κατάθεση ψυχής

χαμός

Δεν είχα μάθει την απώλεια.... ήμουν πεισματάρα από μικρή,και δεν θα άφηνα έναν Βλάκα με μαύρα ρούχα και ένα δρεπάνι, να μου πάρει τα πρόσωπα που αγαπώ.....

Η γιαγιά μου, είχε ένα παρελθόν που άνετα θα γινόταν βιβλίο....όταν πέθανε ο πατέρας της, η μητέρα της την έστειλε σε ένα ορφανοτροφείο....το θέμα ποιο είναι; Κράτησε στο σπίτι τον γιο της, ενώ την ίδια, τη έδιωξε...ένα παράπονο που είχε η γιαγιά μου μέχρι το τέλος της ζωής της.
Σε αυτό το ορφανοτροφείο λοιπόν.. έμαθε πράγματα, τα οποία την έκαναν καλύτερο άνθρωπο. Έκλεισε το δεκαοχτώ της και έφυγε από εκεί....

Η αλήθεια είναι, ότι μετα από αυτο δεν ξέρω πολλά.

Ξέρω ότι πριν γνωριστούν, ας το πούμε επίσημα μαζί με τον παππού μου, είχαν δει ο ένας τον άλλον δύο φορές. Δεν χρειάζεται να μπω σε λεπτομέρειες. Γνωρίστηκαν μέσο κοινού γνωστού. Και έτσι ερωτεύτηκαν...

Η γιαγιά μου όσο κακό και να φαίνεται αυτό, την αγαπούσα πιο πολύ από όλους...

Μπορεί γιατί η μητέρα μας δούλευε οπότε, μέναμε εγώ και αδελφή μου μαζί της....δεν ξέρω.

Είχε πολλά προβλήματα. Είχε την καρδιά της ( πως το έπαθε είναι μια άλλη ιστορία. Ας πούμε ότι είναι λίγο αστεία. Εγώ και Αδελφή μου φταίμε για αυτό,αλλά δεν το κάνουμε θέμα:).

Γενικά είχε πολλά τα οποία δεν γνωρίζω. Θυμάμαι δεν έτρωγε. Η μητέρα μου της φώναζε, αλλά φυσικά η γιαγιά μου πέταξε την ΜΕΓΑΛΎΤΕΡΗ βλακεία, την οποία με πλήγωσε αφάνταστα..

"Είναι λίγα τα ψωμιά μου.Θα πεθάνω" είπε. Ήμουν δίπλα της εκείνη την ώρα και άρχισα να φωνάζω.  Ήμουν 7 χρόνων αλλά, είχαν νεύρα έφηβου κοριτσιού με περίοδο.

"Γιαγιά μην λες βλακείες δεν θα πάθεις τίποτα" δεν ήθελα να βάλω τα κλάματα μπροστά της. Ήθελα να κοιτάξει τα μάτια μου και να δει δυναμισμό, μια σιγουρότητα. Το μοναδικό που μάλλον είδε,ήταν δύο μαύρα μάτια πλημμυρισμένα στα δάκρυα, και να ουρλιάζουν, ότι δεν θέλει η γιαγιά της να πεθάνει, θέλεο να ζήσει και να την δει να μεγαλώνει. Που να ήξερα....

Την επόμενη μέρα πήγε στο νοσοκομείο. Ήμασταν όλοι χάλια.
Πέρασαν κοντά στην μια εβδομάδα, όταν η μητέρα μου ήρθε,και μας είπε ότι θέλει να  μας βιντεοσκόπηση, έτσι ώστε να το δει η γιαγιά μας. Ήταν το δυσκολότερο πράγμα που είχα κάνει. Δεν ήθελα να βάλω τα κλάματα μπροστά στην κάμερα. Η μητέρα μου είπε πως... έπρεπε να προσπαθήσω να είμαι χαρούμενη έτσι ώστε να μην στεναχωρηθεί η γιαγιά μου.... Δεν θυμάμαι ακριβώς τι έγινε. Μιλούσαμε στην κάμερα και της λέγανε πόσο πολύ την αγαπάμε. Μετά έβαλα τα κλάματα και έφυγα από εκεί.

Την επόμενη μέρα, το έδειξαν στην γιαγιά μου... Εντελώς τυχαία ανακάλυψα, κάτι βίντεο στον υπολογιστή της μάνας μου, τα οποία έδειχναν την γιαγιά μου . Ένα από αυτά τα βίντεο είχε την στιγμή που έβλεπε το βίντεο που είχαμε τραβήξει τότε.

Μια λέξη θα πω ....πόνος.

Ας γυρίσουμε όμως στο τότε. Δεν θα μακρυγορώ. Η ξαδέλφη μας, μας είχε πάει σπίτι της. Να περάσουμε εκεί την μέρα... τυχαίο; Δεν ξέρω και δεν θα μάθω ποτέ.
Γυρνάγαμε σπίτι.. περάσαμε από το Νοσοκομείο που βρισκόταν η γιαγιά μου. Μας έλειπε, και ήταν εμφανής.

Γυρίσαμε σπίτι και πέρασαν τρεις ώρες. Μέχρι...που Αδελφή μου ήρθε στο σαλόνι όπου καθόμουν, και μου είπε πως η μητέρα μου κλαίει. Δεν ξέραμε τι είχε συμβεί.

Άνοιξα την πόρτα της κουζίνας και είδα τους γονείς μου σε μια απελπιστική κατάσταση.
 
Η γιαγιά μου είχε πεθάνει....

Όλα ήταν θολά από τα δάκρυα μου.  Ήμουν 7 χρόνων, και ένιωθα ένα τεράστιο πόνο στο στήθος λες και κάποιος με πιέζει.

Έκλαιγα στην αγκαλιά της μητέρας μου...

Πήγαμε να κοιμηθούμε μαζί με τους γονείς μας. Μέχρι που χτύπησε το κουδούνι.... Ήταν η θεία μου. Η αδελφή της μητέρας μου. Ήταν εκείνη που ήταν μαζί με την γιαγιά μου, όταν πέθανε.

Η αδελφή μου μάλλον είχε κοιμηθεί. Ο πατέρας μου ήταν μαζί της . Εγώ ήμουν δίπλα στην μητέρα μου, και άκουγα τι έλεγαν. Πια ήταν τα τελευταία λόγια την γιαγιάς μου .

"Μου έπιασε το χέρι και μου είπε, να σας προσέχω εσένα,τα παιδιά, και όλους. Μας είπε ότι μας αγαπάει και να μην κλαίμε' αυτό είπε η θεία μου ,στην μητέρα μου.  Ήθελαν να μιλήσουν οπότε με έδιωξαν. Πήγα και κοιμήθηκα.

Δεν μπορούσα να νιώσω συναίσθηματα  μετά από αυτο τον χαμό.

Η γιαγιά μου πέθανε,και μαζί της πήρε τα συναισθήματα μου, και την ευτυχία μου. Μάλλον κλειδώθηκαν, δεν ξέρω.

Πολύ ρωτάνε, εδώ στα βιβλία, γενικά πως είναι να μην νιώθεις... θέλετε να σας πω;
Νιώθεις ένα κενό. Βλέπεις οι άλλοι να κλαίνε, να είναι χαρούμενοι...και εσύ ; Απλά τους χαμογελάς πίσω.. και πολύ απλα  δεν νιώθεις.
Ζω με αυτό εδώ και χρόνια...δεν το είχα συνειδητοποιήσει μέχρι φέτος.... Το έχω συνηθίσει και το έχω αποδεχτεί. Μπορεί να τα συναισθήματα μου να γυρίσουν... μπορεί και όχι....δεν θα μάθω, αν δεν προσπαθήσω.