κατάθεση ψυχής

Ξέγνοιαστα χρόνια

Τα παιδικά μου χρόνια, θα μπορούσε κάποιος να τα χαρακτηρίσει  ήσυχα και γεμάτα χαρά.... όμως, εγώ θα έβγαζα τα ήσυχα.  Τα μοναδικά ήρεμα χρόνια μου ήταν τότε που ήμουν μωρό. Όταν έκλεισα τα πέντε χρόνια μου....βγήκε ο "περίεργος" χαρακτήρας μου στην φόρα.

Σκεφτόμουν πολύ πιο μπροστά για την ηλικία μου. Προτιμούσα να χαλάσω όλα μου τα λεφτά σε βιβλία. Όλη μου η ζωή περιτριγυριζόταν από βιβλία.

Η μητέρα μου με έμαθε να αγαπώ τον κόσμο, όλο τον κόσμο. Μου είπε να προσέχω τους ανθρώπους, να μην τους εμπιστεύομαι τυφλά. Δεν την άκουσα, δεν την πίστεψα, δεν είχα μάθει την κακία του κόσμου. Ακόμα και σήμερα.

Είχα τα καλύτερα παιδικά χρόνια που μπορούσα να ζητήσω. Γεμάτα χαμόγελα. Ένα μόνιμο χαμόγελο υπήρχε στο πρόσωπο μου. Μπορεί να μην ένιωθα καλά κάποιες φορές, αλλά όταν έβλεπα την λάμψη στα μάτια των γωνιών μου όταν με κοίταζαν. Σταματούσα να αναπνέω. Σκεφτόμουν πόσο χαρούμενοι είναι...πόσο ερωτευμένοι...τους ζήλευα..
Ήταν τόσο αγαπημένοι. Τόσο ξέγνοιαστοι. Μέσα από τα μαύρα μεγάλα παιδικά μάτια μου,έβλεπα τους γονείς μου να χαμογελάνε ο ένας στον άλλον σαν να ήταν έφηβοι. Ποτέ δεν φώναζαν. Ήταν πολύ ήρεμοι.

Ο πατέρας μου είναι η αδυναμία μου . Είναι το πιο αδύναμο σημείο μου . Τον αγαπώ το ίδιο με την μητέρα μου αλλά είναι η ήρωας μου.

Ο πατέρας μου, κάποτε, μου είχε πει πως , όταν μαθαίνεις κάτι το οποίο δεν σου αρέσει καθόλου, πρέπει να περιμένεις... πρέπει να κάνεις υπομονή, διότι θα έρθει η στιγμή που θα το πεις, και όταν θα το πεις θα λυτρωθεις.

Η δε μητέρα μου, μου έλεγε ότι ο κόσμος δεν είναι κακός....απλά έχουν περάσει τόσο πολλά από την ζωή που έχουν γονατίσει. Και για αυτό ακριβώς τον λόγο δεν πρέπει να τους κρίνουμε. 

Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να ζούσα για άλλη μια φορά αυτά τα ξέγνοιαστα χρόνια.