Uzaktan birini nasıl sevebilirsin ki demeyin, ruhların ufuk çizgisi yoktur.

Her birinize ayrı ayrı sarıldığımı düşünün, bu veda bu kitabımız için, umarım bambaşka kurgularda tekrar bir araya geliriz. Sevgiyle kalın, kendinizle kalın, sağlıkla kalın...