κατάθεση ψυχής

Γιατί πονάω;

Είχα ξεχάσει πως υπήρχε αυτό το βιβλίο! Αλλά μόλις έγραψα την πρώτη λέξη, κατάλαβα πόσο πολύ μου έλειψε.

Η ιστορία μας ξεκινάει τον Μάϊο ή τον Μάρτιο δεν θυμάμαι ακριβώς. Μόλις είχα σχολάσει από το σχολείο.Εγω και οι η οικογένειά μου, είχαμε μετακομίσει σε καινούργιο σπίτι, το οποίο έχει λίγο απόσταση από το σχολείο μου. Συνήθως πήγαινα τον κολλητό μου σπίτι του, διότι ήμασταν στον ίδιο δρόμο περίπου. Αφού μετακόμισα λοιπόν, δεν είχαμε ίδιους δρόμους οπότε δεν τον πήγαινα. 

Εκείνη την ημέρα λοιπόν,του είπα εάν ήθελε να τον συνοδεύσω μέχρι το σπίτι και μου απάντησε καταφατικά. Ανάθεμα.

Αφού λοιπόν τον πήγα με ασφάλεια στο σπίτι του, ξεκίνησα και εγώ να πάω στο δικό μου.

Ένα τετράγωνο πριν από το σπίτι μου γλιστράω και πέφτω.

Γενικά είναι κατηφόρα και μια ευθεία ο δρόμος.

Την στιγμή που έπεσα άκουσα ένα κρακ και το πόδι μου ήταν γυρισμένο.

Έπιασα το μπούτι μου και έφερα το πόδι μου σε μια ευθεία. Για πέντε βασανιστικά δευτερόλεπτα το πόδι μου... είχε νεκρωθεί.

Μια κυρία με κοίταξε και σταμάτησε να περπατάει. Θυμάμαι το ύφος της.

Σκεφτόταν εάν θα με βοηθήσει η όχι.

Ένιωθα τα δάκρυα μου να μουσκεύουν τον λαιμό μου και την κοίταξα.

Με πλησίασε και με ρώτησε ένα ήμουν καλά.

"Όχι δεν είμαι καλά" απάντησα. Της εξήγησα με ψυχραιμία, όση θα μπορούσα να διαθέσω εκείνη την στιγμή, το πώς έπεσα.

Την ίδια στιγμή μια ηλικιωμένη κυρία βγήκε στο μπαλκόνι της διότι άκουσε που φώναζα βοήθεια.

Στο επόμενο λεπτό ένα αμάξι σταμάτησε ακριβώς μπροστά μας και δύο κύριοι βγήκαν από το αυτοκίνητο έτσι ώστε να δουν τι συμβαίνει.

Είπα στην κύρια το τηλέφωνο της μητέρας μου, και πάλι καλά το σήκωσε.

Η κυρία εξήγησε στην μητέρα που είμαστε και πως έπεσα και έκλεισαν.

Πέντε λεπτά αργότερα η μητέρα μου μαζί με την αδελφή μου ανέβαιναν την ανηφόρα.

Τώρα που σκέφτομαι όλοι την κατάσταση και τα πρόσωπα τους, πεθαίνω στα γέλια.

Μην μακρυγορώ, πήγαμε στο Νοσοκομείο μας είπαν ότι είχα σπάσει το πόδι, και ότι πρέπει να περιμένουμε τον ορθοπαιδικό.