κατάθεση ψυχής

λάθος

Παιδιά μου, έχω να πω κάτι, πριν ξεκινήσει το κεφάλαιο: Όλα αυτά που γράφω. Είναι αλήθεια. Για κανέναν λόγο από αυτά που γράφω, δεν θέλω να νομίζετε ότι τα φλεξαρω ,και το κάνω μόνο και μόνο για να με λυπούνται, και να παίρνω προσοχή.
Όλα αυτά που θα διαβάστε παρακάτω μπορεί να σας φανούν σκληρά ή αδύνατα. Και τέλος, για κανέναν λόγο, δεν θέλω να νιώθετε άσχημα με όλα αυτά. Τα έχω ξεπεράσει και είμαι  καλά . 

ΠΡΟΣΟΧΉ:ΑΚΟΛΟΥΘΕΊ ΚΕΦΆΛΑΙΟ ΜΕ ΑΥΤΟΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΌ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΊΑ ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊΤΕ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΆΣΕΤΕ ΑΠΛΑ ΜΗ ΤΟ ΚΆΝΕΤΕ.

Ήμουν ακόμα στο δημοτικό όταν έγινε αυτό.

Ήταν καλοκαίρι, εγώ η μητέρα μου και αδελφή μου,είχαμε πάει στην γιαγιά μου για να περάσουμε το καλοκαίρι μαζί της.

Θυμάμαι,ότι ήταν μεσημέρι,και δεν είχα ύπνο, σηκωνόμουν όλη την ώρα για νερό. Ως που...η μητέρα μου αγανάκτησε μαζί μου και τσακωθήκαμε, δεν ήταν και η πρώτη φορά. Δεν ξέρω τι άλλαξε...

"Είσαι μια γαϊδούρια!!! Η γιαγιά σου κοιμάται και εσύ τι κάνεις; Όλη την ώρα κάνεις φασαρία!!" Θυμάμαι να μου έλεγε...δεν απάντησα. Απλά πήγα μέσα στο δωμάτιο μου.
Πέρασε μια ώρα και απλά χωρίς να σκεφτώ, πήγα σιγά,σιγά μέσα στην κουζίνα....πήρα το μαχαίρι και.... Όχι! Δεν θα το κάνω αυτό θα πονέσω. Είχα δει στην τηλεόραση ότι όταν παίρνουν πολλά χάπια μαζί πεθαίνουν και δεν πονάνε....αυτό ήθελα. Ήθελα να μην ζω άλλο πια. Σκεφτόμουν ότι αν πέθαινα,οι γονείς μου θα ήταν χαρούμενοι χωρίς εμένα.

Κατέβασα τα χάπια της γιαγιάς μου, είχε χάπια για την καρδιά, προστάτη, και άλλα πολλά που δεν θυμόμουν..... συνολικά πήρα οχτώ χάπια από το γιαγιάς μου, και πέντε ντεπόν. Τα κατάπια χωρίς νερό,έτσι για να με "πιάσουν". 

Πήγα και στον κήπο,είχαμε πικροδάφνες, ήταν δηλητηριώδη φυτά.Οπότε κατανάλωσα 2-3 φιλαράκια.

Μάλλον πέρασαν κοντά στις τρείς ώρες δεν ξέρω, είχε πάει θυμάμαι έξι η ώρα. Είχαν ξυπνήσει όλοι. Μέχρι που.... άρχισα να ζαλίζομαι...μάλλον είχα ανεβάσει δέκατα, και το στομάχι μου... με πέθαινε.

Το είπα στην μητέρα μου, αλλά μου είπε πως μάλλον είναι κάτι που με πείραξε..

"Μαμά...πήρα τα χάπια της γιαγιάς...." Σταμάτησαν οι κουβέντες μαχαίρι... φοβόμουν. Η μητέρα μου άσπρισε... ήμουν γνωστή για τέτοιες πλάκες. Της το ξαναειπα. Πετάχτηκε και άρπαξε το καλάθι με τα χάπια,μου έδειξε πια πήρα για να ξέρει...όλα της είπα. Η ζωή έφυγε από μέσα της... Άρπαξε το χέρι μου και βγήκαμε έξω από το σπίτι. Και με γρήγορες δρασκαλιες πήγαμε στο Νοσοκομείο. Ήμασταν σε χωριό αλλά ήμασταν τυχερές που υπήρχε ένα καλά εξοπλισμένο νοσοκομείο.

Πήγαμε στα επείγοντα,και μου χορήγησαν ορό.

Μου έκαναν πλύση στομάχου από την μύτη...ο πόνος. Πέντε ολόκληρες φορές....
Η μητέρα μου λιποθύμησε, αλλά για πολύ λίγο. Τις δυο τελευταίες φορές, η μύτη μου άνοιξε και αιμορραγούσα. Είχαν περάσει κοντά στις πέντε ώρες... νομίζω.

Η μητέρα μου είχε πάει στο σπίτι για να μου φέρει ρούχα.

Η πλύση στομάχου τελείωσε...πάλι καλά.
Έπρεπε να με χορηγήσουν ένα μαύρο πηχτό υγρό... δεν θυμάμαι γιατί ήταν.

Μου είπαν πως πρέπει να μου περάσουν ξανά σωληνάκι από τη μύτη. Δεν ήθελα... Πήγαν να μου το κάνουν με το ζόρι. Θυμάμαι να φώναζαν πως δεν ήθελα... τελικά μου έδιναν με μια σύριγγα στο στόμα. Ήταν αηδία. Ήταν πολύ γλυκό.

Ήπια 3 λίτρα σε μόλις μία ώρα.

Θυμάμαι, ότι μετά από λίγο ήρθε η θεία μου, μέσα στα νεύρα και στην ανησυχία.

Με ρώτησε τι έκανα. Δεν μπορούσα να της απαντήσω....δεν ήξερα. Ήθελα απλά να πεθαίνω. Δεν μπορούσα να κουνήσω το σώμα μου.

Ήρθανμε πήραν από τα επείγοντα, και με πήραν στο παιδικό δωμάτιο.

Δεν έγιναν πολλά. Ξανά ήρθε ένας γιατρός γιατί έκανα εμετό, Και έπρεπε να αναπληρώσουν το υγρό.

Και ήρθε η ώρα που έπρεπε να κοιμηθώ.

Όλο το βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Θυμάμαι να ζητάω κλαίγοντας, συγγνώμη στην μητέρα μου.

Κοιμόμουνα μία ώρα το πολύ,και ξανά ξυπνούσα μέσα στα κλάματα. 

Όταν το έμαθε ο πατέρας μου είναι μία άλλη ιστορία. Ο πατέρας μου ήταν μακριά διότι, είναι ναυτικός, οπότε δούλευε.
Επιστρέψαμε Αθήνα για κάτι εξετάσεις. Ήταν η στιγμή που έπρεπε να του το πούμε. Ηταν η χειρότερη στιγμή που έχω περάσει ποτέ μου.
Θυμάμαι τον πατέρα μου να βάζει τα κλάματα. Έπρεπε να με δει για να πειστεί ότι ήμουν καλά....αλλά δεν μπορούσε να ηρεμήσει.

Η μητέρα μου με έδιωξε. Αλλά εγώ έκατσα πίσω από την πόρτα και άκουσα τι έλεγαν.
Η Μητέρα μου τον διαβεβαίωσε ότι ήμουν καλά.

Μετά από μια μέρα αφού επιστρέψαμε πίσω πήγα σε ψυχολόγο. Τα κακά πέρασαν...