"ေနာက္တစ္ေခါက္ေလာက္ ျပန္ေျပာေပးပါ"
ေ႐ွာင္းက်န္႔ရဲ႕အသံကအက္ကြဲၿပီးအစီအစဥ္မက်ျဖစ္ေနတယ္။
"ငါစိတ္မေကာင္းပါဘူး။မင္းရဲ႕လက္ေတြက ျပန္ေကာင္းဖို႔မလြယ္ဘူး။အဓိကက အာရံုေၾကာေတြကို
ထိသြားေတာ့ငါလည္းေျပာရခက္တယ္"
"အဲ့ေတာ့မင္းေျပာခ်င္တာက ငါ့လက္ေတြကဘယ္ေတာ့မွပံုမွန္ျပန္မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့"
"ဒါေပမယ့္ စိတ္မပူပါနဲ႔။အခ်ိန္ယူၿပီးေသခ်ာကုမယ္ဆိုရင္ မင္းလက္ေတြကသာမန္လူေတြလုပ္ႏိုင္တဲ့အလုပ္ေတြအကုန္လုပ္ႏိုင္တဲ့အတိုင္းအတာအထိျပန္ေကာင္းလာႏိုင္ပါတယ္။
တစ္ခု႐ွိတာက....."
"ခြဲစိတ္ဓားျပန္ကိုင္လို႔မရေတာ့ဘူး...ဟုတ္တယ္မလား"
"အင္း"
"ဒါဆို....ပန္းခ်ီဆြဲတာေရာ...ငါပန္းခ်ီဆြဲလို႔ေတာ့ရမယ္မလား"
"အာရံုေၾကာေတြကိုထိခိုက္သြားတာျဖစ္လို႔ အရမ္းကိုအႏုစိပ္တဲ့အလုပ္ေတြလုပ္ႏိုင္ဖို႔ရာခိုင္ႏႈန္းအရမ္းနည္းတယ္ ေ႐ွာင္းက်န္႔"
"......."
"ငါအတတ္ႏိုင္ဆံုးႀကိဳးစားေပးပါမယ္။ဒါေပမယ့္.....
ပံုမွန္အတိုင္းျပန္ျဖစ္ဖို႔ကေတာ့...."
ယြီပင္းကစကားကိုဆက္မေျပာေတာ့ပဲ ေခါင္းကိုသာငံု႔ထားတယ္။သူဘယ္လိုမ်က္ႏွာနဲ႔ဒီစကားကို
ဆက္ေျပာရမလဲ။သူ႔သူငယ္ခ်င္းအတြက္ သူဘာမွမလုပ္ေပးႏိုင္ျပန္ဘူး။
ေ႐ွာင္းက်န္႔ကဘာစကားမွမဆိုဘဲေက်ာက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လိုၿငိမ္သက္ေနတယ္။သူ႔ရဲ႕မ်က္လံုးေတြကေတာ့
ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြေပ်ာက္ဆံုးသြားသလိုအေရာင္မိႈင္းေနခဲ့တယ္။ငူငူငိုင္ငိုင္နဲ႔ထိုင္ခ်လိုက္တဲ့ေ႐ွာင္းက်န္႔ကိုယြီပင္းကႏွစ္သိမ့္ေပးဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။
"အရမ္းႀကီးလည္းမစိုးရိမ္ပါနဲ႔။ငါအတတ္ႏိုင္ဆံုးႀကိဳးစားေပးမွာပါ။ရာခိုင္ႏႈန္းနည္းတယ္လို္႔ပဲေျပာတာ၊မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေလ။ငါတို႔ႀကိဳးစားၾကည့္ရင္ မင္းလက္ေတြပံုမွန္အတိုင္းျပန္ျဖစ္ရင္လည္းျဖစ္လာမွာေပါ့"
ESTÁS LEYENDO
Every Little Thing (Completed)
Fanficေႏြဦးရဲ႕ရင္ခုန္သံ တိုးလ်လ်က ျငင္သာစြာ။ က်႐ွံုးရာ မ်က္ဝန္းအိ္မ္ေလးေတြမွာ ကမၻာတည္လို႔ ႐ိုး႐ိုး႐ွင္း႐ွင္းေလးပဲ အခ်စ္ကိုခံစားၾကည့္ရေအာင္။ နွေဦးရဲ့ရင်ခုန်သံ တိုးလ်လ်က ငြင်သာစွာ။ ကျရှုံးရာ မျက်ဝန်းအိ်မ်လေးတွေမှာ ကမ်ဘာတည်လို့ ရိုးရိုးရှင်းရှင်းလေးပဲ အချစ်...
