κατάθεση ψυχής

τα χειρότερα χρόνια της ζωής μου

Τα χρόνια του Δημοτικού ήταν τα χειρότερα χρόνια μου...τότε πήρα μια γεύση από ανθρώπους. Και φυσικά όχι αυτούς που αξίζουν.

Οι συμμαθητές μου δεν με συμπαθούσαν ποτέ,δεν κατάλαβα το γιατί. Με είχαν κάνει πέρα. Δεν τους είχα κάνει απολύτως τίποτα. Μπορεί και να με μισούσαν δεν ξέρω, δεν νομίζω να με ενδιαφέρει πια.

Με έβριζαν πίσω από την πλάτη μου, και εγώ το ήξερα. Αλλά όταν έκλαιγαν ή είχαν προβλήματα εγώ ήμουν δίπλα τους, σε αντίθεση με τους "φίλους" τους.

Ούτε οι δάσκαλοι που είχα τόσα χρόνια δεν με συμπαθούσαν, εκτός από δύο οι οποίοι βοήθησαν σε αυτό που είμαι τώρα.

Ήμουν πάντα αυτή που έφταιγε για τα πάντα. Με κατηγορούσαν χωρίς καμία απόδειξη...πόσο λυπητερό είναι αυτό. Να κατηγορείς ένα 7χρονο παιδί το οποίο έχει πρόβλημα ( υπερκινητικότητα, ελλειψη ελλειματικης προσοχης) για τα δικά σου προβλήματα.

Η διεύθυνση να μην σε βοηθάει, αλλά και να τους υποστηρίζει και εσύ , να μην το λες στους γονείς σου, διότι θες να το λύσεις μόνη σου . Να σε μισεί σχεδόν ολόκληρο το σχολείο, διότι έχεις παίξει ξύλο για να υπερασπιστείς την μεγαλύτερη αδελφή σου.

Εγώ είμαι καλός άνθρωπος. Τώρα το ξέρω.

Αυτοί όμως όχι, και τους λυπάμαι για αυτό. 

Βασίζεται σε αληθινά γεγονότα 

Αφιερωμένο στην earth-to-doxa