ပူျပင္းတဲ့ ေႏြရက္႐ွည္ေတြကို သိပ္မုန္းပါတယ္။
ျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္မိေတာ့ တိုးဝင္လာတဲ့ အပူ႐ွိန္က ဘယ္ေနရာမွ သေဘာက်ခ်င္စရာ ေကာင္းမေနဘူး။
အခန္းက်ဥ္းထဲကို ဟို႐ွာဒီ႐ွာၾကည့္မိေတာ့ သက္ေသာင့္သက္သာ လွဲလို႔ရတဲ့ေနရာဆိုလို႔ လူနာကုတင္ကလြဲၿပီး ဘာမွမ႐ွိ။
အသာေလးဝင္လွဲၿပီး မ်က္လံုးေတြကို မွိတ္ထားလိုက္တယ္။ေသာက္ရမ္းပ်င္းဖို႔ေကာင္းတဲ့ ဒီအလုပ္ကို
ဘာလို႔မ်ား လက္ခံမိပါလိမ့္။
အသက္27ႏွစ္အရြယ္...သူမ်ားေတြ အလုပ္နဲ႔အကိုင္နဲ႔ အတည္တက်႐ွိေနခ်ိန္ သူကေတာ့ ေမြးရပ္ေျမကိုျပန္ၿပီး တကၠသုိုလ္တစ္ခုရဲ႕ ေဆးေပးခန္းမွာဆရာဝန္ေယာင္ေယာင္၊ဘာေယာင္ေယာင္။
ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ ဝမ္က်ိဳးခ်န္ေၾကာင့္သာမဟုတ္ရင္
ဒီေနရာကိုေတာင္ ေရာက္ေနမွာမဟုတ္ဘူး။
ငဲ့ညႇာရမယ့္ မ်က္ႏွာေတြသာမ႐ွိရင္ အေဝးဆံုးကို
ထြက္ေျပးသြားလိုက္တာ ၾကာၿပီ။
ဘဝႀကီးက အဲ့ေလာက္လည္း အဖိုးတန္မေနေတာ့ပါဘူး။
အေတြးထဲမွာလြင့္ေျမာရင္း မ်က္လံုးေတြက ေမွးစင္းလာတယ္။အိပ္ေပ်ာ္လုဆဲဆဲမွာပဲ ဝုန္းခနဲတံခါးဖြင့္သံေၾကာင့္ မ်က္လံုးကေအာ္တိုပြင့္တယ္။
"ဟင္...ဘယ္သူမွမ႐ွိဘူးလား"
"ဒီမွာ"
လူနာကုတင္ေပၚက ကုန္း႐ုန္းထလို႔ ျပန္ထူးမိေတာ့
တစ္ဖက္ကခ်ာတိတ္က သူ႔ကိုမ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးရပ္ၿပီး စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္တာမ်ား အသက္မ႐ွိတဲ့ အေသေကာင္ႀကီးလို။
ေက်ာင္းသားနဲ႔ တစ္စက္ကေလးမွ မတူတဲ့အသြင္အျပင္နဲ႔ ခ်ာတိတ္က ဖ႐ိုဖရဲေက်ာင္းဝတ္စံုကို ရင္ဘတ္ၾကယ္သီးႏွစ္လံုးဟၿပီးဝတ္ထားတယ္။ဂုတ္ေထာက္ေနတဲ့ဆံပင္႐ွည္က သူ႔စတိုင္နဲ႔သူေတာ့ ဟုတ္ေနေပမယ့္ ေ႐ွာင္းက်န္႔အတြက္ေတာ့ မ်က္စိ႐ႈပ္စရာ။တို႔လို႔တြဲေလာင္း နားကပ္ေတြကလည္း မ်က္ႏွာေသးေသးေလးနဲ႔မွမလိုက္ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္လို႔။
"ခင္ဗ်ားက ဆရာဝန္လား"
"မဟုတ္ဘူး။သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္တဲ့သူ"
KAMU SEDANG MEMBACA
Every Little Thing (Completed)
Fiksi Penggemarေႏြဦးရဲ႕ရင္ခုန္သံ တိုးလ်လ်က ျငင္သာစြာ။ က်႐ွံုးရာ မ်က္ဝန္းအိ္မ္ေလးေတြမွာ ကမၻာတည္လို႔ ႐ိုး႐ိုး႐ွင္း႐ွင္းေလးပဲ အခ်စ္ကိုခံစားၾကည့္ရေအာင္။ နွေဦးရဲ့ရင်ခုန်သံ တိုးလ်လ်က ငြင်သာစွာ။ ကျရှုံးရာ မျက်ဝန်းအိ်မ်လေးတွေမှာ ကမ်ဘာတည်လို့ ရိုးရိုးရှင်းရှင်းလေးပဲ အချစ်...
